پس از چندین مانور گرانشی با کمک سیاره زهره، این کاوشگر در تاریخ ۷ آبان ۱۳۹۷ رکورد فاصله کاوشگر Helios 2 را شکست و به نزدیک‌ترین جسم ساخت بشر به خورشید تبدیل شد. از آن زمان، مدار بسیار بیضوی این کاوشگر به آن امکان داده است تا چندین بار از تاج خورشید عبور کند (به اصطلاح “لمس خورشید”). در تاریخ ۴ دی ۱۴۰۳، ناسا تأیید کرد که کاوشگر آنها نزدیک‌ترین گذر خود از خورشید را انجام داده و فقط ۶ میلیون کیلومتر (۳.۸ میلیون مایل) از سطح خورشید فاصله داشته است، که تقریباً ۰.۰۴ برابر فاصله زمین تا خورشید (۰.۰۴ واحد نجومی) است.
علاوه بر شکستن رکورد فاصله، PSP با سرعت حدود ۶۹۲,۰۰۰ کیلومتر در ساعت (۴۳۰,۰۰۰ مایل در ساعت) از جو خورشید عبور کرد. این سرعت معادل ۰.۰۶۴٪ سرعت نور است و کاوشگر پارکر را به سریع‌ترین جسم ساخت بشر تبدیل می‌کند. پس از این گذر، کاوشگر سیگنال اطمینان‌بخشی ارسال کرد که نشان می‌داد به سلامت از این مسیر عبور کرده و در حال فعالیت عادی است. این سیگنال در تاریخ ۶ دی دریافت شد. این گذرهای نزدیک به PSP امکان می‌دهد عملیات علمی انجام دهد که دانش ما را از منشاء و تکامل بادهای خورشیدی گسترش می‌دهد.
در طی شش سال گذشته، هر گذر کاوشگر از کنار زهره، آن را در مدار بیضوی خود به خورشید نزدیک‌تر کرده است. از تاریخ ۱۶ آبان ۱۴۰۳، این فضاپیما به مداری بهینه رسیده که به آن امکان می‌دهد به اندازه کافی نزدیک شود تا خورشید و فرآیندهایی را که بر آب‌وهوای فضایی تأثیر می‌گذارند مطالعه کند، بدون آن‌که گرما و تشعشعات خورشید به آن آسیب برساند. برای مقاومت در برابر دماهای تاج خورشید، کاوشگر پارکر از سپر کربنی استفاده می‌کند که می‌تواند دماهایی بین ۹۸۰ تا ۱۴۲۵ درجه سانتی‌گراد (۱۸۰۰ تا ۲۶۰۰ درجه فارنهایت) را تحمل کند.
این سپر همچنین ابزارهای فضاپیما را در سایه و در دمای محیط نگه می‌دارد تا اطمینان حاصل شود که می‌توانند در جو خورشید کار کنند. نیکی فاکس، معاون اجرایی اداره مأموریت‌های علمی ناسا در واشنگتن، در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت:
“پرواز این‌قدر نزدیک به خورشید لحظه‌ای تاریخی در اولین مأموریت بشریت به یک ستاره است. با مطالعه نزدیک خورشید، می‌توانیم تأثیرات آن را در سراسر منظومه شمسی، از جمله فناوری‌هایی که روزانه روی زمین و در فضا استفاده می‌کنیم، بهتر درک کنیم و همچنین به عملکرد ستارگان در سراسر کیهان پی ببریم تا در جستجوی سیارات قابل سکونت فراتر از زمین کمک کنیم.”
نور روافی، دانشمند پروژه کاوشگر پارکر در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز (JHUAPL)، بخشی از تیم طراحی، ساخت و اجرای این فضاپیماست. او گفت:
“کاوشگر خورشیدی پارکر در یکی از محیط‌های فوق‌العاده شدید فضا فعالیت می‌کند و از تمام انتظارات فراتر رفته است. این مأموریت دوران طلایی جدیدی از اکتشافات فضایی را آغاز می‌کند و ما را بیش از هر زمان دیگری به رمزگشایی از عمیق‌ترین و پایدارترین اسرار خورشید نزدیک کرده است.”
ایده کاوشگر خورشیدی پارکر برای اولین بار در گزارش سال ۱۳۳۶ هیئت علوم فضایی آکادمی ملی علوم پیشنهاد شد که توصیه می‌کرد “یک کاوشگر خورشیدی برای عبور از مدار عطارد و مطالعه ذرات و میدان‌ها در نزدیکی خورشید” ساخته شود. اگرچه این مفهوم در دهه‌های ۱۳۴۸ و ۱۳۵۸ نیز مطرح شد، اما تحقق آن چند دهه دیگر و توسعه فناوری‌های مقرون‌به‌صرفه زمان برد.
کاوشگر پارکر در گذرهای نزدیک قبلی خود نیز یافته‌های جالب و غیرمنتظره‌ای داشت. در اولین گذر خود به جو خورشید در سال ۱۳۹۹، این فضاپیما کشف کرد که مرز بیرونی تاج خورشید برخلاف انتظارات، با پستی‌ها و بلندی‌هایی مشخص می‌شود. همچنین منشاء انحرافات ناگهانی (ساختارهای زیگ‌زاگی) در بادهای خورشیدی را در فوتوسفر شناسایی کرد. از آن زمان، این فضاپیما مدت بیشتری را در تاج خورشید سپری کرده و فرآیندهای حیاتی خورشید را با دقت بررسی کرده است.
یافته‌های این کاوشگر تنها به خورشید محدود نمی‌شود. یکی از اهداف اصلی PSP مطالعه چگونگی تأثیر فعالیت خورشیدی بر “آب‌وهوای فضایی” است، که به تعامل بادهای خورشیدی با سیارات منظومه شمسی اشاره دارد. به عنوان مثال، کاوشگر چندین تصویر از زهره در طول مانورهای گرانشی خود ثبت کرده و انتشار امواج رادیویی این سیاره و اولین تصویر کامل از حلقه گردوغبار مداری زهره را مستند کرده است. همچنین بارها در معرض پرتاب‌های جرم تاجی (CME) قرار گرفته که هنگام عبور از منظومه شمسی، گردوغبار را به همراه خود برده‌اند.
آدام سابو، دانشمند مأموریت پارکر در مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا گفت:
“اکنون ما بادهای خورشیدی و شتاب آنها دور از خورشید را بهتر می‌فهمیم. این نزدیک‌ترین گذر، داده‌های بیشتری برای درک چگونگی شتاب آنها در فاصله نزدیک‌تر به ما خواهد داد.”
کاوشگر حتی دیدگاه جدیدی از دنباله‌دار NEOWISE ارائه داد و تصاویری از آن از منظر منحصربه‌فرد خود ثبت کرد. اکنون که تیم مأموریت مطمئن شده‌اند کاوشگر در امنیت است، منتظر دریافت داده‌های جمع‌آوری‌شده از آخرین گذر خورشیدی آن هستند. جو وستلیک، مدیر بخش هلیوفیزیک ناسا در مقر ناسا، گفت:
“داده‌هایی که از این فضاپیما به زمین می‌رسند، اطلاعات تازه‌ای از مکانی خواهند بود که ما، به‌عنوان بشریت، هرگز به آن نرفته‌ایم. این دستاوردی شگفت‌انگیز است.”
گذرهای خورشیدی بعدی این فضاپیما برای ۲ فروردین و ۲۹ خرداد ۱۴۰۴ برنامه‌ریزی شده‌اند.
![import numpy as np import h5py data='/content/drive/MyDrive/SILIXA_iDAS015_181219184621_fieldID000212.h5' data1=h5py.File(data,'r') print(data1.keys()) display(data1) display(data) raw_data = data1['DasRawData']['RawData'] x_axis = np.arange(raw_data.shape[1]) t_axis = np.arange(raw_data.shape[0]) print(x_axis.shape) print(t_axis.shape) import matplotlib.pyplot as plt import numpy as np ns = 30000 fs = 1000 dx = 1.021 nx = 3136 GL = 10 x = np.arange(nx) * dx def u(x, t): return np.exp(-(x - t)**2) def calculate_result(x): return 1/10 * (u(x - 5, t) - u(x + 5, t)) traces = [] for t in range(0,30000): tr = [calculate_result(x_val) for x_val in x] traces.append(tr) traces_array = np.array(traces) print(f"traces_array : {traces_array.shape}")](https://spacenota.ir/wp-content/uploads/2025/05/big-ring-body-420x280.webp)
