این سپر از شش پنل پوشیده‌شده با سلول‌های خورشیدی تشکیل شده که ضمن تأمین انرژی برای رصدخانه، ابزارهای علمی آن را در طول مأموریت خنک نگه می‌دارد. با نصب این سپر، بخش بیرونی تلسکوپ کامل شد و سپس آزمایش‌های خلأ حرارتی و سیستم‌های الکترونیکی بر روی بخش مرکزی آن انجام شد تا اطمینان حاصل شود که تلسکوپ قادر به تحمل شرایط سخت فضا خواهد بود.
در اخبار اخیر، ناسا اعلام کرد که کارشناسان نصب دو پنل تشکیل‌دهنده «سایه‌بان ابزارهای پایینی» را بر روی بخش درونی تلسکوپ رومن به پایان رسانده‌اند. این سازه، همراه با «سپر خورشیدی آرایه خورشیدی» و «پوشش دهانه بازشونده» (که به آن «نقاب» هم گفته می‌شود)، نقش حیاتی در رصد جهان فروسرخ ایفا خواهند کرد. همانند سپر خورشیدی تلسکوپ جیمز وب، این سایه‌بان‌ها و پوشش‌ها ابزارهای حساس رومن را از نور و گرمای خورشید محافظت می‌کنند تا در شناسایی سیگنال‌های بسیار ضعیف کیهانی خللی ایجاد نشود.
هر کدام از این پنل‌ها که توسط تیم مهندسی مرکز گادرد طراحی و ساخته شده‌اند، ابعادی برابر با ۲.۱ متر در طول و عرض (۷ فوت در ۷ فوت) و ضخامتی برابر با ۷.۶ سانتی‌متر (۳ اینچ) دارند. کنراد میسون، مهندس هوافضا در ناسا، در توصیف این پنل‌ها گفت:
«این‌ها در واقع مثل ساندویچ‌های آلومینیومی غول‌پیکر هستند؛ ورقه‌های فلزی نازکی به ضخامت یک کارت اعتباری در بالا و پایین، و ساختاری لانه‌زنبوری در مرکز.»
طراحی و جنس این پنل‌ها آن‌ها را هم سبک و هم مستحکم کرده، در حالی که پوشش‌هایی از فیلم پلیمری ویژه، جلوی انتقال حرارت از سمت خورشیدی به پشت پنل‌ها را می‌گیرند.
متیو استیفنز، دیگر مهندس هوافضا در مرکز گادرد ناسا، درباره اهمیت این سپر افزود:
«این سپر مانند یک ضدآفتاب بسیار قوی برای ابزارهای حساس رومن عمل می‌کند و آن‌ها را از گرما و نور خورشید محافظت می‌کند—عواملی که در غیر این صورت مانع شناسایی سیگنال‌های ضعیف فضایی می‌شدند.
سازوکار بازشدن پنل‌ها دارای ضربه‌گیرهایی است که مشابه لولاهای نرم بسته‌شونده در کشوها و کابینت‌ها عمل می‌کنند، بنابراین پنل‌ها هنگام باز شدن ضربه نمی‌زنند و رصدخانه را نمی‌لرزانند.
هر پنل حدود دو دقیقه زمان می‌برد تا به موقعیت نهایی خود برسد. این اولین سیستمی است که پس از جدا شدن فضاپیما از موشک پرتاب‌گر، در فضا فعال خواهد شد.»
اکنون که بخش درونی تلسکوپ به طور کامل مونتاژ شده، قرار است طی یک آزمایش ۷۰ روزه در شرایط خلأ حرارتی قرار گیرد، جایی که عملکرد کامل ابزارها و سیستم‌های تلسکوپ در شرایط شبیه‌سازی‌شده فضایی بررسی خواهد شد. پس از آن، در ماه نوامبر، بخش‌های داخلی و بیرونی با یکدیگر ترکیب خواهند شد و پرتاب تلسکوپ بین پاییز ۲۰۲۶ تا مه ۲۰۲۷ پیش‌بینی می‌شود.
تلسکوپ رومن به افتخار نانسی گریس رومن، نخستین رئیس بخش اخترشناسی ناسا و از پیشگامان حمایت از تلسکوپ‌های فضایی، نام‌گذاری شده است. به دلیل نقش او در توسعه تلسکوپ هابل، رومن به لقب «مادر تلسکوپ هابل» نیز شناخته می‌شود.
پس از آغاز به کار، رومن از سامانه نوری حرارتی خود برای بررسی سیارات فراخورشیدی، دیسک‌های تشکیل‌دهنده سیاره، کوتوله‌های سرخ، کوتوله‌های قهوه‌ای و دیگر اجرام «نامرئی» جهان استفاده خواهد کرد. این تلسکوپ همچنین کهکشان‌های دوردست را رصد خواهد کرد تا نرخ انبساط جهان در طول زمان (ثابت هابل) را اندازه‌گیری کند. امید می‌رود این مأموریت، نوری بر مهم‌ترین پرسش‌های اخترشناسی و کیهان‌شناسی بیفکند—از جمله ماده تاریک، انرژی تاریک و تنش موجود در اندازه‌گیری ثابت هابل.
