پیرترین فضانورد فعال ناسا، معنای سفر “به خانه” برای تولد را بازتعریف کرد؛ او در همان روزی که ۷۰ ساله شد، از ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین بازگشت.
دان پتیت روز شنبه (۳۰ فروردین) همراه با دو هم‌تیمی خود در فضاپیمای سایوز MS-26، آلکسی اووچینین ۵۳ ساله و ایوان واگنر ۳۹ ساله، فرود آمد. این فضانورد آمریکایی و دو کیهان‌نورد روسی، پس از گذشت هفت ماه از ترک زمین با همین فضاپیما، در ساعت ۹:۲۰ شب به وقت شرقی آمریکا (۰۱:۲۰ به وقت گرینویچ یا ۶:۲۰ صبح به وقت محلی ۳۱ فروردین) در قزاقستان به زمین رسیدند.
پتیت در ۳۱ فروردین ۱۳۳۴ در سیلورتون ایالت اورگن به دنیا آمد، اما می‌گوید حس “در خانه بودن” بستگی دارد به اینکه پیش‌تر کجا بوده‌ای.
او زمانی که هنوز در فضا بود، در روز جمعه (۲۹ فروردین) نوشت:
«پس از هفت ماه اقامت در ایستگاه فضایی، با فضاپیمای سایوز به زمین بازمی‌گردیم و روی دشت‌های قزاقستان فرود می‌آییم. وقتی کپسول ما روی این بیابان‌های خشک کوبیده شود، من عملاً در طرف دیگر زمین هستم؛ تقریباً ۱۹,۰۰۰ کیلومتر دور از خانه‌ام. اما با این حال، در خانه‌ام.»
او ادامه داد:
«می‌توانم تصور کنم در آینده، یک گروه که از مریخ بازمی‌گردند و وارد مدار پایین زمین می‌شوند، به این جواهر آبی که زیر پایشان می‌چرخد نگاه کنند و بگویند: “به خانه رسیدم.”»
اگرچه سفر پتیت به اندازه یک مأموریت به سیاره سرخ طولانی یا دور نبود، اما برای بسیاری که او را در نمایش‌های علمی‌اش و عکس‌های خیره‌کننده‌اش از زمین و فضا دنبال می‌کردند، این مأموریت به همان اندازه الهام‌بخش بود.
نیکول آیرز، فضانورد ناسا و مهندس پرواز مأموریت اکسپدیشن ۷۳، روز شنبه در شبکه اجتماعی X نوشت:
«امروز با دان پتیت خداحافظی می‌کنم. این خداحافظی تلخ‌وشیرین است، چون او مأموریتی شگفت‌انگیز داشت و الهام‌بخش بسیاری از مردم شد.»
سفر بازگشت پتیت، اووچینین و واگنر در ساعت ۵:۵۷ عصر به وقت شرقی آمریکا (۲۱:۵۷ به وقت گرینویچ) روز شنبه آغاز شد؛ زمانی که فضاپیمای سایوز MS-26 از ماژول تحقیقاتی کوچک “راسوِت” جدا شد. تقریباً دو ساعت و نیم بعد، فضاپیما مانور کاهش ارتفاع انجام داد و ماژول‌های مداری و پیشران خود را جدا کرد، و تنها کپسول نزول به شکل قطره‌ای برای بازگشت سه فضانورد باقی ماند.
در مدار، نیکول آیرز، به همراه آن مک‌کلین و جانی کیم از ناسا؛ تاکویا اونیشی، فرمانده مأموریت از آژانس فضایی ژاپن (JAXA)؛ و کیهان‌نوردان روسی کریل پسکوف، سرگئی ریزهیکوف و آلکسی زوبریتسکی باقی ماندند.
در زمین، فضاپیمای سایوز MS-26 و سرنشینانش توسط نیروهای بازیابی روسیه و تیم پزشکی ناسا استقبال شدند تا آن‌ها را از کپسول بیرون آورند و معاینه‌ای اولیه انجام دهند. سپس، آن‌ها با هلیکوپتر به شهر staging نزدیک، یعنی کاراگاندا در قزاقستان منتقل شدند. از آنجا، پتیت با هواپیمای ناسا به هوستون بازمی‌گردد و اووچینین و واگنر به پایگاه تمرینی در شهر ستاره‌ای (Star City) روسیه می‌روند.
پتیت در کنار آزمایش‌های شخصی علمی‌اش – از جمله نوشیدن با لیوان مخصوص گرانش صفر که در سفر قبلی‌اش طراحی کرده بود، و تصویربرداری از لایه‌های نازک یخ با فیلترهای قطبیده – در صدها آزمایش و تست فناوری نیز در طول اقامتش در مأموریت‌های اکسپدیشن ۷۱ و ۷۲ مشارکت داشت.
او همچنین بر جدا شدن مأموریت کرو-۹ اسپیس‌ایکس با فضاپیمای “فریدم” و رسیدن مأموریت کرو-۱۰ با فضاپیمای “اندیورنس” نظارت داشت، همچنین بر بازگشت فضاپیمای باری Cygnus با نام “S.S. Francis R. ‘Dick’ Scobee”.
اووچینین و واگنر نیز در آزمایش‌های علمی شرکت کردند و یک پیاده‌روی فضایی به مدت ۷ ساعت و ۱۷ دقیقه انجام دادند تا طیف‌سنج پرتوی ایکس را روی ماژول خدماتی “زوزدا” نصب کنند. آن‌ها همچنین شاهد ورود خدمه سایوز MS-28 و فضاپیماهای باری Progress MS-29 و MS-30، و خروج Progressهای MS-27 و MS-28 بودند.
این چهارمین پرواز فضایی برای پتیت و اووچینین، و دومین برای واگنر بود. پس از فرود در روز شنبه، مدت اقامت پتیت در فضا به ۵۹۰ روز رسید، اووچینین ۵۹۵ روز و واگنر ۴۱۶ روز در مدار بوده‌اند.
سایوز MS-26، هفتاد و دومین مأموریت سایوز روسیه به ایستگاه فضایی بین‌المللی از سال ۱۳۷۹ تا کنون بود و همچنین صد و پنجاه‌وپنجمین پرتاب آن از سال ۱۳۴۶ به شمار می‌رفت. در طول ۲۲۰ روز اقامت در فضا، این فضاپیما مسافت ۹۳.۳ میلیون مایل (معادل ۱۵۰.۲ میلیون کیلومتر) را طی کرد و ۳۵۲۰ بار به دور زمین چرخید.
