این انفجار پرتویی درخشندگی خود را تنها در چهار روز به اوج رساند و سپس به سرعت کاهش یافت. این تیم، با استفاده از داده‌های پروژه «نظارت بلادرنگ گذرای کاتالینا» (Catalina Real-Time Transient Survey) و مشاهدات مکمل از تلسکوپ بزرگ قناری‌ها (Gran Telescopio Canarias)، این پدیده را نتیجه بلعیدن یک ستاره توسط یک سیاهچاله کوچک شناسایی کردند. این کشف نگاهی هیجان‌انگیز به فرگشت ستاره‌ها و یک پدیده نادر کیهانی فراهم می‌کند.
سیاهچاله‌ها بقایای ستاره‌ای هستند که در آن‌ها گرانش آن‌قدر شدید است که هیچ‌چیز، حتی نور، نمی‌تواند از آن فرار کند. این اجرام زمانی شکل می‌گیرند که ستاره‌های پرجرم در پایان عمر خود تحت نیروی گرانش خود فرو بریزند و نقطه‌ای بی‌نهایت کوچک به نام «تکینگی» ایجاد کنند. منطقه‌ای از فضا که تکینگی را در بر می‌گیرد، «افق رویداد» نامیده می‌شود؛ نقطه‌ای که پس از آن، هیچ چیز توان خروج از آن را ندارد. با وجود چالش‌های مشاهده سیاهچاله‌ها، می‌توان آن‌ها را با بررسی تأثیر گرانششان بر اجرام نزدیک، مانند ابرهای گازی، شناسایی کرد. سیاهچاله‌ها همچنان رازهای بسیاری دارند و موضوع مطالعات فشرده‌ای هستند.
این تیم اخترشناسان به سرپرستی کلودیا گوتیرز از «مؤسسه علوم فضایی» و «مؤسسه مطالعات فضایی کاتالینا»، از داده‌های پروژه CRTS برای بررسی رویدادهای گذرا استفاده کردند. این پروژه که در سال ۱۳۸۲ آغاز شد، یک طرح نظارت گسترده است که به جستجوی اجرام متغیر مانند ابرنواخترها و سیارک‌ها می‌پردازد. CRTS با استفاده از شبکه‌ای از تلسکوپ‌های مستقر در آریزونا، مناطق وسیعی از آسمان را برای شناسایی رویدادهای کوتاه‌مدت اسکن می‌کند. این پروژه اطلاعات ارزشمندی درباره چرخه حیات ستاره‌ها و رفتار کهکشان‌های دوردست ارائه داده است.
رویداد مورد بحث در یک کهکشان کوچک رخ داد که ۴۰۰ برابر کم‌جرم‌تر از کهکشان راه شیری است. این انفجار که به نام CSS161010 شناخته می‌شود، در مدت تنها ۴ روز به بیشترین درخشندگی خود رسید و ۲.۵ روز بعد، نیمی از درخشندگی خود را از دست داد. بررسی‌های بعدی نشان داد که این رویداد پیش‌تر توسط پروژه «بررسی خودکار تمام‌سپهر برای ابرنواخترها» (All-Sky Automated Survey for SuperNovae) شناسایی شده بود. خوشبختانه شناسایی به‌موقع این رویداد امکان مشاهده‌های پیگیری توسط تلسکوپ‌های زمینی دیگر را فراهم کرد. معمولاً این نوع رویدادها به دلیل تکامل سریعشان دشوار مطالعه می‌شوند.
در سال‌های اخیر، تنها تعداد کمی از رویدادهایی مانند CSS161010 شناسایی شده‌اند و ماهیت آن‌ها تا کنون معمایی باقی مانده بود. تیم گوتیرز با تحلیل ویژگی‌های طیفی این پدیده خطوط هیدروژنی کشف کردند که نشان‌دهنده موادی با سرعتی تا ۱۰ درصد سرعت نور است. تغییرات مشاهده‌شده در خطوط نشر هیدروژن شبیه به آن چیزی است که در هسته‌های کهکشانی فعال دیده می‌شود، جایی که سیاهچاله‌های بسیار پرجرم وجود دارند. این مشاهده نشان می‌دهد که این پدیده مربوط به یک سیاهچاله است، هرچند نه از نوع پرجرم آن.
درخشندگی این جسم طی دو ماه بعد، ۹۰۰ برابر کاهش یافت. تحلیل طیفی بیشتر در این زمان همچنان خطوط هیدروژنی آبی‌شیفتی را نشان داد که بیانگر خروج گازهای پرسرعت است. این ویژگی معمولاً در رویدادهای ابرنواختری دیده نمی‌شود، که منشأ متفاوتی را پیشنهاد می‌کند. تیم پژوهشی بر این باور است که این رویداد نتیجه بلعیدن یک ستاره توسط یک سیاهچاله کوچک است.
