زمین پر نعمت و خوش‌آمد است، با جوی نرم و ایمن، اقیانوس‌های درهم شکسته، دماهای بخشنده، و توده‌های خشکی که با رشد پوشیده شده‌اند. زهره توسط ابرهای گاز سمی خفه می‌شود، اسید باران می‌بارد، فشار اتمسفر خردکننده دارد و با دمایی که در جهنم دانته صدها درجه است، می‌سوزد.
این تفاوت ها بیشتر از عمق پوست است. زهره فاقد ساختار زمین ساختی سیاره ما است، از جمله مناطق بزرگ و جداگانه پوسته سیاره ای که در برابر یکدیگر قرار می گیرند و به حفظ آب و هوای پایدار در اینجا روی زمین کمک می کنند، و توده های خشکی قاره در آن جاسازی شده اند.
گمان می‌رود که فقدان صفحات تکتونیکی در زهره یک عامل مؤثر بسیار قوی در بسیاری از تفاوت‌های دیگر بین سیارات باشد، اما ما واقعاً نمی‌دانیم که گذشته زمین‌شناسی زهره چگونه آشکار شده است. قدیمی‌ترین بخش‌های سطح سیاره، فلات‌های وسیعی که به نام تسره شناخته می‌شوند، ظاهراً دارای ویژگی‌های تکتونیکی هستند، اما چگونگی پیدایش آنها تا حدی راز بوده است.
خوب، اکنون دانشمندان چیزی پیدا کرده اند که واقعاً آنها را به یک حلقه پرتاب کرده است. تسراهای ناهید ممکن است از طریق فرآیندهایی بسیار شبیه به فرآیندهایی که اولین قاره‌های زمین را در میلیاردها سال پیش تولید کرده‌اند، شکل گرفته باشد.
فابیو کاپیتانیو، زمین شناس از دانشگاه موناش در استرالیا می گوید: این مطالعه درک ما از چگونگی تکامل سیارات را به چالش می کشد. ما انتظار نداشتیم زهره با دمای سوزان ۴۶۰ درجه سانتیگراد (۸۶۰ درجه فارنهایت) سطح و فقدان تکتونیک صفحه‌ای، دارای چنین ویژگی‌های پیچیده زمین‌شناسی باشد.
پوسته زمین در مقایسه با سایر سیارات بسیار پیچیده است. به قطعات شکسته شده است، و آن قطعات شل هستند، می توانند به یکدیگر ساییده شوند، در فرآیندی به نام فرورانش از زیر یکدیگر بلغزند و به آرامی خود را به تنظیمات مختلف بازآرایی می کنند.
قدیمی ترین قسمت های پوسته قاره زمین مناطقی هستند که به کراتون ها معروف هستند. صفحات تکتونیکی قاره ای به طور کلی ضعیف تر از صفحات اقیانوسی هستند، اما مناطقی وجود دارند که سنگ ها قدیمی تر، متراکم تر و قوی تر هستند.
اینها کراتون ها هستند. ما حدود ۳۵ مورد را می شناسیم، و دانشمندان معتقدند که آنها ابتدا شکل گرفتند و از درون مذاب زمین به سمت بالا فشار آوردند و سخت شدند و دانه هایی را فراهم کردند که قاره ها می توانستند در اطراف آن خرید کنند و رشد کنند.
دانش ما درباره زهره محدود است – سیاره‌ای که انسان را به انجام اکتشافات دعوت نمی‌کند – اما به مدت ۱۵ سال، بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۴، فضاپیمای ماژلان ناسا با استفاده از یک کاوشگر راداری، سطح زهره را زیر پوشش اسید سولفوریک ابرهایش با جزئیات نقشه‌برداری کرد.
کاپیتانیو و همکارانش با کمک شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای به بررسی نحوه شکل‌گیری این منطقه پرداختند که میلیاردها سال پیش، زمانی که منظومه شمسی هنوز در وضعیت کنونی خود نبود، صورت گرفته است. آنها بر روی منطقه‌ای به نام Ishtar Terra، بزرگ‌ترین فلات سیاره ناهید، تمرکز کردند.
نتایج آنها نشان می‌دهد که تسره‌ها ممکن است درست مانند کراتون‌ها شکل گرفته باشند و از درون مذاب زهره به سمت بالا حرکت کرده و روی سطح ظاهر شده و در پوسته سیاره‌ای سخت شوند.
کاپیتانیو توضیح می‌دهد: این یافته یک چشم‌انداز جدید شگفت‌انگیز در مورد زهره و پیوندهای احتمالی آن با زمین اولیه ارائه می‌کند. ‘ویژگی هایی که ما در زهره یافتیم به طور قابل توجهی شبیه به قاره های اولیه زمین است، که نشان می دهد دینامیک گذشته زهره ممکن است بیشتر از آنچه قبلا تصور می شد شبیه به زمین باشد.’
این به ما سرنخی برای درک تکامل سیاره‌ای می‌دهد: نشان می‌دهد، هرچند زمین و زهره در طول سفرهای پوسته‌ای جداگانه‌شان از هم جدا شده‌اند، پس از فرآیند تشکیل کراتون اتفاق افتاده است، اما قبل از تشکیل تکتونیک صفحه‌ای.
این زمان اهمیت دارد، زیرا زمان و چگونگی ظهور ویژگی‌های سیاره‌ای مختلف می‌تواند سرنخ بزرگی در مورد چگونگی ایجاد و حفظ قابلیت سکونت در سیارات سنگی مانند زمین باشد. قوی‌ترین ابزاری که برای این کار داریم، یافتن زمان و مکان مطابقت این دو سیاره است.
کاپیتانیو می گوید: ‘با مطالعه ویژگی های مشابه در زهره، امیدواریم بتوانیم اسرار تاریخ اولیه زمین را باز کنیم.’
