این تصویر یکی از به‌یادماندنی‌ترین تصاویری شد که تاکنون از فضا گرفته شده است. ستاره‌شناس کارل ساگان در کتاب خود “نقطه آبی کمرنگ” که در سال ۱۳۷۲ منتشر شد، نوشت:
دوباره به آن نقطه نگاه کن. آنجا همین جاست. آنجا خانه ماست. آنجا ما هستیم. در آن نقطه همه کسانی که دوستشان داری، همه کسانی که می‌شناسی، همه کسانی که تاکنون اسمشان را شنیده‌ای، هر انسان دیگری که هرگز بوده است، زندگی خود را گذرانده‌اند. مجموعه‌ای از شادی‌ها و رنج‌های ما، هزاران مذهب، ایدئولوژی و دکترین اقتصادی، هر شکارچی و جوینده، هر قهرمان و ترسو، هر خالق و نابودکننده تمدن، هر پادشاه و کشاورز، هر زوج جوان عاشق، هر مادر و پدر، کودک امیدوار، مخترع و کاوشگر، هر معلم اخلاق، هر سیاستمدار فاسد، هر “سوپراستار”، هر “رهبر عالی‌قدر”، هر قدیس و گناهکار در تاریخ بشر در آنجا زندگی کرده‌اند – بر روی ذره‌ای گرد و غبار که در پرتو خورشید معلق است.
بررسی نسخه جدید نقطه آبی کمرنگ: نگاهی به تحولات و نکات کلیدی
ناسا در تاریخ ۲۳ بهمن ۱۳۹۸اعلام کرد که اکنون تصویر نقطه آبی کمرنگ را با استفاده از نرم‌افزارها و تکنیک‌های پردازش تصویر مدرن به‌روزرسانی کرده است. ناسا توضیح داد:
… پروژه وویجر قصد داشت دوربین‌های تصویربرداری فضاپیمای وویجر ۱ را برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی خاموش کند، زیرا فضاپیما – به همراه خواهر خود، وویجر ۲ – دیگر به اندازه‌ای نزدیک به هیچ جسمی قرار نمی‌گرفت که بتواند از آن تصاویر بگیرد. قبل از خاموش کردن دوربین‌ها، مأموریت دستور داد فضاپیما سری از ۶۰ تصویر را بگیرد تا آنچه را که “پرتره خانوادگی منظومه شمسی” نامیده می‌شود، تهیه کند. این سری از تصاویر در روز ولنتاین ۱۹۹۰ گرفته شد و تصاویر رنگی از شش سیاره منظومه شمسی و همچنین تصویر تک رنگ خورشید را ثبت کرد.
کارل ساگان نام این تصویر را انتخاب کرد
نام محبوب این نما از عنوان کتاب ۱۳۷۲ کارل ساگان، دانشمند تصویربرداری وویجر، گرفته شده است. او ایده استفاده از دوربین‌های وویجر برای تصویر برداری از زمین دوردست را پیشنهاد داد و نقش حیاتی در گرفتن این پرتره خانوادگی داشت.
جهت خورشید به سمت پایین تصویر (جایی که تصویر روشن‌تر است) قرار دارد. پرتوهای نور خورشید که در داخل لنز دوربین پراکنده شده‌اند، در سرتاسر صحنه کشیده شده‌اند. به طور تصادفی، یکی از این پرتوهای نور به‌طور چشمگیری با زمین تلاقی می‌کند.
از دیدگاه وویجر ۱ – که حدود ۳.۸ میلیارد مایل (۶ میلیارد کیلومتر) فاصله داشت – زمین تنها چند درجه از خورشید فاصله دارد. نزدیکی سیارات درونی به خورشید عامل اصلی عدم امکان گرفتن این تصاویر در مراحل اولیه مأموریت بود. در آن زمان، خورشید هنوز به اندازه کافی نزدیک و درخشان بود که می‌توانست دوربین‌ها را با تابش خیره‌کننده خود آسیب بزند.
دانشمندان با استفاده از فیلترهای طیفی سبز، آبی و بنفش از دوربین زاویه‌باریک وویجر ۱ این ترکیب را ساختند. وویجر این تصاویر را در ساعت ۴:۴۸ UTC در ۲۵ بهمن ۱۳۶۸ گرفت. این تنها ۳۴ دقیقه قبل از خاموش شدن همیشگی دوربین‌های وویجر ۱ بود.
