در تاریخ ۳۱ فروردین، این فضاپیما از فاصله ۹۶۰ کیلومتری این سیارک کوچک در کمربند اصلی عبور خواهد کرد. طی دو ماه آینده، لوسی به تصویربرداری از این سیارک ادامه خواهد داد تا در چارچوب برنامه ناوبری نوری خود داده‌هایی جمع‌آوری کند.
نام «دونالد جوهانسون» شاید برای یک سیارک نامناسب به نظر برسد، اما دلیل انتخاب آن جالب است. دونالد جوهانسون یک دیرین‌انسان‌شناس آمریکایی است که در سال ۱۳۵۳ در منطقه عفار اتیوپی یک اسکلت مهم از گونه استرالوپیتکوس کشف کرد. این اسکلت، که متعلق به یک انسان‌تبار ماده بود، نشان داد که راه رفتن دوپا قبل از بزرگ شدن مغز در فرگشت انسان توسعه یافته است—کشفی مهم در درک تکامل بشر. نام این اسکلت «لوسی» گذاشته شد.
ناسا نام مأموریت لوسی را به این دلیل انتخاب کرد که هدف آن نیز کشف سرنخ‌هایی درباره منشأ ماست. اما به جای بقایای اسکلت‌های باستانی، لوسی سیارک‌ها را مطالعه می‌کند، زیرا آن‌ها مانند فسیل‌هایی از شکل‌گیری سیارات هستند.
در طول مأموریت ۱۲ ساله‌اش، لوسی از هشت سیارک بازدید خواهد کرد—دو سیارک در کمربند اصلی و شش سیارک تروجان در مدار مشتری. سیارک دونالد جوهانسون، که از نوع کربن‌دار و متعلق به رده C (شایع‌ترین نوع سیارک‌ها) است، حدود ۴ کیلومتر قطر دارد و نخستین هدف لوسی محسوب می‌شود. با این حال، این سیارک در فهرست اهداف علمی اصلی مأموریت قرار ندارد. در عوض، این عبور نزدیک فرصتی برای تیم مأموریت خواهد بود تا سیستم ناوبری و ابزارهای فضاپیما را آزمایش و کالیبره کنند.
اعتبار تصویر: ناسا
این عبور مانند یک تمرین قبل از مواجهه واقعی لوسی با سیارک‌های تروجان است. این سیارک‌ها مجموعه‌هایی از سنگ و یخ هستند که در زمان شکل‌گیری منظومه شمسی به سیاره تبدیل نشدند. آن‌ها به‌نوعی «فسیل‌های شکل‌گیری سیارات» محسوب می‌شوند و سالم‌ترین شواهد باقی‌مانده از دوران اولیه منظومه شمسی را در خود دارند.
در حال حاضر، سیارک دونالد جوهانسون در فاصله ۷۰ میلیون کیلومتری قرار دارد و برای چندین هفته همچنان به‌صورت یک نقطه کم‌نور دیده خواهد شد. تنها در روز برخورد نزدیک، دوربین‌های فضاپیما قادر خواهند بود جزئیاتی از سطح این سیارک ثبت کنند. در تصاویر گرفته‌شده، این سیارک کم‌نور همچنان از ستارگان کم‌نورتر صورت فلکی «سِکستانس» متمایز است. ابزار تصویربرداری با وضوح بالای لوسی، موسوم به L’LORRI، این تصاویر را ثبت کرده است.
لوسی در مسیری منحصر‌به‌فرد حرکت می‌کند که به‌طور کلی شبیه یک عدد هشت بزرگ است.
اعتبار تصویر: SwRI
حتی در این مرحله اولیه از مأموریت، لوسی برخی نتایج شگفت‌انگیز ارائه داده است. در آبان ۱۴۰۲، این فضاپیما از کنار سیارک ۱۵۲۸۳۰ دینکینش (Dinkinesh) عبور کرد. این پرواز در ابتدا برای آزمایش سیستم ترمز فضاپیما برنامه‌ریزی شده بود، اما کشف کرد که این سیارک یک قمر کوچک دارد. مشاهدات دقیق‌تر نشان داد که این قمر در واقع یک باینری تماسی است، یعنی از دو جرم متصل به یکدیگر تشکیل شده است. این کشف بینشی ارزشمند درباره ماهیت سیارک‌ها ارائه کرد.
اعتبار تصویر: ناسا/گادرد/SwRI/آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز/NOIRLab – دامنه عمومی، منبع.
در هر مأموریتی اکتشافات غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد و لوسی نیز از این قاعده مستثنا نیست. با ادامه مسیر خود و بازدید از اهداف بعدی، این فضاپیما احتمالاً یافته‌های شگفت‌آور بیشتری ارائه خواهد کرد.
مطالعه سیارک‌های تروجان از راه دور دشوار است، زیرا فاصله زیادی دارند. دانشمندان هنوز نمی‌دانند چه تعداد سیارک تروجان وجود دارد؛ ممکن است تعداد آن‌ها با سیارک‌های کمربند اصلی برابری کند. این سیارک‌ها تنوع زیادی از نظر ترکیب و ویژگی دارند که احتمالاً نشان‌دهنده منشأ متفاوت آن‌ها از بخش‌های گوناگون منظومه شمسی است. با مطالعه این تنوع، لوسی امیدوار است که دانشمندان بتوانند منشأ آن‌ها و نحوه به دام افتادن‌شان در مدار مشتری را بازسازی کنند.
منظومه شمسی تاریخ طولانی‌ای دارد و ما تازه به بخشی از آن تبدیل شده‌ایم. برخی از سرنخ‌های منشأ ما در میان سنگ‌های کهنه‌ی کمربند سیارکی و سیارک‌های تروجان مشتری پنهان شده‌اند. لوسی به ما بهترین نمای ممکن از این اجرام را ارائه خواهد داد—و چه بسا رازهای شگفت‌انگیزی را فاش کند.
