اما این به معنی آن نیست که نتواند در طول مسیر، کمی مسیر خود را بهبود دهد. یک مقالهٔ جدید پیشنهاد می‌کند که شاید بتوان لوسی را کمی به مدار متفاوتی هدایت کرد تا در جریان اکتشاف خود در ابر L5 تروجان‌های مشتری، از کنار یک سیارک — که هنوز کشف نشده — عبور کند. اگر این کار انجام شود، یک هدف علمی تازه به فهرست مأموریت لوسی افزوده خواهد شد و می‌توان تفاوت‌های بین دو ابر تروجان را دقیق‌تر بررسی کرد.
ابر L4، هدف اصلی لوسی است و چهار مورد از پنج ملاقات برنامه‌ریزی‌شدهٔ آن با سیارک‌ها در همین گروه پیشرو انجام می‌شود. تنها استثنا، جفت دوتایی پاتروکلوس–منوتیوس است که یک سیستم دوتایی بزرگ در گروه L5 محسوب می‌شود — گروهی از سیارک‌ها که پشت مشتری در مدار آن حرکت می‌کنند. در هر دو گروه، لوسی تنها از بخش بسیار کوچکی از سیارک‌های موجود در آن نواحی دیدار خواهد کرد.
مسیر پرواز لوسی بسیار پیچیده است. این فضاپیما از چند کمک‌گرانشی زمین و خورشید برای رسیدن به مدار مشتری در دو مرحلهٔ جداگانه استفاده می‌کند. یکی از اهداف اصلی مقاله، محاسبهٔ شرایط لازم برای یک تغییر مسیر کوچک بود تا لوسی بتواند از کنار یک سیارک کوچک عبور کند، حتی اگر این سیارک هنوز شناسایی نشده باشد.
(اعتبار: ناسا)
گام منطقی اول، کشف سیارکی است که لوسی باید به آن نزدیک شود. بیشتر سیارک‌های بزرگ‌تر از ۱۰ کیلومتر در گروه L5 قبلاً کشف شده‌اند، اما می‌دانیم که تعداد زیادی سیارک ناشناختهٔ کوچک‌تر نیز وجود دارد که یا زمان کافی برای رصدشان نبوده یا ابزارهای مناسب روی آن‌ها متمرکز نشده‌اند. قطر سیارک‌ها از یک رابطهٔ قانون توانی پیروی می‌کند، به این معنا که تعداد سیارک‌های کوچک‌تر بسیار بیشتر از سیارک‌های بزرگ‌تر است. با دانستن تعداد سیارک‌های بزرگ، پژوهشگران توانستند تعداد سیارک‌های کوچک‌تر را تخمین بزنند و با استفاده از توزیع‌های آماری، موقعیت تقریبی آن‌ها را بر اساس عرض، طول جغرافیایی و فاصلهٔ هلیوسنتریک مدل‌سازی کنند.
نتایج این مدل‌سازی برای برنامه‌ریزی یک دورهٔ رصد در اواخر سال ۲۰۲۶ به کار رفت؛ زمانی که تروجان‌ها در حالت مقابله با زمین قرار دارند. طبق مقاله، اگر یکی از تلسکوپ‌های بزرگ مانند سوبارو یا رصدخانهٔ ورا روبین تنها منطقه‌ای را که بیشترین تراکم سیارک در آن انتظار می‌رود رصد کند، می‌تواند تنها در یک شب، نامزدهایی برای عبور لوسی بیابد که قطری در حدود ۷۰۰ متر دارند. یافتن یک سیارک کوچک‌تر با قطر ۵۰۰ متر به چند شب رصد نیاز خواهد داشت. هر دو مورد نیازمند استفاده از روش «انباشتن» تصاویر هستند تا اجرام کم‌نور ردیابی شوند. نویسندگان معتقدند که اگر یک برنامهٔ رصدی ویژه برای یافتن هدف جدید لوسی اجرا شود، احتمال موفقیت بسیار بالاست.
اما لوسی باید تا چه حد به آن سیارک نزدیک باشد؟ هر تغییر مسیر نیازمند انرژی است و تغییر بیش از حد می‌تواند مأموریت‌های دیگر را به خطر بیندازد. برای برآورد این موضوع، پژوهشگران — که شامل معاون مدیر علمی مأموریت لوسی، معاون دانشمند پروژه و محققان ناسا و دانشگاه‌های آمریکا هستند — حداکثر «دلتا-وی» مجاز را برای تغییر مدار محاسبه کردند و به مقدار حدود ۵۰ متر بر ثانیه رسیدند که با ذخایر سوخت لوسی قابل انجام است.
دو بازهٔ زمانی برای این تغییر مسیر ممکن است: یکی پس از سومین کمک‌گرانشی زمین، که مسیر لوسی را به سمت مرکز ابر L5 متمایل می‌کند. در این حالت، پس از عبور از سیارک جدید باید تغییر مسیر دیگری انجام شود تا لوسی بتواند همچنان به هدف اصلی خود در L5 برسد. مزیت این گزینه، تراکم بالای سیارک‌ها در مرکز ابر L5 است، اما زمان محدودی برای اعمال تغییر وجود دارد. گزینهٔ دوم، پس از ملاقات با پاتروکلوس است، زمانی که لوسی به لبهٔ بیرونی ابر L5 می‌رود. این حالت اجازه می‌دهد با تغییر سرعتی سریع، محدودهٔ وسیع‌تری را پوشش دهد و فرصت بیشتری برای رسیدن به یک هدف احتمالی داشته باشد، حتی اگر تعداد اهداف کمتر باشد.
برای اجرای این برنامه، تیم مأموریت باید در پایان سال ۲۰۲۶ زمان رصد با یک تلسکوپ بزرگ را به دست آورد. در غیر این صورت، احتمال یافتن یک سیارک اضافی برای لوسی کم خواهد بود. با توجه به علم تازه‌ای که می‌تواند از ملاقات با یک سیارک در این اندازه به دست آید — و هزینهٔ نسبتاً کمِ تغییر جزئی مسیر در یک مأموریت فعال — از دست دادن این فرصت منطقی به نظر نمی‌رسد. با این حال، زمان رصد در تلسکوپ‌های بزرگ بسیار پرتقاضاست و فعلاً جامعهٔ اخترشناسی باید منتظر بماند تا ببیند آیا این کاوشگر دلیر تروجان می‌تواند مأموریت خود را حتی پربارتر کند یا خیر.
