این سیارات معمولاً در مداری بسیار نزدیک به ستاره مادر خود قرار دارند و می‌توانند یک دور مدار را در چند روز یا حتی ساعت‌ها کامل کنند. قبلاً تصور می‌شد که این سیارات از ستاره خود به سمت خارج مهاجرت کرده‌اند و سیارات دیگر را از مسیر خود کنار زده‌اند، گاهی آن‌ها را به سمت ستاره پرتاب کرده یا از سیستم به طور کامل خارج کرده‌اند. با این حال، یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که تکامل آن‌ها آن‌قدرها هم خشونت‌آمیز نیست، چرا که یک مشتری داغ در سیستمی با یک سوپر-زمین و یک غول یخی کشف شده است.
مشتری‌های داغ یک کلاس از سیارات فراخورشیدی هستند که به طرز غیرمنتظره‌ای شبیه همسایه سیاره‌ای خود، مشتری، هستند. این سیارات غول‌های گازی هستند، اما شباهت‌ها همین‌جا تمام می‌شود؛ آن‌ها دمای بالایی دارند و در فاصله نزدیک به ستاره خود می‌چرخند. این سیارات می‌توانند تنها در چند روز یک دور مدار را تمام کنند که این با مدار ۱۲ ساله مشتری مقایسه می‌شود! سطح بالای تابش و گرمای ناشی از ستاره مادر آن‌ها می‌تواند باعث شود که دما در لایه‌های بالایی به بیش از ۱۰۰۰ درجه سانتی‌گراد برسد و سیاره بزرگ‌تر از حد انتظار شود.
نظریه‌های فعلی شکل‌گیری سیارات بیان می‌کنند که سیارات داخلی از مواد متراکم‌تر تشکیل شده‌اند، زیرا عناصر سبک‌تر به نواحی بیرونی سیستم رانده می‌شوند. در مقابل، سیارات بیرونی از این عناصر سبک‌تر ساخته شده‌اند. وجود سیارات گازی مانند مشتری‌های داغ که نزدیک به یک ستاره قرار دارند، با این مدل در تضاد است. در عوض تصور می‌شد که این سیارات ابتدا در فاصله دورتر از ستاره شکل می‌گیرند و سپس به سمت داخل مهاجرت می‌کنند به‌طوریکه سیستم تکامل می‌یابد. تحقیقات اخیر نشان داده است که تا به امروز، مشتری‌های داغ تنها سیاراتی هستند که در مدار ستاره مادر خود قرار دارند. این مشاهدات نشان می‌دهد که فرآیند مهاجرت احتمالاً به بیرون انداختن یا تجمع سیاره‌ای که به ستاره نزدیکتر است، منتهی می‌شود.
اما تا همین‌جا! تیمی از ستاره‌شناسان به رهبری دپارتمان ستاره‌شناسی دانشکده علوم دانشگاه UNIGE در همکاری با دانشگاه‌های UNIBE و UZH و دیگر سازمان‌ها مدل دیگری را پیشنهاد کرده‌اند. آن‌ها کشف یک سیستم چند سیاره‌ای را اعلام کردند که شامل یک مشتری داغ، یک سوپر-زمین در مدار داخلی و یک غول گازی دیگر در مدار بیرونی است، مشابه غول‌های گازی معمولی. این کشف نشان می‌دهد که باید مدل مهاجرتی جایگزینی وجود داشته باشد که حفظ سیستم را ممکن کند.
با استفاده از اندازه‌گیری‌های فتومتریک از سیاره WASP-132 که بیش از ۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، داده‌ها نشان می‌دهند که جرم WASP-132b برابر با ۰.۴۱ جرم مشتری است و دوره مداری آن تنها ۷.۱ روز است. اندازه‌گیری‌های انجام شده با استفاده از طیف‌سنج HARPS در رصدخانه لا سیلا در سال ۱۴۰۱ نشان داد که سوپر-زمین مذکور، جرمی معادل شش برابر زمین دارد. تحلیل این سیستم هنوز در حال انجام است و اندازه‌گیری‌ها در حال دقیق‌تر شدن هستند. ماهواره گایا اکنون در حال اندازه‌گیری تغییرات کوچک در موقعیت ستاره است تا بر جرم‌ها و مدارات سیارات تمرکز کند.
آنچه که این موضوع به ما می‌گوید این است که مدل‌های فعلی مهاجرت که اجازه می‌دهند غول‌های گازی در مدارهایی که در آن‌ها قرار دارند بچرخند، ممکن است کامل نباشند. در عوض، این موضوع نشان می‌دهد که مسیری “سردتر” برای مهاجرت و سفر کمتر خشونت‌آمیز از طریق دیسک پیش‌سیاره‌ای برای مشتری داغ وجود دارد. هنوز باید مدل دقیق‌تری از این فرآیند درک شود، اما اندازه‌گیری‌های بیشتر سیستم به ما کمک خواهد کرد و جستجو برای کشف سیستم‌های مشابه ادامه دارد.
