ستاره‌دُم‌دار میان‌ستاره‌ای 3I/ATLAS که در ژوئیه ۲۰۲۵ کشف شد، تنها سومین بازدیدکننده‌ی شناخته‌شده از بیرون از منظومه‌ی شمسی است. این دنباله‌دار در ۲۹ اکتبر ۲۰۲۵ به نزدیک‌ترین فاصله‌اش از خورشید (نقطه‌ی حضیض) رسید. اخترشناسان انتظار داشتند که با گرم شدن سطح آن در اثر تابش خورشید و تبخیر یخ‌هایش، درخشش آن به‌تدریج افزایش یابد، اما 3I/ATLAS برخلاف پیش‌بینی‌ها با سرعتی بسیار بیشتر از معمول درخشان شد. پژوهشگران رصدخانه‌ی لووِل و آزمایشگاه پژوهشی نیروی دریایی ایالات متحده اعلام کردند که این افزایش سریع درخشش هنوز دلیل روشنی ندارد.
بر اساس گزارشی اولیه، چی‌چِنگ ژانگ (از رصدخانه‌ی لووِل) و کارل باتامز (از آزمایشگاه پژوهشی نیروی دریایی آمریکا) تأیید کردند که افزایش درخشش 3I/ATLAS بسیار فراتر از حد معمول در دنباله‌دارهای دوره‌بلند است و منشأ آن هنوز «نامشخص» است.
رصدخانه‌های خورشیدی ناسا، شامل دو کاوشگر STEREO و تلسکوپ فضایی SOHO متعلق به آژانس فضایی اروپا و همچنین ماهواره‌ی GOES-19 متعلق به اداره‌ی ملی اقیانوسی و جوی آمریکا (NOAA) مسیر حرکت 3I/ATLAS را هنگام چرخش نزدیک خورشید دنبال کردند.
این فضاپیماها افزایش ناگهانی درخشش دنباله‌دار را هنگام نزدیک شدنش به خورشید ثبت کردند. نکته‌ی جالب این بود که کُما (پوشش گازی اطراف هسته) آن «به‌طور محسوسی آبی‌تر از خورشید» دیده می‌شد، نشانه‌ای از این‌که تابش آن تنها از بازتاب نور خورشید بر ذرات غبار نیست، بلکه گازهای ساطع‌شده نیز نقش پررنگی دارند.
مارک تامپسون از وب‌سایت Universe Today می‌گوید این تغییر رنگ نشان می‌دهد که در گازهای خارج‌شده، مولکول‌هایی مانند سیانوژن و آمونیاک حضور دارند.
دلایل احتمالی و مشاهدات آینده
ژانگ و باتامز چند توضیح ممکن برای این رفتار مطرح کرده‌اند. برای نمونه، سرعت بسیار بالای دنباله‌دار ممکن است باعث نوع متفاوتی از گرمایش آن نسبت به دنباله‌دارهای معمولی شود. همچنین، ترکیب درونی آن احتمالاً متفاوت است، چون در پیرامون ستاره‌ای دیگر شکل گرفته است.
آن‌ها همچنین اشاره می‌کنند که حدود ۳ واحد نجومی از خورشید، 3I/ATLAS عمدتاً دی‌اکسید کربن از دست می‌داد، که ممکن است باعث شده باشد هسته‌ی آن نسبتاً خنک بماند و تبخیر آب‌یخ معمول دیرتر آغاز شود.
