بسیاری از سیاره‌های موسوم به مینی نپتون، کوچکتر از نپتون اما با جوهای ضخیم هیدروژن-هلیوم، توسط ستاره‌شناسان یافت شده‌اند. حتی ممکن است که نزدیک‌ترین نوع سیاره در کهکشان ما، مینی نپتون‌ها باشند. اعتقاد بر این بود که این جهان‌ها توسط اقیانوس‌های ماگما در سراسر جهان پوشیده شده‌اند. با این وجود، یک مطالعه جدید پیشنهاد کرده است که پوسته به جای گدازه‌های مذاب، توسط جوهای سنگین در سنگ جامد فشرده می‌شود. در واقع، این کشف با نظریه‌های قبلی در مورد این جهان‌ها در تضاد است.
سطوح جامد تحت فشار
طبق این مطالعه، دانشمندان فرض کرده بودند که گرمای سوزان و لایه‌های ضخیم گاز، پوسته‌های مینی نپتون را به اقیانوس‌های ماگما جهانی ذوب می‌کند. با این حال، داده‌های تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا نشان داد که جو مینی نپتون حاوی مولکول‌های سنگین‌تری از حد انتظار است، که حاکی از یک پوشش بسیار ضخیم و پرفشار است.
مدل‌ها نشان دادند که این فشار خردکننده، سنگ مذاب را مجبور به جامد شدن می‌کند (دقیقاً مانند کربنی که تحت فشار به الماس تبدیل می‌شود). با گسترش این محاسبات، تیم تحقیقاتی دریافت که بسیاری از مینی نپتون‌هایی که زمانی «جهان‌های گدازه‌ای» فرض می‌شدند، احتمالاً دارای کف جامد هستند.
پیامدهایی برای تشکیل سیارات
از آنجایی که مینی نپتون‌ها یکی از فراوان‌ترین سیارات در کهکشان هستند، این واقعیت که بسیاری از آنها دارای سطوح جامد هستند، دانشمندان را بر آن می‌دارد که نظریه تشکیل سیارات را مورد بازنگری قرار دهند. در گذشته، پیش‌بینی می‌شد که سایر منظومه‌های شمسی مشابه این منظومه باشند، که در مورد مینی نپتون‌ها نمی‌تواند چنین باشد.
همچنین با ارائه تصویری کامل از اینکه آیا سیارات مذاب هستند یا جامد، در روشن شدن شکل‌گیری سیارات مفید است. در نهایت، این دانش می‌تواند به جستجوی جهان‌های شبیه زمین کمک کند و به درک تاریخ خود زمین کمک کند.
