دانشمندانی که پوسته‌های اعماق دریا را مطالعه می‌کنند، سرنخ‌های شیمیایی را کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد ۱۰ میلیون سال پیش، زمین با بقایای یک ستاره در حال انفجار پوشیده شده است. محققان یک ایزوتوپ رادیواکتیو را شناسایی کردند که هنگام برخورد پرتوهای کیهانی به جو زمین تشکیل شده است، سطوح غیرمعمول بالایی از بریلیم-۱۰، و در اقیانوس آرام دفن شده است. با این حال، توضیحات دیگری نیز وجود دارد و این ایزوتوپ به عنوان علت، به سمت یک ابرنواختر احتمالی در نزدیکی شعله‌ور می‌شود. علاوه بر این، اگر این کشف تأیید شود، به درک ما از چگونگی تأثیر رویدادهای کیهانی بر تاریخ زمین‌شناسی سیاره ما کمک می‌کند.
طبق مطالعه‌ای که در مجله نجوم و اخترفیزیک منتشر شده است، محققان مدار ۲۷۲۵ خوشه ستاره‌ای را طی ۲۰ میلیون سال ردیابی کردند. این مطالعه بر تعیین اینکه آیا یک ابرنواختر می‌توانسته در زمان افزایش ایزوتوپ در نزدیکی زمین منفجر شود، تمرکز دارد. این ارزیابی ۶۸٪ احتمال وقوع چنین رویدادی را در فاصله ۱۰۰ پارسک یا حدود ۳۲۶ سال نوری نشان داد. این ممکن است یک انفجار نزدیکتر، حدود ۳۵ پارسک دورتر باشد. این تیم همچنین ۱۹ خوشه را با احتمال قابل توجه تولید چنین ابرنواختری برجسته کرد.
دانشمندان توضیح دادند که اگرچه افزایش ایزوتوپ می‌تواند به تغییر جریان‌های اقیانوسی مرتبط باشد، اما سناریوی کیهانی همچنان به شدت مورد حمایت است. محققان دو خوشه ستاره‌ای در منطقه اوریون، ASCC 20 و OCSN 61، را به عنوان منابع بالقوه یک انفجار ستاره‌ای قابل توجه مشخص کردند. آنها بر لزوم ثبت ایزوتوپ‌های بیشتر در سطح جهانی برای تعیین اینکه آیا این ناهنجاری از فضا یا فرآیندهای زمینی محلی سرچشمه گرفته است، تأکید می‌کنند.
محققان پیشنهاد می‌کنند که بریلیم-۱۰ اضافی ممکن است نشان‌دهنده منشأ ابرنواختری باشد، اما تأیید این یافته‌ها در نمونه‌های پوسته مستقل برای حل مسئله بسیار مهم است.
این مطالعه همچنین به بررسی ارتباط بین انفجارهای کیهانی و تأثیرات تاریخی بالقوه آنها بر زمین می‌پردازد. در صورت تأیید، این امر به افزایش درک ما از چگونگی تأثیر رویدادهای بین ستاره‌ای بر محیط‌های سیاره‌ای و همچنین شرایط حیات کمک می‌کند. بررسی با نشانه‌های اعماق دریا به عنوان شواهد قابل توجهی از قرار گرفتن زمین در معرض این ماده عمل می‌کند.
