تلسکوپ فضایی هابل یک فسیل کیهانی جدا شده را کشف کرده است که ممکن است بینش جدیدی در مورد شکل گیری کهکشان ها ارائه دهد.
کهکشان کوتوله توکانا که در فاصله ۳ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد، در لبه دور گروه محلی کهکشان ها، که شامل کهکشان راه شیری ما نیز می شود، قرار دارد. بر اساس بیانیه ای از ناسا، این کهکشان خانه ستارگان قدیمی تر است، و محققان معتقدند که ممکن است آثاری از کیهان اولیه داشته باشد.
مقامات ناسا در بیانیه ای که این تصویر جدید را در ۲ شهریور منتشر کردند، گفتند: داشتن چنین ویژگی های بکر دانشمندان را قادر می سازد از کوتوله توکانا به عنوان یک فسیل کیهانی استفاده کنند.
نمای جدید و درخشان هابل از کهکشان کوتوله توکانا میلیاردها ستاره درخشان را در پس زمینه تاریک فضا به تصویر می کشد. در حالی که به نظر می رسد این ستارگان در تصویر جدید به شدت می درخشند، اما در واقع به دلیل سنشان نسبتا کم نور هستند. دانشمندان از این نوع کهکشان به عنوان یک کهکشان کروی کوتوله یاد می کنند که کهکشان های کوچکتر با درخشندگی کم، غبار بسیار کم و جمعیت ستاره ای مسن تر را توصیف می کند.
مقامات ناسا در این بیانیه گفتند: ‘به عنوان یک کهکشان کروی شکل کوتوله، بسیار کوچکتر و کم نورتر از اکثر کهکشان های کوتوله دیگر است.’ گرد و غبار کم است و جمعیت ستارگان به سمت محدوده قدیمی تر منحرف می شود و ظاهری کم نور به آنها می دهد.
کهکشان کوتوله توکانا در فاصله ۳.۶ میلیون سال نوری از مرکز جرم گروه محلی قرار دارد که از راه شیری و دیگر کهکشان ها بسیار دور است. محققان پیشنهاد کرده اند که کهکشان کوتوله توکانا ممکن است پس از برخورد نزدیک با یک همسایه کهکشانی بزرگتر، آندرومدا، در حدود ۱۱ میلیارد سال پیش، به این گوشه منزوی از کیهان عقب نشینی کرده باشد. بر اساس این بیانیه، نیروهای گرانشی ایجاد شده توسط چنین برهمکنشی، همراه کوچکتر (که در این مورد، کهکشان کوتوله توکانا بود) را به فاصله ای دورتر پرتاب می کرد.
مقامات ناسا در بیانیه ای اعلام کردند: کهکشان های کوتوله می توانند مواد اولیه کهکشان های بزرگتر باشند و با توجه به اینکه ستارگان قدیمی در چنین محیط ایزوله ای زندگی می کنند، تجزیه و تحلیل آنها می تواند به ردیابی شکل گیری کهکشان ها تا سپیده دم کمک کند.
هابل توانست با استفاده از دوربین پیشرفته برای بررسی و میدان وسیع و دوربین سیاره ای ۲ کهکشان دوردست توکانا کوتوله را به گروه محلی نگاه کند. مطالعه ساختار، ترکیب و تکامل ستاره ای کهکشان به محققان کمک می کند تا دوران یونیزاسیون مجدد را بهتر درک کنند. اولین ستاره ها و کهکشان ها میلیاردها سال پیش شکل گرفتند.
![import numpy as np import h5py data='/content/drive/MyDrive/SILIXA_iDAS015_181219184621_fieldID000212.h5' data1=h5py.File(data,'r') print(data1.keys()) display(data1) display(data) raw_data = data1['DasRawData']['RawData'] x_axis = np.arange(raw_data.shape[1]) t_axis = np.arange(raw_data.shape[0]) print(x_axis.shape) print(t_axis.shape) import matplotlib.pyplot as plt import numpy as np ns = 30000 fs = 1000 dx = 1.021 nx = 3136 GL = 10 x = np.arange(nx) * dx def u(x, t): return np.exp(-(x - t)**2) def calculate_result(x): return 1/10 * (u(x - 5, t) - u(x + 5, t)) traces = [] for t in range(0,30000): tr = [calculate_result(x_val) for x_val in x] traces.append(tr) traces_array = np.array(traces) print(f"traces_array : {traces_array.shape}")](https://spacenota.ir/wp-content/uploads/2025/05/big-ring-body-420x280.webp)
