اکنون مطالعه‌ای که روز دوشنبه انجام شد نشان می‌دهد که ذوب شدن یخ‌های قطبی باعث می‌شود سیاره ما کندتر بچرخد و طول روزها را با سرعتی «بی‌سابقه» افزایش دهد.
سورندرا آدیکاری، یکی از نویسندگان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، به خبرگزاری فرانسه گفت: این مقاله که در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است، نشان می دهد که جریان آب از گرینلند و قطب جنوب باعث ایجاد جرم بیشتری در اطراف استوا می شود.
Benedikt Soja از ETH زوریخ، یکی از نویسندگان این مقاله افزود: ‘مثل زمانی است که یک اسکیت باز یک پیروت انجام می دهد، ابتدا بازوهای خود را نزدیک بدن خود نگه می دارد و سپس آنها را دراز می کند.’
چرخش سریع اولیه کندتر می شود زیرا جرم ها از محور چرخش دور می شوند و اینرسی فیزیکی افزایش می یابد.
زمین معمولاً به عنوان یک کره در نظر گرفته می‌شود، اما دقیق‌تر است که آن را یک «کره‌ای صاف» بنامیم که تا حدودی در اطراف استوا برآمده است، کمی شبیه یک ساتسوما.
علاوه بر این، شکل آن دائماً در حال تغییر است، از تأثیر جزر و مد روزانه که بر اقیانوس‌ها و پوسته‌ها تأثیر می‌گذارد، تا تأثیرات طولانی‌مدت از رانش صفحات تکتونیکی، و جابه‌جایی‌های ناگهانی و شدید ناشی از زلزله و آتشفشان‌ها.
این مقاله بر تکنیک‌های رصدی مانند تداخل سنجی خط پایه بسیار طولانی تکیه کرد، که در آن دانشمندان می‌توانند تفاوت مدت زمانی که طول می‌کشد تا سیگنال‌های رادیویی از فضا به نقاط مختلف زمین برسند را اندازه‌گیری کنند و از آن برای استنتاج تغییرات در جهت و طول روز سیاره استفاده کنند.
همچنین از سیستم موقعیت یاب جهانی استفاده کرد که چرخش زمین را بسیار دقیق، تا حدود یک صدم میلی ثانیه اندازه گیری می کند، و حتی به سوابق باستانی خورشید گرفتگی نگاه می کند که به هزاران سال قبل می رسد.
پیامدهای سفر فضایی
اگر زمین آهسته‌تر بچرخد، طول روز چند میلی‌ثانیه از اندازه‌گیری استاندارد ۸۶۴۰۰ ثانیه افزایش می‌یابد.
در حال حاضر یکی از مهمترین دلایل کاهش سرعت، کشش گرانشی ماه است که در فرآیندی به نام ‘اصطکاک جزر و مدی’ به اقیانوس ها می کشد که باعث کاهش تدریجی ۲.۴۰ میلی ثانیه در قرن طی میلیون ها سال شده است.
آدیکاری گفت، اما مطالعه جدید به یک نتیجه شگفت‌انگیز می‌رسد که اگر انسان به انتشار گازهای گلخانه‌ای با سرعت بالا ادامه دهد، تأثیر گرم شدن آب و هوا تا پایان قرن بیست و یکم بیشتر از کشش ماه خواهد بود.
از سال ۱۹۰۰ تا امروز، آب و هوا باعث شده است که روزها حدود ۰.۸ میلی ثانیه طولانی تر شوند – و در بدترین سناریوی انتشار زیاد، آب و هوا به تنهایی مسئول افزایش ۲.۲ میلی ثانیه ای روزها تا سال ۲۱۰۰ در مقایسه با همان خط پایه است. .
این ممکن است زیاد به نظر نرسد، و مطمئناً چیزی نیست که انسان قادر به درک آن باشد.
اما آدیکاری گفت: قطعاً پیامدهای زیادی برای ناوبری فضا و زمین وجود دارد.
دانستن جهت دقیق زمین در هر لحظه هنگام تلاش برای برقراری ارتباط با یک سفینه فضایی، مانند کاوشگرهای وویجر که اکنون بسیار فراتر از منظومه شمسی ما هستند، بسیار مهم است، جایی که حتی یک انحراف جزئی به اندازه یک سانتی متر می تواند تا رسیدن به مقصد کیلومترها فاصله داشته باشد.
