تقریباً نیمی از ستارگان راه شیری بخشی از یک سیستم دوتایی یا چندگانه هستند، بنابراین انتظار می‌رود که آنها تقریباً در همه‌جا یافت شوند. با این حال، یکی از مکان‌هایی که انتظار یافتن ستاره‌های دوتایی در آن نمی‌رود، مرکز کهکشان و نزدیک به سیاه‌چاله عظیم کمان A است. با این وجود، دقیقاً در همین مکان است که اخترشناسان به تازگی یک ستاره دوتایی کشف کرده‌اند.
در نزدیکی کمان A چندین ستاره وجود دارند. ما دهه‌هاست که حرکت این ستارگان را مشاهده می‌کنیم که در اطراف این گودال گرانشی عظیم در حال گردش‌اند. حرکت این ستاره‌ها نخستین شواهد قوی بود که نشان داد کمان A واقعاً یک سیاه‌چاله است. حداقل یکی از این ستارگان چنان نزدیک گردش می‌کند که در هنگام نزدیک شدن به نقطه حضیض، تغییر قرمز آن را می‌توان مشاهده کرد.
اما می‌دانیم که ستارگان باید از نزدیک شدن بیش از حد به سیاه‌چاله احتیاط کنند. هرچه یک ستاره به افق رویداد یک سیاه‌چاله نزدیک‌تر شود، نیروهای کشندی قوی‌تر بر آن اعمال می‌شود. در یک نقطه، این نیروها چنان قوی می‌شوند که ستاره از هم گسیخته می‌شود. ما چندین نمونه از این رویدادهای تخریب کشندی (TDE) را مشاهده کرده‌ایم، بنابراین می‌دانیم که این تهدید کاملاً واقعی است.
نیروهای کشندی همچنین برای ستاره‌های دوتایی خطرناک هستند. کشش گرانشی سیاه‌چاله می‌تواند به راحتی مدارهای دوتایی را مختل کرده و ستارگان را برای همیشه از هم جدا کند. این نیروها همچنین تمایل دارند تشکیل ستاره‌های دوتایی را به نفع ستارگان منفرد بزرگ‌تر مختل کنند. به همین دلیل، اخترشناسان فرض کردند که تشکیل ستاره‌های دوتایی در نزدیکی کمان A غیرمحتمل است و حتی اگر ستاره دوتایی شکل بگیرد، عمر زیادی نخواهد داشت. بنابراین، کشف سیستم دوتایی به نام D9 برای اخترشناسان شگفت‌آور بود.
سیستم D9 جوان است و تنها حدود ۳ میلیون سال عمر دارد. این سیستم شامل یک ستاره با جرم حدود ۳ برابر خورشید و ستاره‌ای دیگر با جرمی حدود ۷۵ درصد خورشید است. مدار این سیستم در نزدیک‌ترین نقطه به کمان A حدود ۶۰۰۰ واحد نجومی فاصله دارد که به طرز شگفت‌آوری نزدیک است. شبیه‌سازی‌های سیستم D9 نشان می‌دهند که در حدود یک میلیون سال، تأثیر گرانشی سیاه‌چاله باعث ادغام دو ستاره و تشکیل یک ستاره منفرد خواهد شد. اما حتی این عمر کوتاه نیز غیرمنتظره است و نشان می‌دهد که منطقه نزدیک به یک سیاه‌چاله عظیم کمتر از آنچه تصور می‌شد مخرب است.
این کشف خود به تنهایی شگفت‌انگیز است. مرکز کهکشان ما در گاز و غبار پنهان است، به این معنی که نمی‌توان این منطقه را در طیف مرئی مشاهده کرد. ما فقط می‌توانیم ستارگان این ناحیه را با نور رادیویی و فروسرخ ببینیم. ستاره‌های دوتایی به قدری به هم نزدیک هستند که نمی‌توان آنها را به‌صورت جداگانه شناسایی کرد. تیم پژوهشی از داده‌های ابزار تصویربرداری و طیف‌سنج با وضوح بالا (ERIS) در تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) و همچنین داده‌های آرشیوی طیف‌سنج مشاهدات میدانی در فروسرخ نزدیک (SINFONI) استفاده کردند. این داده‌ها که بازه زمانی ۱۵ ساله را پوشش می‌دادند، به تیم اجازه دادند تغییر قرمز و تغییر آبی نور D9 را مشاهده کنند، زیرا این ستارگان هر ۳۷۲ روز به دور یکدیگر می‌گردند.
اکنون که می‌دانیم سیستم دوتایی D9 وجود دارد، اخترشناسان می‌توانند به دنبال سایر ستاره‌های دوتایی بگردند. این می‌تواند به ما کمک کند تا معمای شکل‌گیری چنین سیستم‌هایی در نزدیکی سیاه‌چاله عظیم مرکز کهکشان را حل کنیم.
