این ابر حدود ۷۰۰ خوشه باز دارد، گروه‌هایی از ستارگان که از نظر گرانشی به هم متصل‌اند و همگی از یک ابر مولکولی عظیم تشکیل شده‌اند. این خوشه‌ها می‌توانند هزاران ستاره را در خود داشته باشند که همگی انرژی شدیدی تولید می‌کنند که محیط اطرافشان را روشن می‌کند.
یکی از این خوشه‌ها NGC 2040 در صورت فلکی دورادو است، و تلسکوپ جمنی جنوب تصویر آن را ثبت کرده است.
NGC 2040 به دلیل وجود تعداد زیادی ستاره نوع O و B قابل توجه است. این ستاره‌ها داغ و عظیم هستند و معمولاً زندگی کوتاه و پرشتابی دارند و به سوپرنواهای انفجاری تبدیل می‌شوند. این خوشه بیش از دوازده عدد از این ستارگان را در خود دارد.
در این تصویر دو اتفاق در حال رخ دادن است. انفجارهای سوپرنوا گاز و غبار را تحت فشار قرار می‌دهند و به شکل‌گیری سحابی کمک می‌کنند در حالی که ستارگان جوان آن را روشن می‌کنند. انفجارها همچنین امواج شوک ایجاد می‌کنند که گاز اطراف را فشرده کرده و به تشکیل نسل بعدی ستارگان منجر می‌شود.
یک بیانیه مطبوعاتی این سحابی را به عنوان “رز روز ولنتاین” توصیف کرده است. آنچه که ما واقعاً می‌بینیم اتم‌های اکسیژن و هیدروژن است که توسط نور فرابنفش ستارگان جوان انرژی می‌گیرند و نورهایی با طول‌موج‌های مختلف منتشر می‌کنند. با این حال، چون امروز روز ولنتاین است، ما با توصیف شاعرانۀ آن‌ها موافقیم.
چشم انسان هیچ‌گاه نمی‌تواند چیزی مشابه این را به طور طبیعی ببیند. نور در طول‌موج‌هایی از فرابنفش تا نور مرئی و فروسرخ منتشر می‌شود. در عوض، تلسکوپ جمنی جنوب نور را در طول‌موج‌هایی ثبت می‌کند که خارج از محدوده بینایی ما هستند. این تلسکوپ از فیلترها برای مدیریت نور استفاده می‌کند و رنگ‌های قرمز تیره و نارنجی را از هیدروژن و آبی روشن را از اکسیژن نشان می‌دهد. مناطق سفید روشن در هر دو فراوان هستند. این یک همکاری خوب بین فناوری تلسکوپ و دید انسانی است.
NGC 2024 بخشی از یک ساختار بزرگ‌تر به نام LH 88 است، یکی از بزرگ‌ترین مناطق تشکیل ستاره‌ای LMC. ستارگان موجود در این خوشه به طور مشترک حرکت می‌کنند، اگرچه از هم فاصله زیادی دارند. آن‌ها در گاز و غبار قرار دارند، برخی از این مواد توسط ستارگانی که قبلاً به سوپرنوا تبدیل شده‌اند باقی مانده است. گاز و غبار توسط بادهای ستاره‌ای شدید بسیاری از ستارگان جوان بیشتر شکل می‌گیرند.
خورشید ما احتمالاً در یک خوشه مشابه NGC 2024 تشکیل شده است. اما از آنجا که این اتفاق حدود پنج میلیارد سال پیش افتاده، ستارگان پراکنده شده‌اند و گاز و غبار نیز از هم جدا شده‌اند. دیگر سحابی وجود ندارد.
ممکن است در زندگی پرمشغله‌مان در سطح زمین این‌طور به نظر نرسد، اما این تصویر داستانی را به نمایش می‌گذارد که همگی در آن دخیل هستیم: طبیعت چرخه‌ای تولد، مرگ و تولد دوباره. وقتی ستارگان می‌میرند و به سوپرنوا تبدیل می‌شوند، موادشان به فضا پراکنده شده و در دور بعدی تشکیل ستاره به کار می‌روند. و چه کسی می‌داند، شاید بخشی از این مواد در تشکیل سیاره‌ها به کار گرفته شود، شاید حتی سیاره‌های سنگی در نواحی قابل سکونت برخی از ستارگان جدید. شاید زندگی در یکی از این سیاره‌ها ریشه بگیرد.
پردازش تصویر: ج. میلر و م. رودریگز (رصدخانه بین‌المللی جمنی/NOIRLab/NSF)، ت.آ. رکتر (دانشگاه آلاسکا آنکوریج/NSF NOIRLab)، م. زمانی (NSF NOIRLab)
هیچ چیزی برای همیشه باقی نمی‌ماند. همه چیز یک آغاز و یک پایان دارد. روزی خورشید ما تبدیل به یک غول قرمز خواهد شد، زمین نابود خواهد شد، و انسان‌ها ممکن است با آن نابود شوند. اگرچه این یک پیش‌بینی تاریک است، اما به نظر محتمل می‌آید. اما در عین حال، نوعی تولد دوباره در جهانی که دائماً مواد را بازیافت می‌کند نیز محتمل است.
“مرگ برای کسی که متولد شده قطعی است، و تولد دوباره برای کسی که مرده حتمی است”، گفته‌های Bhagavad Gita به ما می‌آموزد. “بنابراین نباید بر آنچه که حتمی است سوگواری کنید.”
