عطارد که گفته می‌شود تقریباً ۴.۵ میلیارد سال پیش ایجاد شده است، کوچکترین سیاره منظومه شمسی است. مشابه نحوه فروپاشی یک قرص نان هنگام سرد شدن، عطارد نیز سرد شده است؛ این انقباض آهسته منجر به ایجاد گسل‌های رانشی در سراسر پوشش سنگی آن شده است. اینکه این انقباض چقدر اتفاق افتاده است، مدت‌هاست که مورد بحث دانشمندان بوده است، زیرا این ترک‌ها باعث کوچک شدن آهسته سیاره می‌شوند. تخمین‌های قبلی بسیار متفاوت بوده و نشان می‌دهد که شعاع عطارد ممکن است از ۱ تا ۷ کیلومتر، تقریباً به اندازه ارتفاع یک کوه کوچک، کاهش یافته باشد.
طبق مطالعه‌ای که در AGU Advances منتشر شده است، محققان به رهبری توماس آر. واترز و کریستین کلیمچاک رویکرد جدیدی را برای اصلاح این تخمین‌ها توسعه داده‌اند. برخلاف روش‌های قدیمی‌تر که به شمارش گسل‌ها و اندازه‌گیری‌های تقویتی متکی بودند که اغلب اعداد متناقضی را ارائه می‌دادند، رویکرد جدید اندازه‌گیری می‌کند که بزرگترین گسل در مجموعه داده‌ها تا چه حد انقباض آهسته و پایدار یک سیاره را توضیح می‌دهد. این اثر در شبکه جهانی گسل‌های عطارد، ترک‌های نازکی که در سنگ‌های باستانی و پخته شده در آفتاب حک شده‌اند، موج می‌زند. این امر، مشاهده چگونگی کوچک‌تر شدن سیاره در طول زمان را آسان‌تر می‌کند.
این تیم مدل خود را بر روی سه مجموعه داده، از ۶۰۰۰ گسل ثبت‌شده به تنها ۱۰۰ گسل، اجرا کردند. دانشمندان دریافتند که گسل‌ها به خودی خود سطح عطارد را حدود ۲ تا ۳.۵ کیلومتر، تقریباً به اندازه یک رشته کوه، کشیده‌اند و وقتی سایر تغییرات ناشی از خنک شدن را با هم ترکیب کردند، کل انقباض سیاره به ۲.۷ تا ۵.۶ کیلومتر رسید.
اما دانشمندان با ردیابی خشک شدن و تاب برداشتن آهسته عطارد در طول زمان، در مدل‌های قدیمی حفره‌هایی ایجاد کردند و بر اهمیت اندازه‌گیری‌های دقیق‌تر و روش‌های خلاقانه‌تر برای بررسی زمین‌شناسی این سیاره تأکید کردند.
محققان تأکید کردند که در نهایت می‌توان از تکنیک‌های مشابهی در مریخ و سایر سیارات سنگی استفاده کرد و سرنخ‌های جدیدی در مورد تغییرات تکتونیکی و جریان‌های گرما در آنها ارائه داد. این امر می‌تواند دیدگاه ما از منظومه شمسی را متحول کند.
