برای اولین بار، محققان وجود آب سنگین را در دیسکی که سیارات در اطراف یک ستاره جوان به نام V883 Orionis در فاصله حدود ۱۳۵۰ سال نوری از ما در حال شکل‌گیری هستند، شناسایی کرده‌اند. دانشمندان با استفاده از آرایه بزرگ میلی‌متری/زیرمیلی‌متری آتاکاما (ALMA) مشاهده کردند که این آب، با وجود اینکه در خانواده واکنش‌های شیمیایی اکسیژن ایجاد شده است، از زایمان و تولد جان سالم به در می‌برد که مدت‌ها قبل از تبدیل شدن به بخشی از سیارات یا دنباله‌دارها، از یک ستاره تازه متولد شده سرچشمه می‌گیرد. این یافته نشان می‌دهد که بخشی از آبی که اکنون در سیستم‌های سیاره‌ای در حال توسعه یافت می‌شود، ممکن است فراتر از سال‌های نوری منشأ گرفته و از فرآیند آشفته تبدیل شدن به ستاره جان سالم به در برده باشد.
طبق گزارش Nature Astronomy، ستاره‌شناسان دوتریوم، ایزوتوپ سنگین‌تر هیدروژن، را در دیسک شناسایی کردند که آب سنگین را ایجاد می‌کند. جان توبین از رصدخانه ملی نجوم رادیویی گفت: “قبلاً مشخص نبود که آب موجود در سیارات و دنباله‌دارها منشأ خاصی دارد.” «چه از مناطق ستاره‌زایی مانند منظومه شمسی خودمان آمده باشد، چه حتی زودتر از تاریخ کیهان شکل گرفته و در یخ‌های بین‌ستاره‌ای که بخشی از یک سیاره یا دنباله‌دار را تشکیل می‌دهند، گنجانده شده باشد.»
داده‌های ALMA با شناسایی سطح بالایی از آب سنگین در مقایسه با آب معمولی، مدرک مهمی ارائه داد که نشان‌دهنده گاز مولکولی فرآوری نشده‌ای است که قبل از تولد ستارگان تشکیل می‌شود.
مارگوت لیمکر از دانشگاه میلان، که رهبری این تحقیق را بر عهده داشت، گفت که این شناسایی نشان می‌دهد که آب قدیمی‌تر از ستاره است و بقایای آن نیست.
محققان معتقدند که دنباله‌دارهایی که در دیسک V883 Orionis تشکیل می‌شوند، همان امضای باستانی آب را دارند. همانطور که توبین اشاره کرد، این شناسایی «یک حلقه گمشده بین ابرها، دیسک‌ها، دنباله‌دارها و سیارات» را فراهم می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه آب در طول زمان کیهانی سفر می‌کند تا به جهان‌هایی مانند جهان ما برسد.
