فضانوردان به دلیل مهارت‌های فنی‌شان در عکاسی نیز توانمند هستند؛ بسیاری از آنها مهندس هستند.
اما مزیت واقعی آنها در عکاسی، چشم‌انداز بی‌نظیری است که از فضا هنگام چرخش به دور زمین هر ۹۰ دقیقه یک بار دارند.
از دنباله‌دارهای آبی و شفق‌های قطبی صورتی گرفته تا آتشفشان‌های برفی و رودخانه‌های پیچ‌درپیچ، مناظر ۲۵۰ مایلی بالاتر از زمین هرگز شما را ناامید نمی‌کند.
در اینجا بهترین عکس‌های سال ۱۴۰۳ که از ایستگاه فضایی گرفته شده است را مشاهده می‌کنید.
چشم‌اندازهایی که از ایستگاه فضایی بین‌المللی دیده می‌شود، واقعاً بی‌نظیر هستند.
به همین دلیل فضانوردان هر سال صدها عکس می‌گیرند.
مت دومینیک، فضانورد ناسا، در ماه آگوست به رادیوی ABC گفت:
«چطور ممکن است نخواهید عکس بگیرید و این تجربه را با بقیه بشریت به اشتراک بگذارید؟»
امسال یک رویداد خاص هم رخ داد: دنباله‌دار درخشان و برجسته “تسوچینشان-اطلس” یا دنباله‌دار A3.
البته فضانوردان منظره‌های زیبایی از شفق قطبی، معروف به نورهای شمالی نیز دارند.
در ماه فروردین، آنها شاهد سایه ماه بودند که در طول خورشیدگرفتگی کامل، از ایالات متحده عبور می‌کرد.
جو زمین نیز جلوه‌های منحصربه‌فرد دیگری را ارائه می‌دهد، مانند غروب‌ها و طلوع‌های رنگارنگ.
این نور عجیب، ابرهای شب‌تاب هستند – شکل‌گیری‌های نادر کریستال‌های یخی که بسیار بالاتر از هر ابر دیگری در جو تشکیل می‌شوند.
با این حال، حتی این عکس‌های زیبا نیز نمی‌توانند به خوبی زیبایی‌های واقعی را به تصویر بکشند. به گفته دومینیک:
«زمان زیادی را صرف تلاش برای ثبت آنچه با چشمانم می‌بینم کرده‌ام، اما هنوز نتوانسته‌ام به آن دست یابم.»
البته همه مناظر دلپذیر یا آرام‌بخش نیستند. فضانوردان به‌وضوح آتش‌سوزی‌های جنگلی را مشاهده می‌کنند.
هر ساله آنها از بالا، نمایی از طوفان‌های سهمگین مانند هاریکان‌های “هلن” و “میلتون” دارند که گویی دنیای زیرین را می‌بلعند.
آنها حتی می‌توانند صاعقه‌هایی که از میان ابرها می‌درخشند را ببینند.
یکی از چیزهایی که آنها اغلب نمی‌توانند ببینند، مرزها هستند – مانند نقطه‌ای که لیبی، سودان و مصر در صحرای بزرگ آفریقا به هم می‌رسند.
فضانوردان مدت‌ها است که از تغییر چشمگیر در دیدگاه خود هنگام مشاهده زمین از بالا صحبت می‌کنند.
این پدیده به «اثر نمای کلی» معروف است.
آنها از احساسات عمیق شگفتی، اتحاد، و درک شکنندگی زمین سخن می‌گویند.
ویلیام شاتنر، بازیگر، پس از پرواز فضایی‌اش با جف بزوس در سال ۱۴۰۰ این تجربه را چنین توصیف کرد:
«آبی در پایین و سیاهی در بالا است. آنجا زمین مادر است، راحتی و آرامش. و آن بالا – آیا مرگ است؟ نمی‌دانم.»
سانی ویلیامز، فضانورد ناسا، در ماه شهریوربه خبرنگاران گفت:
«تصور این برایم دشوار است که مردم روی زمین با یکدیگر کنار نمی‌آیند.»
او اضافه کرد: «این دیدگاه شما را تغییر می‌دهد.»
ویلیامز و همکارش، بوچ ویلمور، ماه‌ها در ایستگاه فضایی گیر افتاده‌اند.
آنها نخستین کسانی بودند که با فضاپیمای استارلاینر بوئینگ پروازی حدوداً یک‌هفته‌ای را در ماه جولای انجام دادند.
اما استارلاینر به دلیل مشکلات موتور بدون آنها به زمین بازگشت، چرا که مسئولان ناسا نسبت به ایمنی آن نگران شدند.
اکنون ویلیامز و ویلمور قرار است در ماه اسفند با فضاپیمای کرو دراگون اسپیس‌ایکس به زمین بازگردند.
با وجود این چالش‌ها، آنها روحیه خود را حفظ کرده‌اند. ویلیامز گفت:
«اینجا جای شادی من است. عاشق بودن در فضا هستم.»
البته روزهای ایستگاه فضایی بین‌المللی شمارش شده است.
این ایستگاه تا سال ۱۴۰۹ به پایان عمر عملیاتی خود می‌رسد.
ناسا از اسپیس‌ایکس خواسته است وسیله‌ای طراحی کند که ایستگاه را از مدار خارج کرده و آن را به سقوط آتشین در اقیانوس آرام هدایت کند.
دومینیک گفت: «ایستگاه فضایی بین‌المللی میراث بزرگی خواهد داشت.»
او افزود: «ببینید انسان‌ها وقتی با هم کار می‌کنند، چه کاری می‌توانند انجام دهند.»
