با کشف بیش از ۶۰۰۰ سیاره فراخورشیدی، دانشمندان مشتاقانه منتظر ارزیابی قابلیت سکونت حیات در این سیارات هستند. با این حال، این ارزیابی کار آسانی نیست؛ بلکه به دلیل کمبود اطلاعات در مورد سیارات فراخورشیدی، پیچیدگی‌هایی را به همراه دارد. اما این بار، این کار ممکن است به دلیل معرفی سیستم متریک جدید که توسط محققان انگلیسی توسعه داده شده است، امکان‌پذیر شود. این معیار می‌تواند وجود حیات در سیارات فراخورشیدی را با استفاده از پارامترهایی که نسبتاً مشابه پارامترهای مورد استفاده برای زمین هستند، ارزیابی کند.
برای توضیح بیشتر در مورد قابلیت سکونت، دانشمند از اصطلاح منطقه قابل سکونت استفاده کرد که به منطقه‌ای در اطراف ستاره اشاره دارد، جایی که میانگین دمای سطح جهانی اجازه می‌دهد آب مایع روی سطح آن وجود داشته باشد. به همین ترتیب، منطقه گلدیلاک خورشید از ۰.۹۵ واحد نجومی تا ۱.۶۷ واحد نجومی متغیر است. اگر زمین ۷.۵ میلیون کیلومتر به خورشید نزدیک‌تر بود، آب مایع آن می‌توانست مانند زهره تبخیر شود و باعث غیرقابل سکونت شدن آن شود. این اتفاق به دلیل درخشندگی روزافزون خورشید رخ داد. زمین قطعاً در ویژگی‌های متمایزی مانند دما، شوری، فشار، pH و قرار گرفتن در معرض تابش، حیات را در خود جای داده است.
به گفته هانا ال. وودوارد، متخصص اقلیم‌شناسی سیارات فراخورشیدی از دانشگاه لندن، اگرچه حیات در هزاران کیلومتری زمین کشف شده است، اما پارامترهای پشت مشاهده حیات در زمین هنوز ناشناخته است. مدل‌های تازه معرفی شده و پیچیده‌تر شامل دو چارچوب هستند: دمای میکروبی و میزان آب کافی.
دانشمندان با به‌کارگیری چارچوب‌ها و ترکیبات متعدد، به این نتیجه رسیدند که استفاده از یک معیار واحد برای ارزیابی قابلیت سکونت کافی نیست. این معیارهای جدید با پارامترهای متعدد، رویکردی عملی برای ارزیابی قابلیت سکونت سیارات فراخورشیدی ارائه می‌دهند. این مدل‌های گردش عمومی (GCM) نمایش قابل توجهی از میزان قابلیت سکونت در زمین ارائه می‌دهند و بنابراین، دانشمندان نسبت به ارزیابی وجود حیات در سیارات فراخورشیدی خوش‌بین هستند.
