شواهد نشان می دهد که زهره از نظر زمین شناسی فعال تر از آنچه قبلاً تصور می شد، است.
دانشمندان سیاره‌شناسی در حال بررسی داده‌های چند دهه پیش از فضاپیمای ماژلان ناسا، نشانه‌هایی از جریان‌های گدازه‌ای را یافته‌اند که از دو آتشفشان روی زهره که در اوایل دهه ۱۹۹۰ فوران کردند، می‌آیند. این زمانی بود که ماژلان بالای سرش به دور دنیای جهنمی چرخید.
این دومین باری است که دانشمندان شواهد زمین‌شناسی مستقیمی از فعالیت‌های آتشفشانی اخیر در زهره را شناسایی می‌کنند، که نشان می‌دهد این سیاره می‌تواند به اندازه زمین از نظر زمین‌شناسی فعال باشد و احتمالاً هنگام خواندن این مطلب، آتشفشان‌هایی روی سطح آن می‌تابند.
زهره و زمین تقریباً به یک اندازه هستند و میلیاردها سال پیش با مقادیر مساوی آب بارانی شدند. به همین دلیل، بسیاری از دانشمندان تعجب می‌کنند که چرا زهره به یک منظره جهنمی تبدیل شد در حالی که سیاره ما به یک گوی قابل سکونت شکوفا شد. مطالعه فعالیت آتشفشانی زهره، که دانشمندان گمان می‌کنند ناشی از گرمای داخلی است، ممکن است پنجره‌ای به تکامل هر دو سیاره ارائه دهد.
به نظر می‌رسد که جریان‌های گدازه‌ای جدید از دامنه‌های غربی Sif Mons، یک آتشفشان سپر عظیم، و Niobe Planitia، یک منطقه نسبتاً مسطح که محل آتشفشان‌های بسیاری است، تراوش کرده‌اند. دانشمندان با اشاره به جریان‌های گدازه‌ای روی زمین، تخمین می‌زنند که فوران سیف مونس حدود ۱۲ مایل مربع (۳۰ کیلومتر مربع) سنگ ریخته است که برای پر کردن ۳۶۰۰۰ استخر شنای المپیک کافی است. ناسا در بیانیه ای اعلام کرد که فوران Niobe Planitia گدازه ای را منفجر کرد که می تواند ۵۴۰۰۰ استخر المپیک را پر کند. با این حال، برای در نظر گرفتن این موضوع، فوران سال ۲۰۲۲ ماونا لوا در هاوایی – بزرگترین آتشفشان فعال زمین – گدازه کافی برای پر کردن ۱۰۰۰۰۰ استخر المپیک بیرون زد.
شواهد جریان‌های گدازه‌ای جدید ریشه در امواج رادیویی دارد که از طریق رادار ماژلان به ناهید می‌تابد. این امواج از میان ابرهای ضخیم و سمی سیاره عبور کردند و سپس از سطح جهان پرش کردند و به فضاپیما بازگشتند. این انعکاس‌ها، که به عنوان backscatter شناخته می‌شوند، می‌توانند اطلاعات مربوط به سطح سنگی یک سیاره را منتقل کنند.
در حین تجزیه و تحلیل داده های ماژلان جمع آوری شده بین سال های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۲، دانشمندان دریافتند که قدرت سیگنال در مدارهای بعدی افزایش یافته است. آنها سنبله را به عنوان سنگ های درخشان و تازه شکل گرفته روی سطح تفسیر می کنند – که احتمالاً گدازه های جامد شده هستند.
مارکو ماستروجوزپه از دانشگاه ساپینزا رم، یکی از نویسندگان این مطالعه، در بیانیه‌ای گفت: «ما این سیگنال‌ها را به‌عنوان جریان‌هایی در امتداد دامنه‌ها یا دشت‌های آتشفشانی تفسیر می‌کنیم که می‌توانند در اطراف موانعی مانند آتشفشان‌های محافظ مانند یک سیال منحرف شوند.» پس از رد احتمالات دیگر، ما بهترین تفسیر خود را تایید کردیم که این جریان‌های گدازه‌ای جدید هستند.
جریان‌های گدازه‌ای که به تازگی شناسایی شده‌اند در داده‌های راداری درخشان به نظر می‌رسند، که می‌تواند به این معنی باشد که آنها جوان هستند و بنابراین هنوز فرسایش نگرفته‌اند. نویسنده ارشد این مطالعه Davide Sulcanese از دانشگاه d’Annunzio در پسکارا در ایتالیا به Sky & Telescope گفت که این نتایج همچنین می تواند به این معنی باشد که گدازه از محیط قدیمی تر و صاف تر خود خشن تر است.
این یافته ها بر اساس کشف تاریخی سال گذشته دریچه تغییر یافته آتشفشان Maat Mons در نزدیکی استوای زهره است که به نظر می رسد شکل آن تغییر کرده و به طور قابل توجهی در طی هشت ماه بزرگتر شده است، احتمالاً به دلیل فروپاشی ناشی از فوران.
اسکات هنسلی، یکی از نویسندگان این مطالعه، دانشمند تحقیقاتی ارشد در آزمایشگاه پیشرانه جت در کالیفرنیا، گفت: ‘این کار هیجان انگیز نمونه دیگری از تغییرات آتشفشانی در زهره از جریان های گدازه جدید را ارائه می دهد که تغییرات دریچه ای را که دکتر رابرت هریک و من در سال گذشته گزارش دادیم افزایش می دهد.’ ، در بیانیه ای گفته شده است. این نتیجه، همراه با کشف قبلی فعالیت‌های زمین‌شناسی امروزی، هیجان را در جامعه علوم سیاره‌ای برای مأموریت‌های آینده به زهره افزایش می‌دهد.»
این تحقیق در مقاله ای که دوشنبه (۲۷ مه) در مجله Nature Astronomy منتشر شد، توضیح داده شده است.
