هنگامی که سیارک ۹۹۹۴۲ آپوفیس در سال۱۴۰۸ از کنار زمین عبور می کند، برهم کنش گرانشی بین این دو جسم احتمالاً سطح سیارک را به طرز چشمگیری تغییر می دهد.
این نتیجه تحقیقاتی است که توسط دانشمند سیاره‌شناسی رونالد بالوز از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز انجام شده است، که معتقد است یافته‌های آنها ممکن است توضیحی برای اینکه چرا برخی از سیارک‌ها سطوحی جوان‌تر از زمان غلتشان در فضا نشان می‌دهد، ارائه دهد.
۹۹۹۴۲ آپوفیس یک گستاخ است. پس از کشف آن در سال ۱۳۸۲، دانشمندان محاسبه کردند که این قطعه ۳۳۵ متری (۱۱۰۰ فوتی) از مسیر صخره می تواند به طور بالقوه آن را به مسیر برخورد با زمین در فروردین ۱۴۰۸ برساند. ترس بسیار خوبی به ما داد!
خوشبختانه، یک ترس تمام چیزی بود که بود. دانشمندان اعداد را خرد کرده و دوباره خرد کرده اند، سپس برای اندازه گیری خوب دوباره آنها را خرد کرده اند. ۹۹۹۴۲ آپوفیس در سال ۱۴۰۸ کمتر از ۳۲۰۰۰ کیلومتر (۲۰۰۰۰ مایل) از زمین پرواز خواهد کرد – اما هیچ شانسی وجود ندارد که در قرن آینده به جهان ما برخورد کند.
اما ۹۹۹۴۲ آپوفیس چطور؟ آیا قرار است بدون آسیب فرار کند؟ همانطور که بالوز و تیمش مشاهده کردند، سیارک های نزدیک به زمین مانند ۹۹۹۴۲ آپوفیس دو ویژگی دارند. سطوح آنها شل و ساییده است. و به نظر می‌رسد هوازدگی فضایی کمتری نسبت به سیارک‌هایی که پرواز سیاره‌ای را تجربه نمی‌کنند، نشان می‌دهند.
این کنجکاو است. تصور می‌شود که بیشتر سیارک‌ها از موادی ساخته شده‌اند که در روزهای اولیه منظومه شمسی، ۴.۵ میلیارد سال پیش، به هم چسبیده بودند. از آن زمان، آنها باید نسبتاً بدون تغییر در اطراف پرواز می کردند. به همین دلیل است که ما کاوشگرها را برای نمونه برداری از آنها می فرستیم. تصور می شود که مواد آنها نشان دهنده مخزنی از مواد بکر است که سیارات از آن ساخته شده اند.
با این حال، حتی تنها ماندن در فضا می تواند تغییراتی را ایجاد کند. باد خورشیدی، تشعشعات خورشیدی و بمباران ریز شهاب‌سنگ‌ها برای سطوح آب‌وهوای محافظت‌نشده توسط جو توطئه می‌کنند. سیارک ها باید بازی منصفانه باشد. بالوز و تیمش تعجب کردند که آیا ممکن است ارتباطی بین ظاهر جوان‌تر سیارک‌های نزدیک به زمین و شیطنت‌های نزدیک به زمین آنها وجود داشته باشد.
برای پی بردن به این موضوع، آنها مدل‌سازی پرواز آپوفیس ۲۰۲۹ ۹۹۹۴۲ از کنار زمین را انجام دادند. ما واقعاً نمی دانیم که این سیارک چه شکلی دارد، اما اطلاعاتی که به دست آورده ایم نشان می دهد که این سیارک دارای دو لوبی است، شاید یک جفت اجرام به هم پیوسته که بی شباهت به ۲۵۱۴۳ Itokawa سیب زمینی شکل نیست.
بنابراین، آنها Itokawa را به عنوان مدل پایه خود انتخاب کردند و ترکیب سیارک مدل خود را تغییر دادند تا ببینند وقتی آن را از کنار زمین نمونه پرتاب می کنند چه اتفاقی می افتد. و آنها دریافتند که گرانش زمین، در واقع، به طور قابل قبولی می تواند اثر قابل تشخیصی بر ۹۹۹۴۲ آپوفیس داشته باشد.
فوری ترین اثر زمانی رخ می دهد که سیارک به نزدیک ترین فاصله خود به زمین نزدیک می شود. در حین حرکت، آپوفیس ۹۹۹۴۲ در یک سری رویدادهای لرزه ای کوتاه مدت تکان می خورد. این رویدادهای لرزه‌ای می‌توانند قابل تشخیص باشند و شتاب‌های سطحی با بزرگی مشابه با گرانش سیارک ایجاد کنند.
الگوهای ایجاد شده توسط بلند کردن و سقوط تخته سنگ ها باید بلافاصله با استفاده از ابزارهای زمینی قابل تشخیص باشند.
اثر دوم بلند مدت خواهد بود. با نزدیک شدن سیارک به زمین، برهمکنش گرانشی می تواند چرخش سیارک را تغییر دهد. با گذشت زمان، همانطور که سیارک با چرخش جدید خود به دور خورشید می چرخد، سطح می تواند به اطراف بلغزد و طی ده ها هزار سال خود را تازه کند.
بر اساس یک مقاله در سال ۱۳۸۹، حداکثر فاصله سیارک-زمین برای یک حالت چرخشی تغییر یافته ۱۶ شعاع زمین – حدود ۱۰۲۰۰۰ کیلومتر است. پیش‌بینی می‌شود که فاصله پرواز آپوفیس ۹۹۹۴۲ بسیار نزدیکتر از آن باشد، بنابراین احتمال تغییر سطح زیاد است. ممکن است نتوانیم آزمایش کنیم که آیا این تغییر رخ می دهد یا خیر، اما ممکن است بتوانیم تغییرات چرخش سیارک را اندازه گیری کنیم.
ما صادقانه برای پرواز بسیار آماده هستیم. این سیارک هنگام عبور از کنار زمین با چشم غیرمسلح قابل مشاهده خواهد بود و فرصتی نادر را به ما می دهد، نه فقط برای تکان دادن به یک سیارک در حال عبور، بلکه آن را با جزئیات بیشتر و نزدیکتر از آنچه که معمولا می توانیم مطالعه کنیم.
فقط امیدواریم یادگاری‌هایی که سیارک با خود می‌برد، یادگارهایی دوست داشتنی باشند. ما نمی‌خواهیم که مانند یک سیارک گردان که آماده است به ما چه کاری بدهد، برگردد.
