اما این تلسکوپ در حال نشان دادن بخش‌های نزدیک‌تری از جهان هستی به ماست… و اکنون چشمان طلایی‌اش را به همسایه نزدیک زمین، مریخ، دوخته است.
تصاویر به‌دست‌آمده، مریخ را در نوری کاملاً متفاوت نشان می‌دهند – در واقع، نور مادون قرمز – که اطلاعاتی درباره سیاره سرخ به ما می‌دهد که با چشم غیرمسلح نمی‌توانستیم آن‌ها را ببینیم. از آنجا که گرما نور مادون قرمز ساطع می‌کند (که به آن تابش حرارتی می‌گوییم)، بخش زیادی از این اطلاعات مربوط به دمای مریخ است، اما برخی اطلاعات دیگر نیز وجود دارد که دانشمندان می‌توانند از آن‌ها برای درک بهتر سیاره‌ای که شباهت‌ها و تفاوت‌های زیادی با زمین دارد، استفاده کنند. و البته، نمای به‌دست‌آمده شگفت‌انگیز است.
تصویر برداری از چیزی نزدیک به خانه برای تلسکوپ جیمز وب کمی پیچیده است. این تلسکوپ قدرتمندترین تلسکوپ فضایی است که تاکنون به فضا پرتاب شده و طوری طراحی شده که حساسیت لازم برای شناسایی نور بسیار کم از دورترین اجرام کیهانی را داشته باشد. در مقایسه با این اجرام، مریخ مانند یک کوره می‌درخشد. برای جلوگیری از اشباع بیش از حد ناشی از این روشنایی، دانشمندان هنگام گرفتن مشاهدات و پردازش داده‌ها از تکنیک‌هایی برای جبران استفاده کرده‌اند. زمان‌بندی اکسپوژرها به طرز شگفت‌آوری کوتاه بود و تحلیل داده‌ها نیز به همین نسبت تنظیم شد.
نتیجه این کار ارزشش را داشت: یک نقشه از سطح مریخ که توسط تلسکوپ در دو طول‌موج مادون قرمز ثبت شده است. در طول‌موج ۲.۱ میکرون، تصویر تحت‌تأثیر نور خورشیدی منعکس‌شده از سطح مریخ است، بنابراین آنچه می‌بینیم شباهت زیادی به آنچه در طول‌موج‌های نوری می‌بینیم دارد. در طول‌موج ۴.۳ میکرون، تصویر تحت‌تأثیر تابش حرارتی از جو مریخ است که در جایی که خورشید تقریباً مستقیماً در راستای سیاره قرار دارد، درخشان‌ترین بخش‌ها را می‌بینیم. این معمولاً جایی است که جو یک سیاره گرم‌ترین است.
اما گرما تنها منبع نور مادون قرمز در این طول‌موج نیست. یک لکه تاریک در پایین‌سمت‌راست درخشان‌ترین ناحیه در این طول‌موج دیده می‌شود؛ این در واقع توسط ویژگی‌ای روی سطح مریخ ایجاد شده است. این ویژگی یک حوضه برخوردی عظیم به نام هلاس پلانیتیا است – یکی از بزرگ‌ترین حفره‌های برخوردی در مریخ و در کل منظومه شمسی. جو مریخ ۹۶ درصد دی‌اکسید کربن است که نور را جذب می‌کند. و جو در بالای هلاس پلانیتیا به‌اندازه‌ای ضخیم است که این تأثیر را در طول‌موج‌های مادون قرمز به وضوح مشاهده می‌کنیم.
«این در واقع یک اثر حرارتی در هلاس نیست»، ستاره‌شناس جرونیمو ویلانوا از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا می‌گوید، که مشاهدات را طراحی کرده است. «حوضه هلاس ارتفاع کمتری دارد و بنابراین فشار هوای بالاتری را تجربه می‌کند. این فشار بالاتر منجر به سرکوب تابش حرارتی در این دامنه طول‌موج خاص [۴.۱-۴.۴ میکرون] به دلیل پدیده‌ای به نام گسترش فشار می‌شود. بررسی این اثرات رقابتی در این داده‌ها بسیار جالب خواهد بود.»
او به طیف مادون قرمز نزدیک مریخ اشاره می‌کند که تحلیل دقیق‌تر و جزئی‌تری از ترکیب جو و سطح سیاره را نشان می‌دهد، چرا که طول‌موج‌های خاص توسط جذب و انتشار مجدد نور توسط مولکول‌های خاص تقویت یا تضعیف می‌شوند. تا کنون، دانشمندان به راحتی توانسته‌اند دی‌اکسید کربن، مونوکسید کربن و آب را در جو مریخ شناسایی کنند. با این حال، تحلیل همچنان ادامه دارد و ما نمی‌دانیم که این داده‌های جدید چه جزئیاتی را آشکار خواهند کرد تا زمانی که تیم تحقیقاتی آماده انتشار نتایج خود در یک مقاله منتشر شده باشد که در حال حاضر روی آن کار می‌کنند. این مقاله باید فرایند داوری و انتشار را طی کند، اما ما مشتاقانه منتظر هستیم تا اطلاعات جدیدی که این تلسکوپ شگفت‌انگیز می‌تواند در مورد سیاره‌ای که به‌خوبی مطالعه شده، فاش کند.
