انتها همین ماه، در ۲۱ اکتبر، دنباله‌دار C/2025 A6 ملق بام (Lemmon) به نزدیک‌ترین نقطه‌اش نسبت به زمین خواهد رسید؛ روشنایی پیش‌بینی‌شده‌اش حدود قدر ظاهری ۳.۹ است و این یعنی مشاهده‌اش با چشم غیرمسلح ممکن خواهد بود.
قدر ظاهری معیار سنجش درخشندگی اجرام سماوی از دید ناظر زمینی است؛ هرچه این عدد کوچکتر یا منفی‌تر باشد، جسم پرنورتر به چشم می‌آید و بالعکس اعداد بزرگ‌تر نشان‌دهنده کم‌نورتر بودن هستند.
این رویداد نادر فرصتی علمی و منحصر‌به‌فرد برای علاقه‌مندان به نجوم فراهم می‌آورد تا از نزدیک یک جرم آسمانی بزرگ و درخشان نزدیک زمین را تماشا کنند.
علاوه بر لمون، فرصت‌های دیگری هم برای رصد اجرام آسمانی وجود دارد؛ برای نمونه دنباله‌دار SWAN25B احتمالاً در ۱۹ اکتبر چنان پرنور می‌شود که بتوان آن را با چشم دید.
شاید فرصت دیدن یکی از درخشان‌ترین دنباله‌دارهای تاریخ را از دست داده باشید؛ ممکن است در آن زمان به دنیا نیامده یا هنوز خیلی کوچک بوده‌اید.
در سال ۱۹۹۷ جهانیان شاهد دنباله‌داری بسیار عظیم بودند که به «دنباله‌دار بزرگ» شهرت گرفت؛ بر اساس گزارش‌های آی‌اف‌ال ساینس، این جرم در ۲۳ ژوئیه ۱۹۹۵ توسط دو ستاره‌شناس آمریکایی به‌طور مستقل کشف شد.
آلن هیل، ستاره‌شناس حرفه‌ای، شب کشف از خانه‌اش در نیومکزیکو آسمان را رصد می‌کرد؛ او تلسکوپش را روی خوشه کروی M70 در صورت فلکی کماندار قرار داده بود و انتظار داشت جسمی شناخته‌شده را دنبال کند.
کشف این دنباله‌دار تصادفی بود؛ هیل بعدها گفت به محض نگاه کردن مه‌گرفته‌ای را دید که قبلاً آن نقطه در آسمان چنین چیزی نداشت و پس از بررسی نقشه‌ها و داده‌های ستاره‌ای متوجه شد هیچ جسم ثبت‌شده‌ای در آن محل وجود ندارد؛ حرکت ظاهری جرم در آسمان نشان داد که با دنباله‌دار مواجه شده است.
در همان شب، حدود ۶۴۴ کیلومتر آن‌طرف‌تر در آریزونا، توماس باپ با تلسکوپ دوستی کشف مشابهی نزدیک M70 داشت؛ او هم نقشه‌های آسمانی را وارسی کرد و پس از اطمینان، موضوع را از طریق تلگراف به مرکز اعلام کرد.
هشدار هیل سریع‌تر به دفتر مرکزی رسید چون او سه بار مختصات به‌روز را ایمیل کرده بود؛ مسئولان پس از دریافت گزارش‌های مستقل از هیل و باپ، دنباله‌دار را به نام هردویشان — هیل–باپ — ثبت کردند.
طبق توضیحات ناسا، هیل–باپ یا «دنباله‌دار بزرگ ۱۹۹۷» هسته‌ای تقریباً ۶۰ کیلومتری داشت که دست‌کم پنج برابر قطر تخمینی اجرمی است که با نظریه‌ها درباره انقراض دایناسورها مرتبط شده؛ به‌خاطر همین اندازه بزرگ، بین ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ برای حدود ۱۸ ماه با چشم غیرمسلح قابل رصد بود.
مدت یک دور کامل هیل–باپ به گرد خورشید تقریباً ۲۵۳۴ سال است و حضیض آن در ۱ آوریل ۱۹۹۷ رخ داد؛ این دنباله‌دار پس از نمونه بزرگ سال ۱۸۱۱ به عنوان «دنباله‌دار بزرگ» شناخته شد، چرا که رکورد مشاهدهٔ عادی ۲۶۰ روزی دنباله‌دار ۱۸۱۱ را پشت سر گذاشت و ۵۶۹ روز قابل مشاهده ماند.
