برای قرن‌ها این سؤال ذهن انسان را درگیر کرده است: با این که میلیاردها سیاره در کهکشان وجود دارد، چرا هیچ اثری از حیات هوشمند نیافته‌ایم؟ گروهی از پژوهشگران اکنون پاسخی غیرمنتظره پیشنهاد کرده‌اند: شاید تمدن‌های بیگانه وجود داشته باشند اما نه آن‌قدر پیشرفته و نه آن‌قدر کنجکاو که در جست‌وجوی بی‌پایان فضا بمانند؛ بعد از مدتی کاوش دست از تلاش می‌کشند و به نوعی عقب‌نشینی می‌کنند.
گزارشی از گاردین می‌گوید این سناریو مبتنی بر ایده‌ای است که آن را «عادی‌بودن رادیکال» نامیده‌اند؛ دیدگاهی که با تصویر رایج از فرازمینی‌های فوق‌فناوری که قوانین فیزیک را دگرگون کرده‌اند، مخالفت می‌کند. طبق این فرض، کهکشان پر از تمدن‌های فوق‌پیشرفته نیست بلکه تنها شمار اندکی تمدن وجود دارند که سطح فناوری‌شان به ما نزدیک است.
این تئوری به‌عنوان پاسخی به پارادوکس فرمی طرح شده است؛ پارادوکسی که تضاد میان احتمال وجود فراوان تمدن‌ها و غیبت هر نشانهٔ آشکاری از آن‌ها را توضیح می‌دهد. دکتر کربت می‌گوید بسیاری از توضیحات دیگر، مثل فرض «باغ‌وحش کیهانی» یا ایدهٔ تنها بودن ما در کهکشان، بیش‌از‌حد خیالی به‌نظر می‌رسند.
رشتهٔ سنتی جست‌وجوی هوش فرازمینی (SETI) روی کشف «ردپای فناورانه» تمرکز دارد؛ شواهدی مانند لیزرهای قوی، کاوشگرهای رباتیک پراکنده یا سازه‌های عظیم برای مهار انرژی ستارگان که از فاصله‌های دور قابل رصد باشند. فرض بر این است که تمدن‌های بسیار پیشرفته با این ابزارها خود را در کهکشان نمایان خواهند کرد.
اما اصل عادی‌بودن رادیکال نگاه دیگری دارد: اگر تمدن‌های بیگانه فناوری‌ای در سطح ما یا نزدیک به ما داشته باشند، از ابزارهایی فراتر از قوانین فیزیک شناخته‌شده استفاده نمی‌کنند. دکتر کربت می‌گوید آن‌ها نه سفرهای سریع‌تر از نور می‌کنند و نه از انرژی تاریک یا مادهٔ تاریک برای موتورهای خود بهره می‌برند.
نتیجهٔ این دیدگاه این است که تمدن‌ها ممکن است پس از چند موج اکتشاف با کاوشگرهای معمولی به‌سرعت از کشف چیزهای تکراری خسته شوند و فعالیت‌های میان‌ستاره‌ای را کنار بگذارند، بنابراین هیچ ردپای برجسته‌ای از خود به‌جا نمی‌گذارند.
آرتور سی. کلارک گفته است یا ما تنها هستیم یا نیستیم و در هر دو حالت باید با ترسی عمیق روبه‌رو شویم. کربت معتقد است احتمال واقعی شاید بین این دو قرار دارد؛ جهانی محتاط‌تر، معمولی‌تر و کمتر شگفت‌آور که تماس با آن از آنچه تصور می‌کنیم می‌تواند کم‌هیجان‌تر باشد.
در تقابل، گرت در مقاله‌ای که در Acta Astronautica منتشر خواهد شد، دیدگاهی خوش‌بینانه‌تر عرضه می‌کند: شاید تمدن‌ها خیلی زود وارد مرحله‌ای می‌شوند که فراتر از درک ما می‌روند. او امیدوار است طبیعت باز هم ما را با پدیده‌ای شگفت‌انگیز غافلگیر کند هرچند خودش می‌پذیرد احتمال اشتباه هم وجود دارد.
از طرف دیگر پروفسور مایکل بولندر به مشاهدات اشیای ناشناس پرنده اشاره می‌کند و می‌گوید ممکن است پاسخ پارادوکس فرمی همین حالا مقابل چشمان ما باشد. او می‌افزاید اگر حتی بخش کوچکی از این مشاهدات منشأ بشری نداشته باشند و فناوری‌شان فراتر از توان کنونی ما باشد آنگاه سؤال «دیگران کجا هستند» می‌تواند سرانجام یک پاسخ تجربی پیدا کند.
