زهره به خاطر دمای بالای سطحی بسیار غیر مهمان‌نواز و مریخ به خاطر افق‌های قرمز زنگ‌زده‌اش معروف است. حتی قمرهای برخی از سیارات بیرونی دارای محیط های شگفت انگیزی هستند که اروپا و انسلادوس به اقیانوس های زیرزمینی خود می بالند.
مشاهدات اخیر از تلسکوپ فضایی جیمز وب نشان می‌دهد که آریل، قمر اورانوس، کاندیدای قوی برای اقیانوس زیرسطحی است.
چگونه به این نتیجه رسیده است؟ خوب، تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) یخ دی‌اکسید کربن را روی سطح در لبه انتهایی ویژگی‌هایی که از جهت مداری دور می‌شوند، شناسایی کرده است. علت احتمالی، وجود یک اقیانوس زیرزمینی است!
اورانوس هفتمین سیاره منظومه شمسی است و دارای پنج قمر است. آریل یکی از آنهاست و به خاطر سطح یخی و ویژگی های زمین شناسی متنوع و شگفت انگیزش قابل توجه است. این در سال ۱۸۵۱ توسط ویلیام لاسل کشف شد که عشق خود به ستاره شناسی را از کسب و کار آبجوسازی خود تأمین کرد.
سطح آریل ترکیبی واقعی از دره‌ها، برآمدگی‌ها، گسل‌ها و دره‌ها است که عمدتاً ناشی از فعالیت‌های تکتونیکی است. کرایوولکانیسم یک فرآیند برجسته در سطح است که به طور مداوم ظاهر می شود و باعث شده است که آریل درخشان ترین سطح را در بین تمام قمرهای اورانوس داشته باشد.
مطالعه نمای نزدیک آریل نشان می دهد که سطح با مقادیر قابل توجهی یخ دی اکسید کربن پوشیده شده است. به نظر می رسد نیمکره دنباله دار آریل به طور خاص پوشیده از یخ است که جامعه را شگفت زده کرده است.
در فاصله منظومه اورانین از خورشید، به طور متوسط ۲.۹ میلیارد کیلومتر، دی اکسید کربن معمولا مستقیماً به گاز تبدیل می شود و در فضا گم می شود، انتظار نمی رود یخ بزند!
تا همین اواخر، محبوب ترین نظریه ای که دی اکسید کربن را به سطح آریل می رساند، برهمکنش بین سطح آن و ذرات باردار در مغناطیس کره اورانوس بود. فرآیندی که به عنوان رادیولیز شناخته می شود، مولکول ها را از طریق یونیزاسیون تجزیه می کند.
یک مطالعه جدید که به تازگی در Astrophysical Journal Letters منتشر شده است، جایگزین جالبی را پیشنهاد می‌کند، مولکول‌های دی اکسید کربن از آریل، احتمالاً از یک اقیانوس مایع زیرسطحی خارج می‌شوند!
تیمی از ستاره شناسان با استفاده از JWST تجزیه و تحلیل طیفی آریل را انجام داده و نتایج را با یافته های آزمایشگاهی مقایسه کردند. نتایج نشان داد که آریل دارای برخی از ذخایر غنی از دی اکسید کربن در منظومه شمسی است.
این رسوبات فقط ریزه‌ها و مقادیر کمی نیستند، بلکه به ۱۰ میلی‌متر در سراسر نیمکره عقبی اضافه می‌شوند. علاوه بر این، نتایج همچنین سیگنال‌هایی از مونوکسید کربن را نیز نشان داد که با توجه به دمای متوسط نباید وجود داشته باشد.
هنوز ممکن است که رادیولیز مسئول حداقل برخی از رسوبات باشد، اما گمان می‌رود که پر کردن مجدد از اقیانوس زیرسطحی عامل اصلی باشد. این فرضیه با کشف سیگنال‌هایی از مواد معدنی کربناته، نمک‌هایی که تنها به دلیل برهمکنش سنگ و آب می‌توانند وجود داشته باشند، تأیید شده است.
تنها راه برای اطمینان کامل، ماموریت فضایی آینده به اورانوس است. چنین ماموریتی بدون شک قمرهای اورانوس را کاوش خواهد کرد.
آریل پوشیده از دره‌ها، شکاف‌ها و شیارها است و گمان می‌رود که اینها روزنه‌هایی به داخل آن باشند. یک کاوشگر روباتیک در منظومه Uranian می‌تواند منشا اکسیدهای کربن موجود در آریل را کشف کند.
بدون چنین ماموریتی، با توجه به اینکه وویجر ۲ تنها از حدود ۳۵ درصد از سطح ماه تصویربرداری کرده است، ما هنوز تا حدودی در تاریکی هستیم.
این مقاله در ابتدا توسط Universe Today منتشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.
