عکس فضایی هفته: یک 'فسیل' کیهانی که تعدادی از قدیمی ترین ستاره های جهان را در خود جای داده است

عکس فضایی هفته: یک ‘فسیل’ کیهانی که تعدادی از قدیمی ترین ستاره های جهان را در خود جای داده است

تلسکوپ فضایی هابل روی یک توپ متراکم از میلیون ها ستاره در یک کهکشان که به دور راه شیری می چرخد، زوم می کند. منشا باستانی آن سؤالات بزرگی را در مورد چگونگی شکل گیری و رشد کهکشان ها ایجاد می کند.

خوشه کروی NGC 2005 که توسط تلسکوپ فضایی هابل دیده می شود. (اعتبار تصویر: ESA/Hubble & NASA, F. Niederhofer, L. Girardi)

توسط مونا علی اکبرخان افجه ۸ مرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۲:۰۰

3 دقیقه مطالعه

چیست: خوشه کروی NGC 2005

کجاست: ۱۶۲۰۰۰ سال نوری از ما، در ابر ماژلانی بزرگ، کهکشان اقماری کهکشان راه شیری، و در صورت فلکی دورادو قابل مشاهده است.

زمانی که به اشتراک گذاشته شد: ۱۷ تیر ۱۴۰۳

چرا اینقدر خاص است: این تصویر جدید از تلسکوپ فضایی هابل یک شی با منشأ مرموز را نشان می‌دهد که معمولاً در کهکشان راه شیری دیده می‌شود: یک خوشه کروی، یک گروه متراکم و گرانشی از ده‌ها هزار یا میلیون‌ها ستاره. با این حال، NGC 2005 در واقع در ابر ماژلانی بزرگ (LMC)، یک کهکشان کوتوله نزدیک به کهکشان راه شیری قرار دارد و می‌توان آن را به راحتی در شب از نیمکره جنوبی مشاهده کرد.

تصور می شود که خوشه های کروی میلیاردها سال قدمت داشته باشند. حدود ۱۵۰ عدد در هاله راه شیری وجود دارد. به گفته ناسا، آنها مانند سایر اجرام دیگر در کهکشان ما در جهت مخالف مرکز آن می چرخند و شواهدی را برای این نظریه ارائه می کنند که نشان می دهد آنها در حالی که کهکشان راه شیری در حال ادغام با کهکشان های دیگر بود، دستگیر شدند. این گونه است که ستاره شناسان فکر می کنند کهکشان ها تکامل و رشد می کنند. سرنخ دیگر این است که خوشه های کروی میزبان برخی از قدیمی ترین ستاره های جهان هستند.

NGC 2005 مورد آزمایش کاملی است زیرا در خارج از کهکشان راه شیری وجود دارد اما به اندازه کافی نزدیک است که بتوان با دقت مطالعه کرد. این کهکشان حدود ۷۵۰ سال نوری از قلب LMC، بزرگترین کهکشان از حدود ۴۰ کهکشان کوتوله نزدیک کهکشان راه شیری فاصله دارد. تصور می‌شود که بسیاری از این کهکشان‌های کوتوله به دور کهکشان راه شیری می‌چرخند، اگرچه داده‌های اخیر فضاپیمای گایا نشان می‌دهد که بسیاری از آنها ممکن است در حال عبور باشند.

اگر کهکشان ها با ادغام با کهکشان های دیگر تکامل می یابند، باید ستاره های باستانی در همه کهکشان ها وجود داشته باشند که ترکیبات شیمیایی آنها با کهکشان های اطرافشان متفاوت است. این دقیقاً در مورد NGC 2005 است. به نظر می‌رسد که این یک یادگار – احتمالاً هسته – یک کهکشان کوتوله است که مدت‌هاست مصرف شده است.

LMC را می توان به راحتی از نیمکره جنوبی تقریباً در هر شب صاف با یک تلسکوپ کوچک خوب یا یک جفت دوربین دوچشمی رصد ستارگان مشاهده کرد. کهکشان LMC شانزده هزار و دویست سال نوری از منظومه شمسی فاصله دارد و آن را به یکی از نزدیک ترین کهکشان ها به کهکشان راه شیری تبدیل می کند. این شامل خوشه‌های کروی، میدان‌های ستاره‌ای متراکم و سحابی رتیل، نسخه‌ای عظیم از سحابی شکارچی راه شیری است.