صدای دوستانه‌ای که مشتاق شنیدن آن بودیم، از فضای بین ستاره‌ای، در ۲۴ میلیارد کیلومتری (۱۵ میلیارد مایل) به سمت ما باز می‌گردد.
وویجر ۱ – دورترین جسم ساخته شده توسط انسان به زمین – پس از نیم سال پرتاب گوبلدگوک، بار دیگر در شبکه رادیویی اعماق فضایی شبیه خودش است.
دانشمندان ناسا خوشحال هستند.
‘ما برگشتیم عزیزم!’ یک پست X از ناسا در ۱۵ ژوئن را بخوانید.
فضاپیمای وویجر ۱ ما برای اولین بار از نوامبر ۲۰۲۳ عملیات علمی عادی را انجام می دهد. هر چهار ابزار – که امواج پلاسما، میدان های مغناطیسی و ذرات را مطالعه می کنند – داده های علمی قابل استفاده را برمی گرداند.
این اولین بار در چند ماه گذشته است که کاوشگر ۴۶ ساله می تواند تمام آنچه را که در مناطق مرزی منظومه شمسی ما تقریباً یخبندان است، خارج از تأثیر خورشید ما به اشتراک بگذارد.
در نوامبر سال ۲۰۲۳، وویجر ۱ ناگهان شروع به ارسال بازخوانی‌های تصادفی کرد که هیچ منطقی برای دانشمندان نداشت.
به نظر می‌رسید که این مشکل از یک تراشه کوچک و خراب در سیستم حافظه داخلی کاوشگر ناشی می‌شود که احتمالاً به دلیل کهولت سن یا ممکن است توسط ذرات پر انرژی در فضای بین ستاره‌ای ایجاد شده باشد.
از آنجایی که فناوری روی سفینه وویجر ۱ بسیار قدیمی است، مهندسان ناسا مجبور شدند برای حل مشکل از کتابچه های راهنمای دهه ۱۹۷۰ استفاده کنند.
در ۱۹ می، تیم ناسا موفق شد دو ابزار علمی از چهار ابزار علمی را در سفینه وویجر ۱ دریافت کند تا داده‌های قابل خواندن را به زمین بازگرداند.
یک حساب کاربری رسمی برای Voyager 1 در X توضیح داده است: ‘مثل زمانی که برق شما قطع می شود و شما باید تمام خانه خود را بچرخانید و تمام وسایل الکترونیکی خود را تنظیم مجدد کنید… اساساً این همان کاری است که من و تیم من در حال حاضر انجام می دهیم.’
اکنون، هر چهار ابزار علمی موجود در کاوشگر فضای عمیق می توانند یک بار دیگر داده های قابل استفاده را به سیاره ما برگردانند.
وویجر ۱ و خواهر و برادرش، وویجر ۲، در حال کاوش در منطقه‌ای از فضا هستند که قبلاً هیچ‌گاه مستقیماً توسط یک شیء ساخته‌شده توسط انسان با آن مواجه نشده بود، بنابراین از دست دادن هر داده‌ای کاملاً ناامیدکننده است.
این کاوشگرها تنها راهی هستند که دانشمندان می توانند مستقیماً محیط بین ستاره ای را مطالعه کنند، و اندازه گیری های آنها قبلاً جزئیات مهمی را در مورد نحوه شکل گیری منظومه شمسی و تا چه حد ‘حباب خورشیدی’ خورشید امتداد می یابد، نشان داده است.
در حالی که اغلب گفته می‌شود کاوشگرهای فضایی وویجر «منظومه شمسی ما را ترک کرده‌اند»، آنها فقط از هلیوپوز خارج شده‌اند و هنوز به ابر اورت فرضی، که گمان می‌رود بیرونی‌ترین منطقه منظومه گرانشی ما باشد، نرسیده‌اند.
متأسفانه، هر دو وویجر هرگز در شرایط کار خود را به لبه یخی نخواهند رساند، زیرا ژنراتورهای آنها به طور پیوسته در حال از دست دادن برق هستند. کارشناسان ناسا با سرعت فعلی خود پیش‌بینی می‌کنند که وویجر ۱ سه قرن طول می‌کشد تا به ابر اورت برسد. رسیدن به آن سوی ابر ۳۰۰۰۰ سال دیگر طول می کشد.
مهندسان پیش‌بینی می‌کنند که وویجر ۱ تا سال ۲۰۲۵ حداقل یک ابزار خواهد داشت و می‌تواند تا سال ۲۰۳۶ در شبکه فضایی عمیق ناسا به کار خود ادامه دهد.
در چند سال گذشته، وویجر ۱ علائم پیری را نشان داده است. جدا از این رویداد اخیر، در سال ۲۰۲۲، یک کامپیوتر خراب در داخل هواپیما شروع به خراب کردن پیام های خروجی کرد. مشکل در نهایت حل شد، اما چند روز طول کشید. حتی اگر با سرعت نور سفر کنید، پیام های رادیویی کاوشگر تقریباً ۲۲.۵ ساعت طول می کشد تا به زمین بازگردند.
تیمی در ناسا اکنون در حال کار بر روی تعمیر و نگهداری ضبط صوت دیجیتال Voyager 1 هستند. این سیستم حافظه تنها ۴۸ ثانیه داده با سرعت بالا را سه بار در هفته از ابزار موج پلاسما روی برد ضبط می کند.
این بدان معناست که وقتی Voyager 1 توانایی خود را در برقراری ارتباط صحیح از دست می دهد، تمام اطلاعات دیگر آن از بین می رود.
چه کسی می داند در شش ماه گذشته چه چیزی را از دست داده ایم؟
