۸ مقصدی که باید برای تعطیلات (آینده) خود در مریخ ببینید

مکان‌های فرود برای این ماموریت‌های آینده احتمالاً به دلایل ایمنی و عملی باید دشت‌های مسطح باشند، اما شاید بتوانند ظرف چند روز رانندگی در زمین‌شناسی جالب‌تر فرود بیایند. در اینجا مکان هایی وجود دارد که مریخی های آینده می توانند از آنها بازدید کنند.

المپوس مونس شدیدترین آتشفشان منظومه شمسی است. به گفته ناسا، این منطقه که در منطقه آتشفشانی تارسیس قرار دارد، تقریباً به اندازه ایالت آریزونا است. ارتفاع ۱۶ مایلی (۲۵ کیلومتری) آن را تقریباً سه برابر ارتفاع اورست زمین، که حدود ۵.۵ مایل (۸.۹ کیلومتر) ارتفاع دارد، می کند.

المپوس مونس یک آتشفشان سپر غول پیکر است که پس از خزیدن آهسته گدازه در دامنه های آن شکل گرفت. این بدان معنی است که احتمالاً کوهنوردی برای کاشفان آینده آسان است، زیرا میانگین شیب آن تنها ۵ درصد است. در قله آن یک فرورفتگی تماشایی به عرض حدود ۵۳ مایل (۸۵ کیلومتر) وجود دارد که توسط اتاق‌های ماگمایی تشکیل شده است که گدازه‌ای را از دست داده (احتمالاً در طول فوران) و فروریخته است.

آتشفشان های تارسیس

در حالی که در حال صعود به اطراف Olympus Mons هستید، ارزش آن را دارد که به برخی از آتشفشان های دیگر در منطقه تارسیس نگاه کنید. به گفته ناسا تارسیس میزبان ۱۲ آتشفشان غول پیکر در منطقه ای به عرض تقریباً ۲۵۰۰ مایل (۴۰۰۰ کیلومتر) است. مانند المپوس مونس، این آتشفشان‌ها بسیار بزرگتر از آتشفشان‌های روی زمین هستند، احتمالاً به این دلیل که مریخ کشش گرانشی ضعیف‌تری دارد که به آتشفشان‌ها اجازه می‌دهد بلندتر شوند. این آتشفشان ها ممکن است به مدت دو میلیارد سال یا نیمی از تاریخ مریخ فوران کرده باشند.

تصویر اینجا منطقه تارسیس شرقی را نشان می دهد، همانطور که توسط وایکینگ ۱ در سال ۱۹۸۰ به تصویر کشیده شده است. در سمت چپ، از بالا به پایین، سه آتشفشان سپر را می بینید که تقریباً ۲۵ کیلومتر ارتفاع دارند: Ascraeus Mons، Pavonis Mons، و Arsia. مونس در سمت راست بالا، آتشفشان سپر دیگری به نام Tharsis Tholus وجود دارد.

وایلس مارینریس: دره‌ای عظیم در سیاره سرخ

مریخ نه تنها میزبان بزرگترین آتشفشان منظومه شمسی است، بلکه بزرگترین دره را نیز در خود جای داده است. طبق گفته ناسا، Valles Marineris تقریباً ۱۸۵۰ مایل (۳۰۰۰ کیلومتر) طول دارد. این حدود چهار برابر طولانی تر از گرند کانیون است که طول آن حدود ۵۰۰ مایل (۸۰۰ کیلومتر) است.

محققان مطمئن نیستند که Valles Marineris چگونه به وجود آمده است، اما چندین نظریه در مورد شکل گیری آن وجود دارد. بسیاری از دانشمندان پیشنهاد می کنند که زمانی که منطقه تارسیس شکل گرفت، به رشد Valles Marineris کمک کرد. گدازه ای که در منطقه آتشفشانی حرکت می کرد، پوسته را به سمت بالا هل داد، که پوسته را به شکستگی در مناطق دیگر تبدیل کرد. با گذشت زمان، این شکستگی ها به Valles Marineris تبدیل شدند.

قطب شمال و جنوب

مریخ دارای دو منطقه یخی در قطب های خود است که ترکیبات کمی متفاوت دارند. قطب شمال (تصویر) توسط فرودگر فونیکس در سال ۲۰۰۸ از نزدیک مورد مطالعه قرار گرفت، در حالی که مشاهدات قطب جنوب ما از مدارگردها انجام شده است. به گفته ناسا، در طول زمستان، دما در نزدیکی هر دو قطب شمال و جنوب آنقدر سرد است که دی اکسید کربن از اتمسفر به یخ در سطح متراکم می شود.

این فرآیند در تابستان، زمانی که دی اکسید کربن به اتمسفر بازمی گردد، معکوس می شود. دی اکسید کربن به طور کامل در نیمکره شمالی ناپدید می شود و یک کلاهک یخی از خود به جای می گذارد. اما مقداری از یخ دی اکسید کربن در جو جنوبی باقی می ماند. تمام این حرکت یخ تأثیرات گسترده ای بر آب و هوای مریخ دارد و باد و سایر اثرات را ایجاد می کند.

دهانه گیل و کوه شارپ (آئولیس مونس)

دهانه گیل که با فرود مریخ نورد کنجکاوی در سال ۲۰۱۲ به شهرت رسید، میزبان شواهد گسترده ای از آب گذشته است. کنجکاوی چند هفته پس از فرود به یک بستر رودخانه برخورد کرد و شواهد گسترده تری از آب در طول سفر خود در امتداد کف دهانه یافت. کنجکاوی اکنون در حال صعود به یک آتشفشان مجاور به نام کوه شارپ (Aeolis Mons) است و به ویژگی های زمین شناسی در هر یک از طبقات آن نگاه می کند.

یکی از جالب‌ترین یافته‌های کنجکاوی، کشف مولکول‌های آلی پیچیده در این منطقه در موارد متعدد بود. نتایج سال ۲۰۱۸ اعلام کرد که این مواد آلی در داخل سنگ های ۳.۵ میلیارد ساله کشف شده اند. همزمان با نتایج آلی، محققان اعلام کردند که مریخ نورد غلظت متان را در جو در طول فصول تغییر می‌کند. متان عنصری است که می‌تواند توسط میکروب‌ها و همچنین پدیده‌های زمین‌شناسی تولید شود، بنابراین مشخص نیست که آیا این نشانه‌ای از حیات است یا خیر.

فسیل‌های مدوسا: رازهای ناشناخته بر روی مریخ

Medusae Fossae یکی از عجیب‌ترین مکان‌های مریخ است و برخی افراد حتی حدس می‌زنند که شواهدی از نوعی سقوط بشقاب پرنده در آن وجود دارد. توضیح محتمل‌تر این است که یک ذخایر آتشفشانی عظیم، تقریباً یک پنجم اندازه ایالات متحده است. با گذشت زمان، بادها صخره ها را به شکل های زیبایی درآوردند.

اما محققان برای اینکه بدانند چگونه این آتشفشان ها Medusae Fossae را تشکیل دادند، به مطالعه بیشتری نیاز دارند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که این شکل‌گیری ممکن است از فوران‌های آتشفشانی بسیار عظیمی که صدها برابر بیش از ۵۰۰ میلیون سال رخ می‌دهد، شکل گرفته باشد. این فوران‌ها آب و هوای سیاره سرخ را گرم می‌کرد زیرا گازهای گلخانه‌ای ناشی از آتشفشان‌ها به اتمسفر می‌رفتند.

تکرار خطوط شیب‌دار در دهانه هال: بررسی و تحلیل

مریخ میزبان ویژگی‌های عجیبی به نام خط‌های شیب‌دار مکرر است که در طول هوای گرم در کناره‌های دهانه‌های شیب‌دار شکل می‌گیرند. با این حال، سخت است که بفهمیم این RSL چیست. تصاویر نشان داده شده در اینجا از دهانه هیل (و همچنین مکان های دیگر) نقاطی را نشان می دهد که طیف سنجی نشانه هایی از هیدراتاسیون را در آنها مشاهده کرد.

در سال ۲۰۱۵، ناسا در ابتدا اعلام کرد که نمک های هیدراته باید نشانه هایی از آب جاری در سطح باشند، اما تحقیقات بعدی نشان داد که RSL می تواند از آب جوی یا جریان های خشک شن و ماسه تشکیل شود. در واقعیت، ممکن است مجبور باشیم به این نمک ها نزدیک شویم. RSL تا ببینید ماهیت واقعی آنها چیست. اما یک مشکل وجود دارد – اگر RSL واقعاً میزبان میکروب‌های بیگانه باشد، ما نمی‌خواهیم در صورت آلودگی خیلی نزدیک شویم. در حالی که ناسا چگونگی بررسی را تحت پروتکل های حفاظت از سیاره خود می داند، کاوشگران انسانی آینده ممکن است مجبور شوند این ویژگی های مرموز را از دور با استفاده از دوربین دوچشمی تحسین کنند.

بررسی تپه‌های روح در Night Labyrinth و پایگاه Hellas

مریخ سیاره ای است که این روزها بیشتر توسط باد شکل گرفته است، زیرا آب با رقیق شدن جو آن تبخیر شده است. اما ما می‌توانیم شواهد گسترده‌ای از آب‌های گذشته را ببینیم، مانند مناطقی از ‘تپه‌های ارواح’ که در Noctis Labyrinthus و حوضه Hellas یافت شده‌اند. محققان می گویند که در این مناطق تپه هایی با ارتفاع ده ها متر نگهداری می شد. بعداً تپه‌ها توسط گدازه یا آب غرق شدند که پایه‌های خود را حفظ کردند در حالی که بالای آن فرسایش یافت.

تپه‌های شنی قدیمی مانند این نشان می‌دهند که چگونه بادها در مریخ باستان می‌ریختند، که به نوبه خود نکاتی را در مورد محیط باستانی سیاره سرخ به اقلیم شناسان می‌دهد. در یک پیچ و تاب هیجان‌انگیزتر، می‌توان میکروب‌هایی را در مناطق محافظت‌شده این تپه‌ها پنهان کرد، اما در برابر تشعشعات و بادهایی که در غیر این صورت آن‌ها را می‌برد.