یک زلزله فاجعه‌بار در منطقه کاسکادیا می‌تواند سطح زمین در نزدیکی سواحل را تا حدود ۲ متر (۶.۶ فوت) پایین بیاورد. این پدیده، در کنار افزایش سطح دریا ناشی از تغییرات اقلیمی، می‌تواند مشکلات جدی و بلندمدتی برای سیلاب‌های ساحلی در شمال کالیفرنیا، واشینگتن و اورگن به همراه داشته باشد. به گفته یک مطالعه جدید، چنین زلزله‌ای می‌تواند مساحت زمین‌هایی را که در محدوده سیلاب صدساله قرار دارند تا سال ۱۴۷۸ سه برابر کند.
تینا دورا، زمین‌شناس ساحلی از دانشگاه ویرجینیا تک و سرپرست این تحقیق، گفت:
«ما معمولاً درباره سونامی و لرزش زمین حرف می‌زنیم، اما نشست زمین می‌تواند دهه‌ها یا حتی قرن‌ها ادامه داشته باشد. این موضوع می‌تواند به‌طور کامل چهره جوامع ساحلی را تغییر دهد.»
برخلاف بسیاری از مناطق ساحلی دیگر، شمال‌غربی اقیانوس آرام تاکنون نسبت به بالا آمدن سطح دریا ناشی از تغییرات اقلیمی نسبتاً مقاوم بوده است؛ دلیل آن نیز زمین‌شناسی خاص این ناحیه است. در این منطقه، صفحات تکتونیکی اقیانوسی (خوان د فوکا و گوردا) در حال فرورفتن به زیر صفحه قاره‌ای آمریکای شمالی هستند.
آخرین زمین‌لرزه بزرگ در این منطقه در سال ۱۰۷۸ هجری شمسی رخ داد و از آن زمان تاکنون، سواحل این ناحیه سالانه حدود ۱ تا ۳ میلی‌متر بالا آمده‌اند؛ یعنی اندکی سریع‌تر از افزایش سطح دریا در بسیاری از نقاط دیگر. اما طبق گفته دورا، این روند همیشگی نیست: از سال ۱۴۰۹، سرعت بالا آمدن سطح دریا از سرعت بالا آمدن زمین در کاسکادیا پیشی خواهد گرفت.
زمین‌شناسان مدت‌هاست می‌دانند که زمین‌لرزه‌های بزرگ در مناطق فرورانش می‌توانند باعث افت شدید سطح زمین شوند. برای مثال، زلزله بزرگ شیلی در سال ۱۳۳۸ (به بزرگی ۹.۵ ریشتر) و زلزله و سونامی اقیانوس هند در سال ۲۰۰۴، هر دو باعث نشست چند متری زمین شدند. شواهد زمین‌شناسی از زلزله سال ۱۰۷۸ نشان می‌دهند که جنگل‌ها به مناطق گِلی و مردابی تبدیل شده‌اند.
اما تاکنون هیچ‌کس بررسی نکرده بود که این نشست زمین چگونه با بالا آمدن سطح دریا در اثر تغییرات اقلیمی تداخل می‌کند. تیم دورا مقایسه‌ای انجام داد بین وسعت مناطق تحت پوشش سیلاب صدساله اگر امروز زلزله‌ای به بزرگی ۸ ریشتر در کاسکادیا رخ دهد، در مقابل همین زلزله در سال ۱۴۷۸ که سطح دریا ممکن است بین ۰.۴ تا ۰.۹ متر افزایش یافته باشد.
در بدترین حالت، با نشست زمین تا ۲ متر، وسعت زمین‌های داخل منطقه سیلاب صدساله به ۳۷۰ کیلومتر مربع می‌رسد؛ در حالی که اگر همین زلزله امروز رخ دهد، این مقدار ۳۰۰ کیلومتر مربع خواهد بود. مناطق سیلاب صدساله، مناطقی هستند که احتمال وقوع سیلاب در آن‌ها سالانه ۱ درصد است.
این افزایش وسعت، بیش از ۱۷٬۷۰۰ نفر را در معرض خطر سیلاب قرار می‌دهد، در حالی که در حال حاضر حدود ۸٬۱۲۰ نفر در این مناطق زندگی می‌کنند. در این نواحی همچنین زیرساخت‌های حیاتی مثل تصفیه‌خانه‌های فاضلاب، پست‌های برق و فرودگاه‌های محلی قرار دارند. به گفته دورا، اگرچه سونامی ناشی از زلزله به این مناطق آسیب می‌زند، اما سیلاب‌های مداوم پس از آن می‌توانند عملیات امداد، تخلیه و بازسازی را به‌شدت مختل کنند.
او افزود: «مثلاً آیا عملیات هوایی امدادی می‌تواند دچار وقفه شود؟» به گفته او، نقشه‌های جدید از مناطق سیل‌خیز می‌توانند به مدیران بحران و برنامه‌ریزان شهری کمک کنند تا برای بدترین شرایط آماده شوند.
نتایج این تحقیق در تاریخ ۸ اردیبهشت در نشریه PNAS منتشر شده است.
