از آن زمان، وزارت دفاع آمریکا گزارش‌های سالانه‌ای درباره UAP از طریق «دفتر حل‌وفصل ناهنجاری‌های همه‌دامنه‌ای» (AARO) منتشر کرده است. با این حال، هنوز کمبود داده‌های علمی در دسترس عموم وجود دارد.
برای پاسخ به این خلأ، مطالعه‌ای جدید به رهبری مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان (CfA) و پروژه گالیله، دوربین مادون‌قرمز تمام‌آسمان (با نام Dalek) را برای جستجوی نشانه‌های احتمالی از فضاپیماهای فرازمینی پیشنهاد می‌کند.
این مطالعه به سرپرستی «لورا دومین»، پژوهشگر فوق‌دکترای Keto-Galileo در دانشگاه هاروارد و عضو پروژه گالیله انجام شده است. او در این پژوهش با محققانی از CfA، پروژه گالیله، رصدخانه ویتین، ائتلاف علمی برای مطالعات UAP، و شرکت Atlas Lens همکاری کرده است.
خلاصه این پیشنهاد در کنفرانس علوم سیاره‌ای و قمری ۱۴۰۳ (LPSC 2025) ارائه شد که از ۲۴ تا ۲۴ اسفند در The Woodlands، تگزاس برگزار شد.
ابزاری که آن‌ها در مقاله خود توصیف کرده‌اند، به‌دلیل شباهت به شخصیت‌های رباتی منفی در مجموعه دکتر هو، لقب Dalek گرفته است (تصویر بالا). این ابزار بر اساس توصیه‌هایی ساخته شده که ناسا در مطالعه‌ای مستقل در سال ۱۴۰۲ مطرح کرده بود، جایی که گفته شده بود:
«سنسورهای آینده که به طور خاص برای شناسایی UAP طراحی می‌شوند باید قادر باشند در مقیاس زمانی میلی‌ثانیه‌ای تنظیم شوند تا شناسایی بهتری فراهم شود. به موازات آن، سامانه‌های هشدار باید بتوانند اطلاعات گذرا را سریع و یکدست شناسایی و به اشتراک بگذارند… پلتفرم‌های چندسنسوری برای ارائه تصویری کامل از یک رویداد UAP حیاتی هستند. حرکت جسم، شکل آن (داده‌های تصویری)، رنگ (چندطیفی یا ابرطیفی)، صدا و ویژگی‌های دیگر باید ثبت شوند.»
راست: عکس دالک که در محل توسعه ساخته شده است.
(پروژه گالیله)
مقاله آن‌ها به جزئیات این رصدخانه زمینی چندحسی و چندطیفی پرداخته، که نخستین ابزاری است که در سایت توسعه مؤسسه گالیله نصب و کالیبره شده است.
پروفسور «آوی لئب»، استاد علوم در دانشگاه هاروارد و مدیر مؤسسه نظریه و محاسبه در CfA (از ۱۳۸۵ تاکنون)، همچنین رئیس پروژه گالیله (از ۱۴۰۰)، درباره این پروژه گفت:
«اغلب داده‌های دولتی ایالات متحده طبقه‌بندی می‌شوند، یا به‌دلیل جمع‌آوری با سنسورهای طبقه‌بندی‌شده یا به‌دلیل اینکه به‌خوبی درک نشده‌اند و ممکن است برای امنیت ملی مهم باشند. وقتی تردید وجود دارد، داده‌ها منتشر نمی‌شوند. اما آسمان طبقه‌بندی نشده است؛ بنابراین پروژه گالیله یک رصدخانه تمام‌آسمان در دانشگاه هاروارد راه‌اندازی کرده و دو رصدخانه دیگر نیز در پنسیلوانیا و نوادا در حال ساخت دارد که به جستجوی اجرام ناهنجار در باندهای مادون‌قرمز، نوری، رادیویی و صوتی می‌پردازند.»
به گفته لئب، این سه رصدخانه هر کدام حدود ۱۰۰ هزار جرم را در ماه شناسایی می‌کنند و تاکنون داده‌هایی از حدود ۱ میلیون جرم ثبت کرده‌اند. این داده‌ها بزرگ‌ترین پایگاه داده گردآوری‌شده از اجرام نزدیک زمین (NEOs) است که پروژه گالیله با استفاده از نرم‌افزار یادگیری ماشین آن را تحلیل می‌کند.
این نرم‌افزار شامل یک مدل YOLO (You Only Look Once) برای شناسایی اشیا و الگوریتم SORT (Simple Online and Realtime Tracking) برای بازسازی مسیر حرکت آن‌هاست. این الگوریتم‌ها بر اساس اشیای شناخته‌شده (مانند هواپیما، پهپاد، بالون، پرنده، ماهواره و…) آموزش دیده‌اند تا بتوانند میان داده‌های UAP موارد غیرعادی را شناسایی کنند.
مقاله همچنین مروری دارد بر پنج ماه نخست فعالیت این رصدخانه. در این مدت حدود ۵۰۰ هزار شیء شناسایی شده و از میان آن‌ها، حدود ۱۶ درصد مسیرهای بازسازی‌شده (حدود ۸۰ هزار مورد) با سطح اطمینان ۹۵٪ به عنوان موارد غیرعادی مشخص شده‌اند که به‌صورت دستی و با استفاده از تصاویر مادون‌قرمز بررسی شده‌اند.
از این میان، ۱۴۴ مسیر همچنان مبهم باقی ماندند که به گفته تیم احتمالاً اجرامی عادی هستند که بدون اطلاعاتی مانند فاصله و داده‌های بیشتر از سنسورها، نمی‌توان آن‌ها را دقیق‌تر طبقه‌بندی کرد. لئب افزود:
«در پنج ماه نخست که داده‌ها گردآوری شد، نیم میلیون جسم را بررسی کردیم تا توانایی خود را در طبقه‌بندی بدون اطلاعات فاصله بسنجیم. در آینده، امیدواریم بتوانیم با استفاده از چند سنسور در نقاط مختلف هر رصدخانه، فاصله اجسام را از طریق مثلث‌بندی اندازه بگیریم. این کار به ما اجازه می‌دهد سرعت و شتاب اجرام را تعیین کنیم و موارد ناهنجار را به‌وضوح شناسایی کنیم.»
در مقابل، مطالعات طبقه‌بندی‌شده‌ای که توسط نهادهایی مانند AARO انجام می‌شوند و اغلب می‌توانند از داده‌های راداری و چند سنسور برای تخمین فاصله بهره بگیرند، گزارش داده‌اند که تنها حدود ۳٪ از موارد همچنان مبهم باقی می‌مانند.
هدف نهایی، به گفته لئب، یافتن آن دسته از موارد نادری است که می‌توان آن‌ها را به‌عنوان نشانه‌هایی از یک گونه هوشمند پیشرفته در نظر گرفت (اصطلاحاً technosignatures). لئب گفت:
«هدف ما این است که ببینیم آیا اجرامی وجود دارند که ویژگی‌های پروازی یا شکلی غیرعادی از خود نشان دهند یا خیر. حتی اگر فقط یکی از میان میلیون‌ها مورد توانایی‌هایی فراتر از فناوری ساخت بشر داشته باشد، این بزرگ‌ترین کشف علمی تاریخ خواهد بود. چنین شیئی می‌تواند وجود یک تمدن فناوری پیشرفته فرازمینی را نشان دهد که از آن می‌توان درباره علومی فراتر از دستاوردهای بشری در قرن گذشته آموخت.»
نسخه کامل مقاله آن‌ها در ژورنال Sensors منتشر شده است.
