اکنون، گروهی از همان دانشمندان موفق شده‌اند نسخه‌ای صوتی از یک وارونگی حتی قدیمی‌تر از آن را بازسازی کنند؛ رویدادی که مربوط به دوران‌های بسیار دور زمین‌شناسی است.
نتیجه این تلاش‌ها، نوعی آشوب صوتی و نگران‌کننده است که ترجمه‌ای شنیداری از داده‌های زمین‌شناسی مربوط به وارونگی مغناطیسی ماتویاما–برونهِس است؛ رویدادی که حدود ۷۸۰ هزار سال پیش طی آن قطب‌های مغناطیسی زمین جابه‌جا شدند.
ژئوفیزیک‌دانان سانیا پانوسکا و احمد ناصر محجوب از مرکز علوم زمین شناسی هلمهولتز (GFZ) یک مدل جهانی از میدان مغناطیسی زمین در زمان وقوع این رویداد تهیه کردند. این مدل بر پایه داده‌های مغناطیسی باقی‌مانده در رسوبات قدیمی حاصل از حفاری‌های عمیق در نقاط مختلف جهان ساخته شده است. سپس ماکسیمیلیان آرتوس شانر این داده‌ها را به تصویر کشید و کلاوس نیلسن همراه با شانر آن را به صدا تبدیل کردند.
میدان مغناطیسی زمین در اثر تلاطم فلزات مایع در اعماق زیر پوسته زمین تولید می‌شود. این میدان تا صدها کیلومتر در فضا گسترش یافته و ذرات پرانرژی خورشیدی را منحرف می‌کند تا ما را در سطح زمین ایمن نگه دارد.
در زمان وارونگی میدان مغناطیسی، بخشی از پرتوهای خورشیدی به جو زمین نفوذ می‌کنند و موجب افزایش میزان ایزوتوپ بریلیوم-۱۰ می‌شوند. این ایزوتوپ‌ها در یخ‌های قطبی حفظ می‌شوند و سنجش نوسان آن‌ها، نشانه‌ای برای ضعف میدان مغناطیسی است.
داده‌ها نشان می‌دهند که جابه‌جایی قطب‌های مغناطیسی زمین، به‌صورت ناگهانی و منظم انجام نمی‌شود. در عوض، قطب‌ها در حرکتی کند و نامتعادل، ابتدا از جای خود خارج شده، به چند بخش شکسته می‌شوند و سپس به‌صورتی آشفته دوباره ترکیب می‌گردند. این آشوب، به‌صورت حباب‌هایی تصادفی از قطب‌های متعدد مغناطیسی در سراسر زمین، در پویانمایی به‌خوبی نمایش داده شده است.
نیاکان اولیه ما، مانند انسان راست‌قامت (Homo erectus)، در زمان این رویداد می‌زیستند. تخمین زده می‌شود که این وارونگی مغناطیسی ممکن است تا ۲۲ هزار سال به‌طول انجامیده باشد (گرچه این عدد همچنان مورد بحث است).
احتمال دارد این تغییرات تأثیراتی بر زندگی نیاکان ما و دیگر موجودات زنده گذاشته باشد، چراکه میدان مغناطیسی سپری در برابر پرتوهای کیهانی و خورشیدی است. برخی از جابه‌جایی‌های مغناطیسی در گذشته با تغییرات شدید آب‌وهوایی نیز مرتبط دانسته شده‌اند.
با این حال، پیامدهای دقیق وارونگی مغناطیسی حدود ۸۰۰ هزار سال پیش هنوز مشخص نیست، زیرا اسناد انسان‌شناسی مربوط به آن دوران بسیار اندک است.
این رویداد که اثری ماندگار در لایه‌های سنگی ناشی از جریان گدازه‌های سردشده برجای گذاشته، به‌عنوان نشانگر آغاز پلیستوسن میانی توسط زمین‌شناسان به‌کار می‌رود. اکنون در قالب صدا، این وارونگی به شکلی ترسناک و تاثیرگذار شنیده می‌شود؛ گویی آوازی وهم‌آلود است که پیش‌زمینه‌ای برای پیدایش انسان مدرن فراهم کرده است.
