این مسئله به این معناست که «اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی» (IAU)، نهادی غیردولتی که مسئولیت نام‌گذاری اجرام آسمانی را بر عهده دارد، کارهای فراوانی پیش‌رو دارد. این اتحادیه اخیراً با یکی از چالش‌های نسبتاً ساده روبه‌رو شد و مجموعه‌ای از نام‌ها را برای سیارک «دونالدجوهانسون» تصویب کرد؛ سیارکی که نخستین و تنها هدف فضاپیمای لوسی ناسا در کمربند اصلی سیارک‌ها به شمار می‌رود. با این نام‌گذاری‌ها، راهی کاملاً تازه برای صحبت درباره‌ی یکی از سیارک‌هایی که تاکنون انسان به‌طور نزدیک مطالعه کرده است، ایجاد شد.
نام مأموریت «لوسی» از روی فسیلی معروف انتخاب شده است؛ فسیلی به نام لوسی که یکی از مهم‌ترین کشفیات در حوزه‌ی دیرین‌انسان‌شناسی به شمار می‌رود. این اسکلت که قدمتی حدود ۳/۲ میلیون سال دارد، متعلق به گونه‌ای است که امروزه آن را Australopithecus afarensis می‌نامیم و از اجداد دور انسان خردمند (Homo sapiens) محسوب می‌شود. کشف این فسیل در سال ۱۹۷۴ در منطقه‌ی «عفار» اتیوپی توسط دیرین‌انسان‌شناس آمریکایی، دونالد جوهانسون، او را برای همیشه در تاریخ علم ماندگار کرد.
اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی، افزون بر این افتخار علمی، نام او را در تاریخ نجوم نیز ثبت کرد. این اتحادیه تصمیم گرفت سیارکی در کمربند اصلی را که فضاپیمای لوسی در مسیر حرکت به سوی مأموریت اصلی‌اش در کمربند تروجان‌ها از کنار آن عبور خواهد کرد، به نام او بنامد. سیارک دونالدجوهانسون حدود ۸ کیلومتر طول و ۳/۵ کیلومتر عرض دارد و جرم آن چیزی نزدیک به ۸×۱۰۱۳۸×۱۰^{۱۳}۸×۱۰۱۳ کیلوگرم برآورد می‌شود. شکل خاص و ناهموار این سیارک موقعیت‌های منحصربه‌فردی برای نام‌گذاری فراهم کرد و تیم مأموریت لوسی تلاش کرد از این فرصت بیشترین بهره را ببرد و فهرستی از نام‌ها را به IAU پیشنهاد دهد.
همه‌ی نام‌ها به نوعی با تاریخچه‌ی دیرینه‌شناسی و باستان‌شناسی انسان پیوند دارند، هرچند فقط بخشی از آن‌ها مستقیماً با شخص دونالد جوهانسون مرتبط است. دو بخش اصلی یا «لوب» این سیارک با نام‌های عفار (Afar)، برگرفته از منطقه‌ی اتیوپی محل کشف فسیل لوسی، و الدُوای (Olduvai)، نام دره‌ای در تانزانیا که محل کشفیات فراوانی از انسان‌های اولیه بوده است، نام‌گذاری شدند.
دو لوب سیارک به‌وسیله‌ی بخشی باریک به هم متصل‌اند که «گردن» آن در نظر گرفته می‌شود. این بخش باریک به نام ویندوور کولوم (Windover Collum) شناخته می‌شود؛ الهام‌گرفته از محوطه‌ای باستانی در نزدیکی کیپ کاناورال فلوریدا، جایی که فضاپیمای لوسی پرتاب شد. در این محوطه بقایای انسانی مربوط به بیش از ۷۰۰۰ سال پیش کشف شده و اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی زندگی انسان‌های آن دوران ارائه داده است. دو سطح صاف بر روی این بخش «گردن» نیز با نام‌های هادار (Hadar)، محل دقیق کشف فسیل لوسی در اتیوپی، و میناتوگاوا (Minatogawa)، محل کشف قدیمی‌ترین بقایای انسان‌تباران در ژاپن، نام‌گذاری شدند. هرچند آژانس فضایی ژاپن (JAXA) مستقیماً در این مأموریت نقشی نداشت، اما همکاری دیرینه‌ای با ناسا در پروژه‌های مختلف فضایی دارد.
تیم مأموریت همچنین نام‌هایی برای صخره‌ها و دهانه‌های بزرگ این سیارک انتخاب کرد. مونگو (Mungo)، نام یک دهانه در انتهای لوب الدوای است که از دریاچه‌ی مونگو در ایالت نیو ساوت ولز استرالیا گرفته شده، محلی که شواهد ارزشمندی از انسان‌های باستانی کشف شده است. صخره‌ای بزرگ در نزدیکی آن با نام باکس‌گروو (Boxgrove) شناخته می‌شود؛ برگرفته از کشف فسیلی نزدیک به ۵۰۰ هزار ساله در انگلستان. دهانه‌ای دیگر به نام نرمادا (Narmada) از روی بقایای انسانی در هند نام‌گذاری شد. در همان نزدیکی دو صخره دیگر نیز قرار دارند: کاشل (Cashel) که به یاد کشف ۴۰۰۰ ساله در ایرلند نام‌گذاری شده، و کنوئیک (Kennewick) که برگرفته از اسکلت ۸۵۰۰ ساله کشف‌شده در ایالت واشنگتن آمریکا در نزدیکی رود کلمبیا است. همه‌ی این نام‌ها بر روی لوب الدوای، یعنی بخش بزرگ‌تر سیارک، قرار گرفته‌اند.
در بخش ویندوور، عارضه‌ای دیگر به صورت یک برآمدگی کشیده وجود دارد که به نام لوزیا (Luzia) نام‌گذاری شده است. این نام یادآور اسکلت ۱۱۵۰۰ ساله‌ای است که در برزیل کشف شد و یکی از قدیمی‌ترین بقایای انسان در قاره‌ی آمریکا محسوب می‌شود. بی‌تردید در سوی دیگر سیارک نیز ویژگی‌های فراوانی برای نام‌گذاری وجود دارد، اما متأسفانه فضاپیمای لوسی تنها یک پرواز گذری کوتاه انجام داد و نتوانست همه‌ی سطح آن را با جزئیات ثبت کند.
البته این محدودیت چندان تعجب‌آور نیست، زیرا مأموریت اصلی لوسی چیز دیگری است: سفر به سراغ هشت سیارک تروجان در مدار مشتری. این بخش از مأموریت فرصت‌های بسیار بیشتری برای نام‌گذاری فراهم خواهد کرد. از سال ۲۰۲۷ که کاوش‌های اصلی آغاز می‌شوند، باید دید تیم مأموریت چه نام‌هایی پیشنهاد خواهد داد و اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی کدام‌یک از آن‌ها را تصویب خواهد کرد.
این فرآیند نشان می‌دهد که چگونه علم باستان‌شناسی و تاریخ تکامل انسان، حتی در دل کاوش‌های فضایی و مأموریت‌های نجومی نیز بازتاب پیدا می‌کند. سیارک دونالدجوهانسون با نام‌هایی که برگرفته از ریشه‌ها و پیشینه‌ی انسان است، اکنون همچون پلی میان گذشته‌ی ما بر روی زمین و آینده‌ی ما در فضا عمل می‌کند.
