کاواه ایجن، آتشفشانی عظیم و فعال در جزیره جاوه است که دهانه آن بزرگترین دریاچه اسیدی جهان را در خود جای داده است. آب این دریاچه در قسمتهایی که سیالات هیدروترمال از پوسته زمین بالا میآیند، دارای pH کمتر از ۰.۳ است. این سیالات، دریاچه را از مواد معدنی و اسیدهای سولفوریک و هیدروکلریک پر میکنند.
pH معادل ۰.۳، مشابه اسید باتری است؛ محلولی که انرژی الکتریکی را در خودروها ایجاد و ذخیره میکند. برای مقایسه، اسید معده دارای pH بین ۱.۵ تا ۲ است و آبلیمو بین ۲ و ۳ قرار دارد. اما با وجود شرایطی که میتواند پوست انسان را بلافاصله حل کند، دریاچه اسیدی کاواه ایجن طبق مطالعهای در سال ۱۳۸۴ میزبان جامعه کوچکی از میکروبهاست.
رنگ آبی-سبز درخشان آب دریاچه کاواه ایجن به حدی روشن است که از فضا قابل مشاهده است. مواد معدنی و اسیدهای موجود در این دریاچه، رنگ فیروزهای مصنوعیگونهای به آب میبخشند. این مواد از محفظهای از ماگمای داغ در زیر آتشفشان سرچشمه میگیرند. آخرین فوران این آتشفشان در سال ۱۳۷۷ رخ داده است. این آتشفشان ۲۷۶۹ متر ارتفاع دارد و دهانه آن ۷۰۰ در ۸۰۰ متر وسعت دارد.
رودخانه “آب تلخ”
باران به طور منظم دریاچه اسیدی کاواه ایجن را پر میکند، اما این آب تازه به دلیل دریچههایی که به طور مداوم گاز آزاد میکنند، بلافاصله خورنده میشود. زمانی که دهانه پر میشود، آب به سمت غرب آتشفشان سرریز میکند و به حوضه رودخانه بانیوپاهیت میریزد. نام این رودخانه در زبان جاوهای به معنای “آب تلخ” است.
اگر آب بسیار اسیدی این دریاچه به اندازه کافی شگفتآور نباشد، کاواه ایجن گازهای سولفوری نیز منتشر میکند که در تماس با اکسیژن جو زمین مشتعل شده و شعلههای آبی الکتریکی ایجاد میکنند. این شعلهها بیشتر در طول روز قابل مشاهده نیستند، اما در شب منظرهای حیرتانگیز به نمایش میگذارند.
اغلب، گوگرد موجود در این گازها پس از مشتعل شدن، به صورت مایع متراکم میشود و در مسافتی کوتاه روی آتشفشان جاری شده و سپس به رسوبات زردرنگ جامد تبدیل میشود. مردم محلی این رسوبات را استخراج کرده و قطعات گوگرد را به پالایشگاه قند در منطقه میفروشند که از آنها برای حذف ناخالصیهای رنگی قند استفاده میکند.
بر اساس گزارش وبسایت Geology.com، این عملیات استخراج بسیار پرخطر است و شامل آسیبهای ناشی از گازهای سمی گوگرد، انفجارهای گاز مکرر و مسیرهای خطرناک برای بالا و پایین رفتن از آتشفشان میشود.
