با این حال، در موارد نادر، ستاره ای به طور کامل توسط همسایه غول پیکر خود بلعیده نمی شود و به مدار کشیده می شود و باعث مرگ بسیار کندتر می شود، که اگر ستاره ها بتوانند چیزی را احساس کنند، احتمالاً دردناک تر خواهد بود.
یک مطالعه جدید با استفاده از نتایج پرتو ایکس از چاندرا و برخی ابزارهای دیگر، جزئیات سیاه‌چاله‌ای بسیار پرجرم در مرکز یک کهکشان بسیار دور را نشان می‌دهد که به آرامی ستاره‌ای را که در مدار گرفته است، می‌بلعد و می‌تواند اطلاعات بیشتری درباره یک کهکشان و انواع فرآیندهای فیزیکی مورد علاقه ارائه دهد.
مقاله جدید جدیدترین مقاله از مجموعه ای است که به چند سال قبل بازمی گردد. این با کشف AT2018fyk، یک ‘رویداد مختل جزر و مد’ (TDE)، در سال ۲۰۱۸ آغاز شد. TDE چیزی است که ستاره شناسان هنگام بلعیدن ستاره توسط یک سیاهچاله مشاهده می کنند. AT2018fyk در ابتدا توسط کاوشگر ترکیب داخلی ستاره نوترونی ناسا (NICER) گرفته شد. مشاهدات بعدی توسط Chandra و XMM-Newton، تلسکوپ پرتو ایکس ESA تکمیل شد.
در یک سناریوی معمولی، این پایان داستان بود – ستاره خورده شد، پرتوهای X و UV فوق‌العاده قوی ساطع کرد، و ما آنها را با استفاده از ابزار دقیق خود در فاصله ۸۶۰ میلیون سال نوری ثبت کردیم. با این حال، ستاره شناسان حدود دو سال بعد متوجه جهش دیگری در اشعه ایکس و اشعه ماوراء بنفش شدند که از همان سیاهچاله منتشر شد.
این نوک درخشندگی دوم احتمالاً ناشی از بلعیده شدن نسبی ستاره است که در مداری بسیار بیضوی اطراف سیاهچاله گرفته شده است. هر چند سال یک بار، آنقدر نزدیک می شود که مواد بیشتری از آن جدا می شود و باعث ایجاد TDE دیگری می شود. اما این بار، دانشمندان آماده بودند و یک فرضیه برای زمان پایان TDE طراحی کردند.
محاسبات آنها به مرداد ۱۴۰۳ اشاره کرد، بنابراین آنها زمان رصد در چاندرا را درخواست کردند. مطمئناً، در ۲۴ مرداد ۱۴۰۳، آنها شاهد کاهش چشمگیر انتشار گازهای گلخانه ای از سیاهچاله بودند. یا ستاره سرانجام به طور کامل تسلیم شد و از هم پاشید، یا دوباره زنده شد و به رقص عجیب خود در اطراف همسایه بسیار بزرگتر خود ادامه خواهد داد.
در هر صورت، قطعاً هر بار جرم خود را از دست می دهد، زیرا رویداد دوم نسبت به اولی نور کمتری دارد. با این منطق، اگر رویداد سومی وجود داشته باشد، رویداد بعدی باید حتی کمتر نورانی باشد.
ستاره ای که در قلب AT2018fyk قرار دارد ممکن است در ابتدا تنها نبوده باشد. محققان پیش‌بینی کردند که این بخشی از یک منظومه ستاره‌ای دوتایی است، اما ستاره شریک آن زمانی که این جفت در چاه گرانشی سیاهچاله گرفتار شد، به بیرون پرتاب شد. اکنون بسیار سریعتر از آن سیاهچاله دور می شود و ممکن است حرکت کافی برای ترک کهکشان خود را داشته باشد.
شریک آن چندان خوش شانس نبود. باید دید آیا این ستاره مواد کافی برای دور سوم سوختن نورانی دارد یا خیر. مشخصات فیزیکی سیستم پیش‌بینی می‌کند که افزایش بعدی در روشنایی بین ماه‌های می و آگوست ۲۰۲۵ اتفاق می‌افتد و تقریباً دو سال طول می‌کشد، بسیار بیشتر از تغییرات قبلی است
با توجه به علاقه‌ای که این سیستم اکنون برانگیخته است و توانایی آن برای آزمایش تئوری‌های مربوط به رویدادهای نادر مانند TDEs، تیم تحقیقاتی احتمالاً می‌تواند در سال آینده زمان رصدی بیشتری برای بررسی سومین خوراکی بالقوه این سیاهچاله هیجان‌انگیز بیابد.
این مقاله در ابتدا توسط Universe Today منتشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.
![import numpy as np import h5py data='/content/drive/MyDrive/SILIXA_iDAS015_181219184621_fieldID000212.h5' data1=h5py.File(data,'r') print(data1.keys()) display(data1) display(data) raw_data = data1['DasRawData']['RawData'] x_axis = np.arange(raw_data.shape[1]) t_axis = np.arange(raw_data.shape[0]) print(x_axis.shape) print(t_axis.shape) import matplotlib.pyplot as plt import numpy as np ns = 30000 fs = 1000 dx = 1.021 nx = 3136 GL = 10 x = np.arange(nx) * dx def u(x, t): return np.exp(-(x - t)**2) def calculate_result(x): return 1/10 * (u(x - 5, t) - u(x + 5, t)) traces = [] for t in range(0,30000): tr = [calculate_result(x_val) for x_val in x] traces.append(tr) traces_array = np.array(traces) print(f"traces_array : {traces_array.shape}")](https://spacenota.ir/wp-content/uploads/2025/05/big-ring-body-420x280.webp)
