یک تلسکوپ بزرگتر توانایی دیدن اجرام کم نورتر و همچنین توانایی دیدن جزئیات بیشتر را به همراه دارد. معمولاً در تلاش‌هایمان برای تشخیص سیارات فراخورشیدی اطراف ستارگان دیگر به تلسکوپ‌های تک روزنه‌ای بزرگتر و بزرگتر تکیه می‌کنیم. از تلسکوپ های فضایی نیز استفاده شده است، اما ممکن است همه چیز در شرف تغییر باشد. یک مقاله جدید نشان می دهد که تلسکوپ های متعددی که با هم به عنوان تداخل سنج کار می کنند، چیزی است که مورد نیاز است.
زمانی که تلسکوپ ها اختراع شدند، ابزارهای تک دیافراگم بودند. یک تکنیک جدید در اواخر دهه ۱۱۷۸ برای ترکیب اپتیک از چندین ابزار پدیدار شد. این رزولوشن بالاتر از آنچه معمولاً توسط ابزارهایی که به تنهایی کار می کنند به دست می آورد. این مفهوم شامل تجزیه و تحلیل الگوی تداخل زمانی است که نور ورودی از تمام عناصر نوری منفرد ترکیب می شود. این با موفقیت در نجوم رادیویی به عنوان مثال در آرایه بسیار بزرگ به نام بسیار بزرگ استفاده می شود. فقط از امواج رادیویی استفاده نمی‌شود، تداخل‌سنج‌های مادون قرمز و حتی نور مرئی ایجاد شده‌اند که در هزینه‌های قابل‌توجهی صرفه‌جویی می‌کنند و نتایجی را تولید می‌کنند که در غیر این صورت با یک دستگاه قابل دستیابی نیستند.
یکی از حوزه های تحقیقات نجومی، مطالعه سیارات فراخورشیدی است. مشاهده جهان‌های بیگانه که به دور ستارگان دور می‌چرخند، چالش‌های زیادی را به همراه دارد، اما دو مشکل اصلی این است که آنها در فواصل دور قرار دارند و به دور ستاره‌های درخشان می‌چرخند. سیارات معمولا کوچک و کم نور هستند و مطالعه مستقیم آنها را تقریباً (اما نه کاملاً) به دلیل درخشندگی و نزدیکی به ستاره آنها غیرممکن می کند. با استفاده از روش مطالعه ترانزیت می توان درک خاصی از ماهیت آنها به دست آورد. این شامل مطالعه نور ستاره در هنگام عبور از هر جوی موجود برای آشکار کردن ترکیب آن است.
تصویربرداری و مطالعه مستقیم کمی چالش برانگیزتر است و به وضوح بالا و گاهی اوقات راهی برای مسدود کردن نور از ستاره نزدیک نیاز دارد. برای دستیابی به مشاهدات مستقیم نیاز به وضوح زاویه ای چند میلی آرک ثانیه یا حتی کمتر است (ماه کامل ۱,۸۶۰,۰۰۰ میلی آرک ثانیه را پوشش می‌دهد!) این تا حد زیادی به اندازه و فاصله سیارات از زمین و ستاره میزبان آن بستگی دارد. برای ارائه ایده ای از زمینه، برای حل سیاره ای مانند زمین که از فاصله ۱۰ سال نوری به دور خورشید می چرخد، به وضوح زاویه ای ۰.۱ میلی آرک ثانیه نیاز است. تلسکوپ فضایی جیمز وب دارای وضوح ۷۰ میلی‌آرکثانیه است، بنابراین حتی آن نیز مشکل خواهد داشت.
مقاله ای که اخیرا توسط آمیت کومار جاها از دانشگاه آریزونا و تیمی از ستاره شناسان نوشته شده است، دقیقاً همین احتمال را بررسی می کند. آنها به استفاده از تکنیک‌های تداخل سنجی برای دستیابی به وضوح مورد نیاز، استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری پیشرفته مانند حالت کوانتومی باینری فضایی Demultiplexing برای تجزیه و تحلیل تابع گسترش نقطه (آشنا برای تصویرسازهای نجومی آماتور) و استفاده از آشکارسازهای مبتنی بر کوانتومی نگاه می‌کنند.
این مطالعه از تکنیک های تداخل سنجی رادیویی با نتایج امیدوارکننده استفاده می کند. آنها نشان دادند که یک رویکرد تداخل سنجی چند دیافراگم با استفاده از آشکارسازهای مبتنی بر کوانتوم موثرتر از ابزارهای تک دیافراگم است. آنها یک راه حل تصویربرداری با وضوح فوق العاده ارائه خواهند کرد که تا به امروز در تحقیقات فراسیاره ای استفاده نشده است. نه تنها وضوح را به شدت افزایش می دهد، بلکه یک روش بسیار مقرون به صرفه برای رصد سیارات فراخورشیدی و در واقع دیگر اجرام در سراسر کیهان است.
