اما ما واقعاً از وجود چند مورد از آن‌ها آگاه هستیم؟ و چند ماه دیگر هنوز منتظر کشف شدن هستند؟
اگر در یک شب صاف به آسمان نگاه کنید، روشن‌ترین و بزرگ‌ترین جسمی که خواهید دید احتمالاً ماه است. مگر اینکه یک تلسکوپ مناسب داشته باشید، در غیر این صورت این تنها قمر طبیعی است که با چشم غیرمسلح می‌توانید ببینید. به همین دلیل، بیشتر مردم درک درستی از مفهوم «ماه» و میزان فراوانی این اقمار طبیعی ندارند.
در واقع، صدها یا حتی هزاران قمر طبیعی در همسایگی کیهانی ما وجود دارد، از سنگ‌های نامنظم فضایی به اندازه یک شهر کوچک گرفته تا اجرام عظیمی که به حدی بزرگ هستند که می‌توان آن‌ها را به‌عنوان یک سیاره در نظر گرفت.
تعداد قمرهای منظومه شمسی چقدر است؟
پاسخ این پرسش به تعریف شما از «ماه» بستگی دارد.
طبق اعلام ناسا، اتحادیه بین‌المللی نجوم (IAU) به‌طور رسمی ۴۱۶ قمر سیاره‌ای را که به دور هشت سیاره منظومه شمسی می‌چرخند، تأیید کرده است. علاوه بر این، آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) ۵۰۷ «قمر اجرام کوچک» دیگر را ثبت کرده است که به دور سیارک‌ها و سیارات کوتوله می‌چرخند. اگر هر دو نوع را در نظر بگیریم، همان‌طور که بیشتر ستاره‌شناسان این کار را انجام می‌دهند، تعداد کل قمرهای طبیعی منظومه شمسی تا اسفند ۱۴۴۰۴ به ۹۲۳ عدد می‌رسد.
اما این احتمالاً فقط «نوک کوه یخ» است. ادوارد اشتون، ستاره‌شناس مؤسسه نجوم و اخترفیزیک آکادمی سینیکا در تایوان، گفت که ستاره‌شناسان فقط در چند سال اخیر ده‌ها قمر جدید سیاره‌ای و قمر اجرام کوچک را کشف کرده‌اند و پیشرفت‌های فناوری احتمالاً سرعت این اکتشافات را در سال‌های آینده افزایش خواهد داد.
ماه چیست؟
ادوارد اشتون در تعریف ساده‌ای از ماه می‌گوید: «ماه جسمی است که در مدار یک جرم بزرگ‌تر و غیرستاره‌ای قرار دارد.» اما این تعریف کاملاً دقیق نیست.
برای مثال، هزاران ماهواره مصنوعی در مدار زمین قرار دارند که از این تعریف پیروی می‌کنند، اما به‌عنوان قمر شناخته نمی‌شوند، زیرا طبیعی نیستند. همچنین این ماهواره‌ها عمر محدودی دارند و در نهایت به زمین بازمی‌گردند و در جو می‌سوزند.
مسئله دیگر، اندازه ماه است. برت گلادمن، ستاره‌شناس دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا، گفت که ذرات حلقه‌های سیاراتی مانند زحل و اورانوس که در مدار این سیارات قرار دارند، قمر محسوب نمی‌شوند. همچنین اجرام کوچک‌تر از چند صد متر که گاهی «ماه‌های حلقه‌ای» یا «ماهک‌ها» نامیده می‌شوند، دارای تعاریف مبهمی هستند و قمرهای واقعی به‌شمار نمی‌آیند.
حتی در میان ماه‌های تأییدشده نیز اختلاف‌نظرهایی وجود دارد. برای مثال، ماه‌های سیاره‌ای به دو گروه تقسیم می‌شوند:
- ماه‌های منظم که معمولاً بزرگ‌تر هستند و دارای مدارهای دایره‌ای و نزدیک به استوای سیاره میزبان خودند.
- ماه‌های نامنظم که معمولاً کوچک‌تر هستند و در مدارهای بیضوی و دورتر به دور سیاره میزبان خود می‌چرخند.
در میان ماه‌های منظم، حدود ۲۰ مورد به‌عنوان ماه‌های بزرگ در نظر گرفته می‌شوند، زیرا اندازه آن‌ها به‌اندازه‌ای است که گرانششان شکل آن‌ها را به کره تبدیل کرده است.
ماه‌های سیاره‌ای
نزدیک‌ترین همسایگان خورشید، یعنی عطارد و زهره، هیچ قمری ندارند، زیرا نزدیکی زیاد آن‌ها به خورشید باعث شده که هر قمر بالقوه‌ای مدت‌ها پیش از آن‌ها جدا شود. زهره یک شبه‌قمر به نام Zoozve دارد، اما این جرم به دور خورشید می‌چرخد، نه زهره، بنابراین قمر محسوب نمی‌شود.
زمین تنها یک قمر بزرگ دارد، اما حداقل هفت شبه‌قمر دارد و گاهی به‌طور موقت ماه‌های کوچکی را برای حدود یک سال جذب می‌کند که پس از مدتی از دست می‌دهد.
مریخ دو قمر دارد: فوبوس و دیموس که بسیار کوچک‌اند و در فاصله کمی از این سیاره سرخ گردش می‌کنند. فوبوس به‌تدریج در حال سقوط به سمت مریخ است و روزی یا روی سطح آن سقوط خواهد کرد یا پیش از رسیدن، متلاشی خواهد شد.
اما اوضاع در مورد غول‌های گازی بسیار جالب‌تر است.
- مشتری ۹۵ قمر دارد که چهار مورد از آن‌ها بزرگ و شناخته‌شده‌اند: کالیستو، اروپا، آیو و گانیمد (بزرگ‌ترین قمر منظومه شمسی).
- زحل با ۲۷۴ قمر، بیشترین تعداد ماه را دارد، از جمله تیتان، میماس و انسلادوس.
- اورانوس ۲۸ و نپتون ۱۶ قمر دارند که مجموعاً هفت مورد از آن‌ها ماه‌های بزرگ محسوب می‌شوند.
این اعداد طی سال‌های اخیر تغییرات چشمگیری داشته‌اند. از سال ۱۴۰۲ تاکنون، ستاره‌شناسان از جمله اشتون و گلادمن دست‌کم ۱۹۰ ماه نامنظم جدید در اطراف زحل و ۱۲ ماه جدید در اطراف مشتری کشف کرده‌اند. همچنین دو ماه جدید برای نپتون و یک ماه جدید برای اورانوس کشف شده است.
پیشرفت فناوری دلیل اصلی افزایش ناگهانی این کشفیات است. تلسکوپ‌های قدرتمندتر می‌توانند ماه‌های کوچک‌تر، به‌ویژه ماه‌های نامنظم، را شناسایی کنند. اشتون اظهار داشت که او ماه‌های جدیدی را کشف کرده است اما هنوز منتظر تأیید مشاهدات است.
تعداد ماه‌های سیاره‌ای ممکن است با کشف سیارات جدید در منظومه شمسی نیز افزایش یابد. یکی از این اجرام سیاره نهم است که به‌طور فرضی در مرزهای دوردست منظومه شمسی پنهان شده است. اگر چنین سیاره‌ای وجود داشته باشد، ممکن است دارای چندین ماه باشد. همچنین، دانشمندان احتمال داده‌اند که سیارات سرگردانی که از فضای میان‌ستاره‌ای وارد منظومه شمسی شده‌اند، ممکن است ماه‌هایی به دور خود داشته باشند.
قمرهای اجرام کوچک
تعداد ۵۰۰ قمر اجرام کوچک ثبت‌شده توسط ناسا احتمالاً برآوردی کمتر از مقدار واقعی است، زیرا ستاره‌شناسان دائماً در حال کشف سیارک‌های جدید هستند. برخی از سیارک‌ها چندین ماه دارند که تشخیص آن‌ها دشوار است.
اتحادیه بین‌المللی نجوم تخمین می‌زند که بیش از ۱۰۰ سیاره کوتوله دیگر در حاشیه منظومه شمسی منتظر کشف شدن هستند، و هر یک از آن‌ها می‌تواند ماه‌هایی داشته باشد.
در مجموع چند ماه در منظومه شمسی وجود دارد؟
تاکنون بیش از ۹۰۰ قمر طبیعی در منظومه شمسی شناخته شده‌اند، اما این عدد احتمالاً در آینده به‌شدت افزایش خواهد یافت.
مطالعات پیشین نشان داده است که صدها یا حتی هزاران ماه کوچک سیاره‌ای هنوز کشف نشده‌اند. اشتون تخمین می‌زند که حدود ۱۰,۰۰۰ ماه در منظومه شمسی وجود دارد، اما مشخص نیست که چه مدت طول خواهد کشید تا همه آن‌ها را پیدا کنیم.
![import numpy as np import h5py data='/content/drive/MyDrive/SILIXA_iDAS015_181219184621_fieldID000212.h5' data1=h5py.File(data,'r') print(data1.keys()) display(data1) display(data) raw_data = data1['DasRawData']['RawData'] x_axis = np.arange(raw_data.shape[1]) t_axis = np.arange(raw_data.shape[0]) print(x_axis.shape) print(t_axis.shape) import matplotlib.pyplot as plt import numpy as np ns = 30000 fs = 1000 dx = 1.021 nx = 3136 GL = 10 x = np.arange(nx) * dx def u(x, t): return np.exp(-(x - t)**2) def calculate_result(x): return 1/10 * (u(x - 5, t) - u(x + 5, t)) traces = [] for t in range(0,30000): tr = [calculate_result(x_val) for x_val in x] traces.append(tr) traces_array = np.array(traces) print(f"traces_array : {traces_array.shape}")](https://spacenota.ir/wp-content/uploads/2025/05/big-ring-body-420x280.webp)
