آیا آنها ماه های بیرونی هستند یا نه؟ دانشمندان درباره وجود اولین قمرهایی که فراتر از منظومه شمسی ما دیده می شوند بحث می کنند

تیم “pro-exomoon” بازگشته است تا از کشف اولین قمرهای بیرونی شناخته‌شده برای بشر دفاع کند.

فهرست مطالب

اخترشناسان مدتها پیش می‌دانستند که احتمال وجود قمرهای فراخورشیدی (اگزومون‌ها) وجود دارد، اما تشخیص این قمرها به چالشی بزرگ برای جامعه علمی تبدیل شده است. داستان کشف این قمرها در سال ۱۳۹۶ آغاز شد، زمانی که اخترشناسان به سرپرستی دیوید کیپینگ، استادیار نجوم در دانشگاه کلمبیا، اولین نشانه‌های وجود یک اگزومون را یافتند.

شروع داستان کشف قمرهای فراخورشیدی

این قمر در مدار سیاره Kepler-1625b در فاصله‌ای ۸۰۰۰ سال نوری از زمین شناسایی شد. در ابتدا این کشف با تلسکوپ فضایی کپلر انجام شد و سپس با داده‌های تلسکوپ هابل تایید شد. بعدها در سال ۱۴۰۰، تیم کیپینگ یک اگزومون دوم را شناسایی کرد که این بار در مدار سیاره Kepler-1708b قرار داشت و ۵۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله داشت. این کشف نیز ابتدا توسط تلسکوپ کپلر انجام شد.

تایید و رد احتمالی قمرهای فراخورشیدی

این قمرها، برخلاف قمرهای موجود در منظومه شمسی، ابعادی بزرگتر دارند و به “مینی نپتون” شهرت یافته‌اند. با این حال، یک تیم مستقل از محققان به سرپرستی رنه هلر، دانشمند موسسه منظومه شمسی ماکس پلانک، این یافته‌ها را به چالش کشیده و معتقدند که عوامل دیگری می‌تواند سیگنال‌های مشابه قمر فراخورشیدی ایجاد کند.

کیپینگ و تیم او در پاسخی به این ادعاها تاکید کردند که الگوریتم‌های مختلف تجزیه و تحلیل داده‌ها می‌تواند در نتایج مشاهده‌ای تفاوت ایجاد کند. کیپینگ به‌طور خاص به این نکته اشاره کرد که تفاوت نرم‌افزارهای مورد استفاده می‌تواند سبب شود تیم هلر سیگنال ماه‌های فراخورشیدی را از دست دهد.

پیشرفت در شناسایی قمرهای فراخورشیدی با ابزارهای جدید

با پیشرفت تکنولوژی و استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST)، کیپینگ امیدوار است بتواند قمرهای مشابه قمرهای منظومه شمسی مانند آیو و اروپا را شناسایی کند. او معتقد است این اکتشافات می‌تواند به اعتماد به‌نفس دانشمندان در زمینه کشف قمرهای فراخورشیدی کمک کند و بحث و اختلافات را بر سر وجود چنین قمرهایی کاهش دهد.

نتیجه‌گیری

کشف قمرهای فراخورشیدی می‌تواند گامی مهم در کشف جهان‌های فراسوی منظومه شمسی باشد. با پیشرفت تکنولوژی‌های تلسکوپی، احتمال تایید یا رد وجود این قمرها بیشتر می‌شود و دانشمندان امیدوارند که در نهایت به نتیجه‌گیری مشترکی برسند. اکتشافات بیشتر می‌تواند افق‌های تازه‌ای را برای پژوهش‌های کیهانی باز کند.