سال ۱۹۷۲ سالی طولانی بود و نه فقط برای ریچارد نیکسون، که ریاست‌جمهوری‌اش در حال شروع سقوط به خاطر رسوایی واترگیت بود. فیلم «پدرخوانده» به سینماها آمد، انسان‌ها برای آخرین بار در قرن بیستم روی ماه قدم گذاشتند، و «یکشنبه خونین» بحران «تروبلز» در ایرلند شمالی را تشدید کرد.
اما تنها اتفاقات سال ۱۹۷۲ نبود که باعث شد سال طولانی به نظر برسد. این سال یک سال کبیسه بود، بنابراین ۲۴ ساعت اضافی نسبت به سال‌های معمول داشت. علاوه بر این، در این سال دو ثانیه کبیسه نیز اضافه شد: یکی در ۳۰ ژوئن و دیگری در ۳۱ دسامبر.
به طور خلاصه، این باعث شد سال ۱۹۷۲ ۲۴ ساعت و ۲ ثانیه طولانی‌تر از یک «روز عادی» باشد. طول کل سال برابر با ۳۱,۶۲۲,۴۰۲ ثانیه بود، در حالی که یک سال ۳۶۵ روزه معمولی ۳۱,۵۳۶,۰۰۰ ثانیه و یک سال کبیسه عادی ۳۱,۶۲۲,۴۰۰ ثانیه داشت.
ثانیه‌های کبیسه چیستند؟
ثانیه‌های کبیسه اضافه می‌شوند تا ساعت‌های ما با چرخش کمی نامنظم زمین هماهنگ باقی بمانند. امروز جهان از ساعت‌های اتمی برای اندازه‌گیری زمان هماهنگ جهانی (UTC) استفاده می‌کند. این ابزارهای پیشرفته زمان را با بررسی ارتعاشات طبیعی اتم‌ها، معمولاً اتم‌های سزیم، اندازه‌گیری می‌کنند. هر اتم سزیم دقیقاً ۹,۱۹۲,۶۳۱,۷۷۰ بار در ثانیه ارتعاش می‌کند. با شمارش این ارتعاش‌ها، ساعت‌های اتمی می‌توانند زمان را به قدری دقیق اندازه‌گیری کنند که تنها طی میلیون‌ها سال، حدود یک ثانیه اختلاف پیدا کنند.
با این حال، این ساعت‌های فوق دقیق کاملاً با موقعیت خورشید در آسمان همخوانی ندارند، زیرا زمین هر روز به طور کامل یکنواخت نمی‌چرخد. بنابراین هر از گاهی یک ثانیه اضافه کوچک نیاز است تا زمان ما با آسمان همزمان بماند.
اگرچه تغییرات میلی‌ثانی ممکن است ناچیز به نظر برسد، اما برای فناوری‌هایی که به زمان‌بندی بسیار دقیق نیاز دارند مانند موقعیت‌یاب‌های GPS، مخابرات، معاملات مالی و برخی آزمایش‌های علمی، بسیار اهمیت دارد.
تاریخچه ثانیه‌های کبیسه
برای جبران این اختلاف، اولین ثانیه کبیسه در ژوئن ۱۹۷۲ معرفی شد، طبق توافقی بین‌المللی با مشارکت آزمایشگاه اداره ملی استانداردهای آمریکا در بولدر، کلرادو. برای جبران زمان از دست رفته، آن‌ها سال را با افزودن یک ثانیه دیگر در پایان دسامبر به پایان رساندند.
از دهه ۱۹۷۰ تاکنون، کمی کمتر از ۳۰ ثانیه کبیسه به UTC اضافه شده است تا تعادل بین ساعت‌های اتمی و چرخش زمین حفظ شود، اگرچه ۱۹۷۲ تنها سالی بود که دو بار ثانیه کبیسه اضافه شد. معمولاً ثانیه کبیسه در ۳۰ ژوئن یا ۳۱ دسامبر اضافه می‌شود. در سال ۱۹۷۲، هر دو تاریخ انتخاب شد زیرا چرخش زمین به دلیل دهه‌ها انحراف، به طور غیرعادی از زمان اتمی عقب مانده بود.
سال ۱۹۷۲ شاید برای مدتی عنوان «طولانی‌ترین روز» را داشته باشد. در سال‌های اخیر، چرخش زمین کمی سریع‌تر شده است و روزها اندکی کوتاه‌تر شده‌اند. در نتیجه، ممکن است یک «ثانیه کبیسه منفی» لازم باشد تا UTC دوباره با زمان نجومی همزمان شود. به عبارت دیگر، ممکن است یک ثانیه از زمان کم شود تا ساعت‌های اتمی با حرکت نجومی منظومه شمسی هماهنگ باشند.
با این حال، همه چیز بستگی دارد که تعریف شما از «سال» چیست. آیا سال یک اندازه‌گیری طبیعی و جهانی است یا چیزی که انسان‌ها ساخته‌اند؟
اگر دید دوم را در نظر بگیریم، ممکن است عنوان «طولانی‌ترین سال» نه به ۱۹۷۲، بلکه به سال ۴۶ قبل از میلاد تعلق گیرد، سالی که به «سال سردرگمی» معروف است، زمانی که جولیو سزار با مشورت ستاره‌شناسانش ۴۴۵ روز به سال افزود تا تقویم رومی با سال خورشیدی هم‌تراز شود.
