ستاره‌شناسان یک سیاهچاله سرگردان در کهکشان ما پیدا کرده‌اند که به تنهایی، در فاصله ۲۳۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد و ظاهراً به هیچ ستاره یا کهکشانی متصل نیست. این یافته، نظریه‌های رایج مبنی بر اینکه سیاه‌چاله‌های بزرگ همیشه در مرکز خانه‌های جدید خود متولد می‌شوند را به چالش می‌کشد. نکته این است که این جسم با جرمی تقریباً ۳۰۰۰۰۰ برابر خورشید، نه تنها در فاصله بیش از ۳۰۰۰ سال نوری از قلب کهکشان خود قرار دارد، بلکه همچنان در حال جمع شدن مواد و فوران‌های قدرتمند است. برای یک سیاهچاله با جرم متوسط، این یک سیگنال بسیار زیبا و قطعی است که تاکنون در زیستگاه اصلی آن دیده‌ایم.
طبق گزارش Space.com، بررسی رصدخانه آپاچی پوینت (MaNGA) از مشاهده پرتاب یک سیاهچاله به جسمی از کهکشان‌های نزدیک نقشه‌برداری شده، آغاز شده است. آنها همچنین پلاسمایی با دمای بیش از ۱ میلیارد درجه سانتیگراد و یک جت منسجم از مواد را که تا فاصله ۷.۲ سال نوری از سیاهچاله پایدار است، شناسایی کردند.
آنها ادعا می‌کنند که رشد بزرگ سیاه‌چاله‌ها لزوماً به معنای جدا کردن کهکشان‌های عظیم آنها از مراکز کهکشانی به طور مداوم نیست. داده‌های ذخیره شده نشان می‌دهد که تجمع سیاه‌چاله‌ها می‌تواند خارج از هسته باشد و IMSBHها پتانسیل رشد غیرمرکزی را دارند که ممکن است منجر به مقیاس‌های اولیه برای سیاه‌چاله‌های فوق‌سنگین اولیه (قبل از ۱ گیگا سال) شود.
آن تائو، سرپرست تیم از رصدخانه نجوم شانگهای، اظهار داشت: «این نتایج باید انگیزه‌ای برای بررسی ایده‌های جدید برای تکامل مشترک سیاه‌چاله‌ها و کهکشان‌ها باشد، به طوری که سیاه‌چاله‌ها ممکن است به آرامی آن توده را در کهکشان‌های حومه خود ببلعند.»
