کمربند سیارکی که بین مدارهای مریخ و مشتری گسترده شده، انبوهی از سنگ‌ها و خرده‌سنگ‌ها را در خود دارد؛ این مواد زمانی می‌توانستند به هم جمع شوند و سیاره‌ای بسازند اما تأثیرات محیطی مانع چنین تکاملی شدند.
یکی از عوامل تعیین‌کننده، میدان گرانشی قدرتمند سیاره مشتری است که مانع تکوین یک سیاره در آن منطقه شد و برخوردهایی که باید سازنده می‌بودند را به برخوردهای مخرب بدل کرد.
امروزه مجموع جرم موجود در کمربند تنها کسری ناچیز از جرم ماه است و قطعات آن در گستره‌ای بسیار وسیع پخش شده‌اند؛ بخش اعظم آنچه زمانی یک مجموعه فشرده بود، حالا در میلیون‌ها کیلومتر پراکنده است.
تأثیر مشتری فراتر از فقط جلوگیری از شکل‌گیری سیاره است؛ رزونانس‌های گرانشی با مشتری، زحل و حتی مریخ مدار بسیاری از سیارک‌ها را بی‌ثبات می‌کند و آن‌ها را یا به درون منظومه داخلی پرتاب می‌سازد یا راهی مدار مشتری می‌کند.
سیارک‌هایی که از کمربند بیرون رانده نمی‌شوند، در اثر برخوردهای متقابل خرد و فرسایش یافته و به گرد و غبار میان‌سیاره‌ای تبدیل می‌شوند؛ این ذرات ریز منجر به هاله‌ای کم‌نور در آسمان پس از غروب و پیش از طلوع خورشید می‌شوند.
تجزیه و تحلیل جدید دانشمندان نشان می‌دهد که کمربند سیارکی به‌صورت پیوسته و با سرعتی کوچک اما پایدار، جرم خود را از دست می‌دهد؛ این روند در مقیاس زمانی چندمیلیاردساله به خروج مقدار قابل‌توجهی از مواد منجر می‌شود.
بخش کوچکی از آنچه از کمربند جدا می‌شود به شکل سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌هایی درمی‌آید که مدارشان زمین را قطع می‌کند و گاهی وارد جو سیاره می‌شوند؛ باقی مواد در اثر برخوردهای مکرر به ذرات بسیار ریز تبدیل شده و درخششی نرم در آسمان پدید می‌آورند.
جرم‌های بزرگ‌تر شناخته‌شده مانند سرس، وستا و پالاس در این محاسبات دخیل نشده‌اند زیرا این اجرام نسبتاً پایدارند و در فرایند فعلی کاهش جرم نقش کمی بازی می‌کنند.
بازسازی تاریخچهٔ این کاهش نشان می‌دهد که در گذشته کمربند پرجرم‌تر بوده و نرخ خروج مواد بالاتر بوده است؛ نتایج با داده‌های زمین‌شناسی از زمین و ماه همخوانی دارد که روند بمباران سیارکی در میلیاردها سال گذشته تضعیف شده است.
اگرچه ما کمربند را اغلب به‌عنوان یک ساختار پایدار می‌پنداشتیم، شواهد نشان می‌دهد که این ناحیه دینامیک، در طول میلیاردها سال به‌آهستگی تحلیل رفته و همچنان ذرات و سنگینی خود را به محیط منظومه شمسی واگذار می‌کند.
