در گذشته‌های دور، منظومه شمسی پر از برخوردها و تصادم‌های عظیم بود. میلیون‌ها جرم سنگی با حرکتی آشوبناک در این منظومه جابه‌جا می‌شدند و در زنجیره‌ای از برخوردها به یکدیگر کوبیده می‌شدند. با گذشت زمان، بسیاری از این سنگ‌های فضایی به بخشی از سیارات سنگی، مانند زمین، تبدیل شدند. آنچه از این اجرام باقی مانده، عمدتاً در کمربند اصلی سیارک‌ها، بین مریخ و مشتری، جمع شده است. اما برخی از این سیارک‌ها در مکان‌هایی پنهان شده‌اند که مشاهده آن‌ها دشوار است. متأسفانه برای حیات روی زمین، برخی از خطرناک‌ترین این سیارک‌ها، آن‌هایی هستند که به ما بسیار نزدیک‌اند و در نور خیره‌کننده خورشید مخفی شده‌اند.
اخیراً دانشمندی از مؤسسه کارنگی برای علوم، سیارکی جدید را در همسایگی زمین کشف کرده است. این سیارک که «۲۰۲۵ SC79» نام گرفته، جدیدترین عضو گروه سیارک‌های آتیرا است. سیارک‌های آتیرا، سیارک‌های نزدیک به زمین هستند که مدارشان کاملاً در داخل مدار زمین قرار دارد. این گروه از سیارک‌ها کم‌تعدادترین دسته از اجرام نزدیک به زمین هستند و ۲۰۲۵ SC79 سی‌و‌نهمین عضو این گروه است.
مشاهده این سیارک‌ها به دلیل غرق شدن نور ضعیف آن‌ها در درخشش قدرتمند خورشید، بسیار چالش‌برانگیز است. سیارک ۲۰۲۵ SC79 تنها دومین جرمی است که شناخته شده و مدارش کاملاً در داخل مدار زهره قرار دارد. این سیارک همچنین از مدار عطارد عبور می‌کند و یک دور کامل به دور خورشید را در تنها ۱۲۸ روز طی می‌کند. این سیارک، سومین دوره مداری کوتاه را در میان سیارک‌های شناخته‌شده دارد؛ دو سیارک دیگر با دوره مداری کوتاه‌تر، هر کدام ۱۱۵ روز طول می‌کشد تا یک دور به دور خورشید بچرخند. برای مقایسه، دوره مداری عطارد تنها ۸۸ روز است.
این سیارک توسط اسکات اس. شپرد، ستاره‌شناس مؤسسه کارنگی، در تاریخ ۲۷ سپتامبر با استفاده از دوربین انرژی تاریک (Dark Energy Camera) نصب‌شده بر تلسکوپ ۴ متری بلانکو متعلق به بنیاد ملی علوم کشف شد. این تلسکوپ برای جست‌وجوی سیارک‌های خطرناک طراحی شده و ۲۰۲۵ SC79 قطعاً یکی از این سیارک‌های خطرناک است. این سیارک با قطری حدود ۷۰۰ متر (۲۳۰۰ فوت)، در مقایسه با سیارک چیکشلوب که باعث انقراض دایناسورها شد، کوچک به نظر می‌رسد، اما همچنان می‌تواند در صورت برخورد با زمین، فاجعه‌ای در مقیاس قاره‌ای ایجاد کند. بسته به محل برخورد، این سیارک می‌تواند میلیاردها انسان و حیوان را از بین ببرد.
این کشف بعداً با استفاده از دو تلسکوپ دیگر تأیید شد: تلسکوپ جمینی بنیاد ملی علوم و تلسکوپ‌های ماجلان مؤسسه کارنگی. شپرد در بیانیه‌ای مطبوعاتی توضیح داد: «خطرناک‌ترین سیارک‌ها، همان‌هایی هستند که شناسایی آن‌ها دشوارتر است. بیشتر تحقیقات سیارکی، این اجرام را در تاریکی شب، زمانی که راحت‌تر دیده می‌شوند، رصد می‌کنند. اما سیارک‌هایی که در نزدیکی خورشید پنهان شده‌اند، تنها در زمان گرگ‌ومیش – وقتی خورشید در حال طلوع یا غروب است – قابل مشاهده‌اند. اگر این سیارک‌های گرگ‌ومیش به زمین نزدیک شوند، می‌توانند تهدیدی جدی برای برخورد ایجاد کنند.»
هنوز اطلاعات زیادی درباره ۲۰۲۵ SC79 ناشناخته باقی مانده و برای کسب اطلاعات بیشتر باید منتظر ماند. این سیارک برای چند ماه پشت خورشید پنهان خواهد شد. هنگامی که دوباره ظاهر شود، ستاره‌شناسان آن را برای به‌دست آوردن جزئیات دقیق‌تر بررسی خواهند کرد. یکی از سؤالات مهم درباره این سیارک، ترکیب شیمیایی آن است، زیرا این جرم توانسته در برابر گرمای شدید خورشید مقاومت کند. مشاهدات بیشتر ممکن است اطلاعاتی درباره منشأ این سیارک نیز ارائه دهد. احتمالاً این سیارک از کمربند اصلی سیارک‌ها جدا شده و سپس به دام گرانش خورشید افتاده است.
شپرد در پایان اظهار داشت: «بسیاری از سیارک‌های منظومه شمسی در یکی از دو کمربند سیارکی ساکن هستند، اما اختلالات مداری می‌توانند این اجرام را به مدارهای نزدیک‌تری هدایت کنند، جایی که شناسایی آن‌ها دشوارتر است. درک چگونگی رسیدن این سیارک‌ها به این مکان‌ها می‌تواند به ما در حفاظت از سیاره‌مان کمک کند و همچنین اطلاعات بیشتری درباره تاریخچه منظومه شمسی به ما بدهد.»
این کشف بار دیگر یادآور شکنندگی سیاره ما در برابر تهدیدات کیهانی است. سیارک‌هایی مانند ۲۰۲۵ SC79، که در نور خورشید پنهان شده‌اند، نشان‌دهنده چالش‌های بزرگی برای دانشمندان هستند که در تلاش‌اند تا زمین را از خطرات احتمالی محافظت کنند. در حالی که فناوری‌های رصدی ما پیشرفته‌تر می‌شوند، امید است که بتوانیم این اجرام پنهان را بهتر شناسایی کنیم و از فجایع احتمالی جلوگیری کنیم. با این حال، این اکتشافات همچنین ما را به شگفتی وامی‌دارند که چه اسرار دیگری در منظومه شمسی منتظر کشف شدن هستند.
