معمولاً تصور می‌شود که سیارات همراهان وفادار ستارگان هستند که توسط گرانش در مدارهای ثابت، مانند منظومه شمسی ما، در جای خود نگه داشته می‌شوند. اما ستاره‌شناسان می‌گویند که سیارات می‌توانند به تنهایی، حتی بدون وابستگی به یک ستاره مادر، در فضای بین ستاره‌ای به شیوه‌های غیرمعمول و خارق‌العاده سفر کنند. برخی از این جهان‌های بیگانه به دلیل اخراج‌های خشونت‌آمیز شکل می‌گیرند یا ممکن است به دور ستارگان بی‌جان بچرخند. این جهان‌ها حتی می‌توانند توسط سیاه‌چاله‌ها با سرعت‌های سرگیجه‌آوری به حرکت درآیند.
این ایده مطرح می‌کند که در برخی از این جهان‌های سرکش، ممکن است اقیانوس‌هایی در زیر پوسته‌های یخی وجود داشته باشد، جایی که حیات، حداقل حیات در سطح میکروبی، می‌تواند وجود داشته باشد.
طبق گزارش هاروارد-اسمیتسونیان، سیارات به اصطلاح فراری می‌توانند به سرعت‌های نزدیک به ۳۰ میلیون مایل در ساعت برسند و به اجرام فوق سریعی شبیه به ستارگانی تبدیل شوند که از برخورد با سیاه‌چاله‌ها به بیرون از کهکشان پرتاب می‌شوند. با انجام این کار، سیاه‌چاله‌ها می‌توانند سیارات را به سرمای سیاه فضا پرتاب کنند. غول‌های گازی نزدیک می‌توانند در صورت پرتاب شدن سیارات دیگر، آسیب ببینند.
در یک مطالعه جدید، محققان دانشگاه شیکاگو در شبیه‌سازی‌ها کشف کرده‌اند که یک جسم کوچک با اندازه کمتر از نصف اندازه زمین می‌تواند اقیانوس زیرسطحی یک قمر را برای بیش از یک میلیارد سال بدون کمک خورشید خنک کند.
وجود جمعیت کاملی از چنین جهان‌های سرکش، آشفتگی ایجاد می‌کند – اما تنوع در میان سیستم‌های سیاره‌ای و همچنین عادی بودن چنین سیستم‌هایی را نشان می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از سیارات سرکش می‌توانند اقیانوس‌های پنهانی را در زیر پوسته‌های یخی برای میلیاردها سال حفظ کنند و زیستگاه‌های بالقوه‌ای را ارائه دهند و دیدگاه‌های سنتی در مورد سیستم‌های سیاره‌ای را به چالش بکشند.
