تلسکوپ فضایی جیمز وب برای شناسایی حضور فسفین (PH₃) در جو کوتوله‌ی قهوه‌ای Wolf 1130C به کار رفته است. این کوتوله‌ی قهوه‌ای در فاصله‌ی ۵۴ سال نوری در صورت فلکی قو قرار دارد و بخشی از یک سیستم سه‌ستاره‌ای است. Wolf 1130C بسیار فقیر از نظر فلزات است، یعنی عناصر سنگین آن بسیار کمتر از خورشید است و در نتیجه، آزمایشگاهی طبیعی برای مطالعه‌ی شیمی ابتدایی به شمار می‌آید. کشف گازی که حاوی فسفر است در این شرایط، به‌ویژه شگفت‌آور و قابل توجه است.
طبق مطالعه‌ی اخیر، Wolf 1130C به دور یک کوتوله‌ی قرمز و یک کوتوله‌ی سفید در سیستم سه‌ستاره‌ای Wolf 1130ABC می‌چرخد. این یک کوتوله‌ی قهوه‌ای باستانی و بسیار فقیر از نظر فلزات است – یک «ستاره‌ی ناکام» که نمی‌تواند همجوشی هیدروژن را در خود نگه دارد. پژوهشگران با استفاده از طیف فروسرخ JWST، فسفین (PH₃) را در جو آن شناسایی کردند و با مدل‌های بازسازی جو تأیید نمودند.
این کشف غیرمنتظره بود؛ چرا که PH₃ به‌طور طبیعی در سیارات گازی غنی از هیدروژن شکل می‌گیرد و پیش‌بینی می‌شد در کوتوله‌های قهوه‌ای هم وجود داشته باشد، اما تمام بررسی‌های قبلی JWST روی اجرام مشابه، هیچ فسفینی نیافته بودند.
یکی از فرضیات این است که سطح اکسیژن در جو Wolf 1130C آن‌قدر پایین است که فسفر نمی‌تواند اکسید شود و به جای آن، با هیدروژن به صورت فسفین باقی می‌ماند. به‌طور جایگزین، ممکن است غلظت فسفر در این سیستم به دلیل کوتوله‌ی سفید همراه آن افزایش یافته باشد: کوتوله‌های سفید که انفجار نووا را تجربه کرده‌اند، می‌توانند عناصر سنگین تولید کنند و انفجارهای گذشته ممکن است فسفر اضافی را در اطراف Wolf 1130C رسوب داده باشند. چنین احتمالاتی نشان می‌دهد که ممکن است نیاز باشد دانش خود از شیمی فسفر در فضا را بازبینی کنیم.
بورگاسر هشدار می‌دهد که فسفین نمی‌تواند به‌عنوان نشانه‌ی قطعی زندگی در نظر گرفته شود تا زمانی که دانشمندان نتوانند پاسخ دهند چرا باید در این دنیای مرده وجود داشته باشد.
