ستاره‌شناسان در حال بررسی یک تلسکوپ فضایی با آینه اولیه بلند و باریک به جای آینه گرد معمول هستند. این طراحی با ابعاد بالا (مثلاً حدود ۲۰ متر در ۱ متر) قدرت تفکیک بسیار بالایی در طول خود دارد، به اندازه‌ای که می‌تواند یک جفت خورشید-زمین را در حدود ۳۰ سال نوری در نور مادون قرمز از هم جدا کند. یک مطالعه در سال ۲۰۲۵ نشان می‌دهد که این امر می‌تواند امکان تصویربرداری مستقیم از سیارات فراخورشیدی نزدیک شبیه زمین را که تلسکوپ‌های فعلی قادر به دیدن آنها نیستند، فراهم کند. آینه را می‌توان با استفاده از بخش‌های آینه‌ای شبیه JWST برای پرتاب به صورت فشرده تا کرد. با گرفتن دو تصویر با نوار چرخانده شده ۹۰ درجه، تلسکوپ می‌تواند تمام جهت‌های ممکن سیاره-ستاره را پوشش دهد.
بر اساس مقاله‌ای که مفهوم جدید تلسکوپ را شرح می‌دهد و در مجله Frontiers in Astronomy and Space Sciences منتشر شده است ، آینه مستطیلی مساحت خود را در یک جهت متمرکز می‌کند و وضوح بسیار بهتری را در امتداد طول خود ارائه می‌دهد. به عنوان مثال، در ۱ میکرومتر، یک آینه ۲۰×۱ متر وضوحی در حدود ۰.۱ اینچ در امتداد محور طولی خود ارائه می‌دهد، در حالی که یک آینه دایره‌ای با همان مساحت، سیارات را با هم محو می‌کند.
دو نقطه (با چرخش ۹۰ درجه‌ای نوار) تمام زوایای مداری را پوشش می‌دهند. نوار ۲۰×۱ متری تنها حدود ۲۰ متر مربع مساحت دارد (در مقایسه با ۲۵ متر مربع JWST). این نوار به صورت فشرده (دو نیمه ۱۰ متری) تا می‌شود تا در موشک‌های فعلی جا شود و از بخش‌های آینه‌ای به سبک JWST و آشکارسازهای mid-IR استفاده می‌کند، بنابراین به هیچ فناوری عجیب و غریبی نیاز نیست.
تصویربرداری مستقیم از سیارات شبیه زمین نیاز به وضوح بسیار بالا و حذف نور ستاره دارد. تلسکوپ مستطیلی می‌تواند سیارات را بسیار نزدیک‌تر به ستاره‌هایشان نسبت به یک آینه معمولی با همان اندازه، تفکیک کند. در شبیه‌سازی‌ها، یک تلسکوپ مادون قرمز ۲۰×۱ متر می‌تواند حدود ۱۱ سیاره قابل سکونت به اندازه زمین (با اندازه‌گیری ازن جوی) را در ۱ سال و حدود ۲۷ سیاره را در ۳.۵ سال تشخیص دهد.
این امر هدف ناسا مبنی بر یافتن تقریباً ۲۵ سیاره قابل سکونت را برآورده می‌کند و به معنای یافتن تقریباً نیمی از تمام سیارات شبیه زمین در فاصله تقریباً ۳۰ سال نوری است.
