مواد برداشت شده از سیارک ها می تواند برای حفظ فضانوردان در طول ماموریت های فضایی طولانی مدت مورد استفاده قرار گیرد.
محققان مؤسسه اکتشافات زمین و فضا در دانشگاه وسترن راهی برای تولید زیست توده خوراکی با استفاده از میکروب ها و ترکیبات آلی موجود در سیارک ها شناسایی کرده اند. فرآیند پیشنهادی آنها به این موضوع می‌پردازد که چگونه می‌توان مواد غذایی کافی برای مأموریت‌های آینده به مناطق بیرونی منظومه شمسی یا حتی فراتر از آن بسته‌بندی کرد.
محققان در این مطالعه که توسط اریک پیلز انجام شد، گفتند: برای کاوش عمیق منظومه شمسی، وابستگی کمتری به منبع تغذیه زمین ضروری است.
در حال حاضر، خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به مأموریت‌های تامین مجدد از زمین متکی هستند که هزینه‌بر و از نظر لجستیکی پیچیده است. کشاورزی در فضا، اگرچه امکان پذیر است، اما پیچیده است. به همین دلیل است که محققان منبع غذایی محلی‌تری را پیشنهاد می‌کنند: سنگ‌های فضایی.
راه حل آنها مستلزم استفاده از حرارت بالا برای تجزیه ترکیبات آلی موجود در سیارک ها در محیط های بدون اکسیژن است – فرآیندی که به عنوان پیرولیز شناخته می شود. بر اساس این مطالعه، هیدروکربن‌های حاصل می‌توانند به میکروب‌هایی که مواد آلی را مصرف می‌کنند و زیست توده با ارزش غذایی برای انسان تولید می‌کنند، تغذیه شود.
محققان بر روی نوع خاصی از سیارک به نام کندریت های کربنی تمرکز کردند که حاوی ۱۰.۵ درصد آب و مقادیر قابل توجهی مواد آلی است. این شامل سیارک هایی مانند Bennu می شود که ماموریت OSIRIS-REx ناسا در سال ۱۳۹۶ برای جمع آوری نمونه از آنها بازدید کرد. این مأموریت در شهریور ۱۴۰۲ قطعاتی از سنگ فضایی را برای تحقیقات علمی به زمین بازگرداند.
با این حال، قبل از کار با نمونه‌های واقعی سیارک‌ها، مطالعه کنونی بازده غذایی بالقوه‌ای را که می‌توان با استفاده از روش‌های پیشنهادی تولید کرد و همچنین مقدار ماده سیارکی که در مجموع برای بدست آوردن این مقادیر مورد نیاز است، محاسبه می‌کند.
به طور خلاصه، محققان تخمین می زنند که از سیارک هایی مانند Bennu می توان برای تولید حدود ۵۰ تا ۶۵۵۰ تن زیست توده خوراکی با کالری کافی برای حمایت از ۶۰۰ تا ۱۷۰۰۰ سال زندگی فضانوردان استفاده کرد. حداقل بر اساس تنها هیدروکربن های آلیفاتیک است که به غذا تبدیل می شوند، در حالی که حداکثر نیاز به استفاده از تمام مواد آلی نامحلول دارد.
بنابراین، سیارک‌های استخراج از نظر تئوری می‌توانند با اجازه دادن به فضانوردان برای تکیه بر مواد غذایی محلی به جای نیاز به پرتاب با مقادیر زیاد از زمین، سفرهای فضایی طولانی مدت را متحول کنند. با این حال، مطالعات بیشتر نیاز به بررسی نحوه استخراج و پردازش سیارک ها در طول چنین ماموریت هایی دارد و اینکه آیا غذای حاصل حتی برای مصرف مناسب و خوش طعم است یا خیر.
بر اساس این نتایج، این رویکرد استفاده از کربن در سیارک‌ها برای ارائه یک منبع غذایی توزیع‌شده برای انسان‌هایی که در حال کاوش در منظومه شمسی هستند امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما بر اساس این مطالعه، حوزه‌های قابل‌توجهی برای کار آینده مورد نیاز است.
