ویژگی‌های منحصر به فرد “اووموآموآ” – که هیچ چیزی مشابه آن در حال گردش به دور خورشید ما نبود – باعث شد که دانشمندان در فکر این باشند که چگونه چنین شی‌ای ممکن است تشکیل شده باشد. حالا، دو محقق، شی‌لینگ ژنگ و جی‌لین ژو، از شبیه‌سازی‌های عددی برای آزمایش پیکربندی‌های ممکن سامانه‌های خورشیدی استفاده می‌کنند که می‌توانند منجر به اشیایی مشابه “اووموآموآ” شوند. یافته‌های آنها نشان می‌دهد که سامانه‌های خورشیدی با یک سیاره غول‌پیکر دارای مکانیک‌های مداری لازم برای ایجاد چنین شی‌ای هستند، اما احتمالاً توضیحات دیگری نیز لازم است. ژنگ و ژو یافته‌های خود را در بهمن ۱۴۰۳ در گزارش‌های ماهانه انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر کردند.
این دو محقق مطالعه خود را با بررسی ویژگی‌های شناخته‌شده “اووموآموآ” آغاز کردند. وقتی که این شی در سال ۱۳۹۵ برای چند ماه توسط تلسکوپ‌های زمینی مشاهده شد، درخشندگی آن به شدت متغیر بود و هر چهار ساعت از روشن به تاریک تغییر می‌کرد. اخترشناسان این تغییرات را به عنوان یک شی کشیده‌شده و سیگارمانند که در فضا در حال چرخش است تفسیر کردند.
دو ویژگی دیگر نیز “اووموآموآ” را منحصر به فرد می‌کرد. اول اینکه به نظر می‌رسید سطحی خشک و سنگی دارد، شبیه به سیارک‌هایی که در سامانه خورشیدی ما شناخته شده‌اند. اما این شی همچنین مسیر مداری خود را به شکلی تغییر داد که نمی‌توانست تنها با قوانین گرانش توضیح داده شود – چیزی دیگر باعث تغییر جهت آن شده بود.
تغییرات مسیر این‌چنینی گاهی در دنباله‌دارهای یخی مشاهده می‌شود. وقتی که این دنباله‌دارها به خورشید نزدیک می‌شوند، گازهایی که از یخ‌های داغ شده خارج می‌شوند، مانند یک پیشرانه عمل کرده و مسیر دنباله‌دار را تغییر می‌دهند. به طور عجیبی، “اووموآموآ” ویژگی‌های هر دو نوع دنباله‌دار و سیارک را نشان می‌داد.
یکی از توضیحات محتمل که در سال ۱۳۹۸ مطرح شد این است که اشیاء مشابه “اووموآموآ” از طریق تجزیه جزر و مدی شکل می‌گیرند. این زمانی است که یک جسم والد غنی از مواد فرار (مانند یک دنباله‌دار بزرگ) به سرعت بسیار بالا به ستاره‌اش نزدیک می‌شود و آن را به تکه‌های بلند و باریک تجزیه می‌کند. فرآیند گرمایش در این تعاملات شدید باعث تشکیل یک پوسته سنگی کشیده می‌شود، اما یخ‌های زیرسطحی آن را حفظ می‌کند. این ترکیب منحصر به فرد که در سامانه خورشیدی ما دیده نمی‌شود، می‌تواند توضیح دهد که چرا “اووموآموآ” علی‌رغم ترکیب سنگی‌اش قادر به انجام مانورهای مداری بوده است.
این توضیح همچنین نشان می‌دهد که چرا ما چنین اشیایی را در سامانه خورشیدی خود نمی‌بینیم، زیرا “سیارک‌های خروجی که تجزیه جزر و مدی را تجربه کرده‌اند، دو برابر بیشتر از سیارک‌های باقی‌مانده تجزیه می‌شوند (۳.۱% در مقابل ۱.۴%)”، نویسندگان می‌نویسند. به عبارت دیگر، اگر نیروهای مداری به اندازه کافی برای انجام تجزیه جزر و مدی قوی باشند، این بدان معناست که آنها به اندازه کافی قوی هستند که شی را کاملاً از سیستم بیرون کنند.
بنابراین، فضاهای بین‌ستاره‌ای ممکن است پر از تکه‌های تیز سنگ و یخ باشند (البته این اغراق است، اما برای مهمانی‌های شام جالب است).
ساده‌ترین نوع سیستم ستاره‌ای که می‌تواند این نوع تجزیه جزر و مدی را ایجاد کند، سیستم‌های ستاره‌ای خانگی کوتوله‌های سفید هستند. اینها هسته‌های فوق‌العاده متراکم ستارگان قدیمی انفجار کرده هستند. یک کوتوله سفید، احاطه‌شده توسط کمربند دنباله‌دارهای دور که مشابه ابر اورت خورشید است، می‌تواند “کلو‌ن‌های اووموآموآ” را به طور منظم تولید کند. اما این فرآیند در سیستم‌هایی که میزبان سیاره‌های هم‌اندازه با مشتری هستند، تقویت می‌شود.
استثنا در این میان “مشتری‌های داغ” هستند که به ستاره خود نزدیک می‌چرخند. اینها کمتر احتمال دارد که با اشیایی که تحت تجزیه جزر و مدی قرار دارند، تعامل کنند. اما سیاره‌های هم‌اندازه با مشتری که از ستاره خود دور هستند، بسیار مؤثر در تولید کلو‌ن‌های “اووموآموآ” هستند، به‌ویژه اگر مدارهای بی‌نظمی داشته باشند. اما حتی در اینجا، این تطابق کامل با منشاء “اووموآموآ” نیست، زیرا این تعاملات تمایل دارند که تکه‌هایی تولید کنند که به اندازه کافی کشیده نیستند و در نرخ کمتری نسبت به آنچه که برای اشیای مشابه “اووموآموآ” انتظار می‌رود، ایجاد می‌شوند.
نویسندگان نتیجه می‌گیرند که سیستم‌های سیاره‌ای که احتمالاً “اووموآموآ” را ایجاد کرده‌اند، سیستم‌هایی با تعداد زیادی سیاره هستند که برای تولید اشیاء بین‌ستاره‌ای “موثرترند”، اگرچه آنها چند امکان دیگر را نیز مطرح می‌کنند. بنابراین، اگرچه اکنون یک توضیح معتبر و محتمل برای فرآیندی که “اووموآموآ” را به دنیا آورد، وجود دارد، نوع سیستم خورشیدی که آن را تولید کرده هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است.
