دانشمندان علوم فضایی مدت‌هاست که به دلیل این باور که فضای داخلی اورانوس و نپتون سرشار از یخ (آب یخ‌زده)، آمونیاک و سایر یخ‌ها است، از آنها به عنوان غول‌های یخی یاد می‌کنند. با این حال، تحقیقات جدید استدلال می‌کند که ما در واقع اطلاعات بسیار کمی در مورد آنچه در داخل آنها می‌گذرد داریم و به این سیارات نام جدیدی به نام غول‌های سنگی داده است. نمونه‌ای از این امر این است که محققان مدل‌های داخلی تصادفی متعددی را اجرا کرده و آنها را با داده‌های پراکنده‌ای که در اختیار داریم مقایسه کرده‌اند، برخلاف استفاده از فرضیات قدیمی.
طبق مطالعه جدید پیش از چاپ، محققان از یک رویکرد مدل‌سازی جدید و بدون فرض استفاده کردند و ساختارهای داخلی احتمالی زیادی را برای هر سیاره ایجاد کردند. این نتیجه شگفت‌انگیزی به همراه داشت: دانشمندان می‌گویند ما “ممکن است هیچ ایده‌ای نداشته باشیم که فضای داخلی اورانوس و نپتون واقعاً چگونه است”.
به عنوان مثال، یک مدل نسبت سنگ به آب را از ۰.۰۴ (تقریباً تمام آب) تا ۳.۹۲ (تقریباً تمام سنگ) به اورانوس داد و ترکیب نپتون نیز به همین ترتیب نامحدود است. در واقع، طیف گسترده‌ای از ساختارهای داخلی با داده‌های پراکنده سازگار باقی می‌مانند، بنابراین تصویر «غول یخی» به هیچ وجه قطعی نیست.
اگر چنین باشد، نام غول یخی یک نام بی‌مسما خواهد بود. در واقع، اورانوس و نپتون ممکن است به اندازه جرم خود، شاید بیشتر از مشتری یا زحل، مواد سنگی داشته باشند. این امر مدل‌های تشکیل منظومه شمسی را مختل می‌کند: دانشمندان باید توضیحی در مورد میزان مواد جامد انباشته شده در این مدارهای دوردست ارائه دهند.
برای پایان دادن به این بحث، دانشمندان ادعا می‌کنند که ترکیب اورانوس یا نپتون تنها پس از یک مأموریت ویژه به کمربند کویپر، مانند یک مدارگرد، می‌تواند سرانجام کشف شود.
