اخترشناسان معمولاً با تلسکوپ‌های بزرگ، کهکشان‌های غول‌پیکر و ستارگان عظیم در حال انفجار سر و کار دارند.
اما یکی از انقلابی‌ترین ابزارهای نجوم دهه، یک ماهواره کوچک به اندازه یک جعبه نان است.
این ماهواره مانند یک ستاره مصنوعی برای اخترشناسان عمل می کند تا از روی زمین رصد کنند و به آنها اجازه می دهد تا با دقت بیشتری روشنایی یک جرم فضایی را اندازه گیری کنند و برخی از بزرگترین اسرار جهان ما مانند انرژی تاریک را بهتر درک کنند.
ناسا اخیراً مأموریت فضایی Landolt را با هزینه ۱۹.۵ میلیون دلار برای پرتاب این ماهواره کوچک به مدار زمین تأیید کرده است.
تایلر ریچی-یوول، محقق فوق دکتری در رصدخانه لاول که نجوم ستاره‌ای و سیارات فراخورشیدی را مطالعه می‌کند، به Business Insider گفت: «این یک علم واقعاً عالی است که ناسا از آن حمایت می‌کند. این چیزی است که به همه ستاره شناسان کمک خواهد کرد.
یک ابزار جدید انقلابی برای ستاره شناسان
این مینی ماهواره که CubeSat نام دارد برای گردش به دور زمین از فاصله ۲۲۲۳۶ مایلی طراحی شده است. در آن فاصله، سرعت آن با چرخش زمین مطابقت دارد، بنابراین ماهواره در آسمان شب ثابت به نظر می رسد و هدف آسانی برای ردیابی تلسکوپ ها خواهد بود.
شما نمی توانید آن را با چشم غیر مسلح ببینید. اما برای تلسکوپ‌ها، شبیه یک ستاره خواهد بود. این ماموریت قرار است در سال ۲۰۲۹ پرتاب شود. این اولین ابزار در نوع خود خواهد بود.
ریچی-یوول به BI گفت: «این برای ما واقعاً جدید است که نوعی نقل قول ستاره مصنوعی در آنجا داریم که بتوانیم به آن تکیه کنیم و از آن استفاده کنیم.
چیزی که این ‘ستاره مصنوعی’ را بهتر از یک ستاره واقعی می کند این است که اخترشناسان دقیقاً می دانند که چقدر نور ساطع می کند.
CubeSat که به خاطر ستاره شناس فقید آرلو لندولت Landolt نام گرفت، لیزرهایی را با تعداد خاصی از ذرات نور یا فوتون ها پرتاب می کند که ستاره شناسان می توانند از آنها برای کالیبره کردن تلسکوپ های خود برای اندازه گیری نور استفاده کنند.
این می تواند به حذف بسیاری از حدس هایی که اخترشناسان در حال حاضر هنگام استفاده از ستاره های واقعی برای کالیبره کردن ابزار خود انجام می دهند، کمک کند.
ریچی-یوول گفت، مشکل این است که هیچ راهی برای دانستن دقیق میزان نور از ستارگان واقعی وجود ندارد، زیرا نمی‌توانیم کاوشگری را برای اندازه‌گیری دقیق روشنایی آن به آن بفرستیم. علاوه بر این، جو زمین نور زیادی را از فضا جذب می کند که می تواند بر کالیبراسیون اخترشناسان نیز تأثیر بگذارد.
ریچی-یوول گفت: «به همین دلیل است که این مأموریت لندولت بسیار مهم است. ‘اگر ما مأموریتی مانند این بفرستیم که در آن دقیقاً بدانیم چند فوتون، چه مقدار نور در ثانیه از این CubeSat می‌آید،’ می‌توانیم از آن برای مقایسه و اندازه‌گیری دقیق‌تر نور اجسام دیگر، مانند واقعی، استفاده کنیم. ستاره ها، او گفت.
به گزارش لایو ساینس، انتظار می رود این ماموریت به اخترشناسان کمک کند تا نور ساطع شده از ستارگان را با دقتی ۱۰ برابر بیشتر از برآوردهای فعلی اندازه گیری کنند.
مثل این است که یک پازل ۱۰۰۰ تکه ای به شما بدهند که فقط نصف قطعات آن را داشته باشد و سپس شخصی چند صد قطعه دیگر را به شما هدیه دهد. Landolt به اخترشناسان کمک می کند تا جزئیات دقیقی را که در داده ها از دست داده بودند، بیابند.
چگونه لندولت توانست نجوم را متحول کند
ریچی-یوول گفت: «تمام نجوم ما بر اساس نور است و بنابراین ما واقعاً باید بدانیم که واقعاً چقدر نور دریافت می کنیم.
شما می توانید از یک پرتو نور چیزهای زیادی یاد بگیرید: دمای یک ستاره، جرم آن، انواع سیارات فراخورشیدی که به دور آن می چرخند، و اینکه آیا آنها می توانند به طور بالقوه پناهگاه حیات باشند.
ریچی-یوول گفت، برای مثال، دانستن اینکه یک ستاره میزبان چقدر داغ است می تواند به شما بگوید که یک سیاره فراخورشیدی باید چقدر فاصله داشته باشد تا بتواند آب مایع را روی سطح خود نگه دارد. آب یکی از اجزای اصلی حیات است که ما آن را می شناسیم، و یکی از ویژگی های کلیدی که اختر زیست شناسان برای بررسی سیارات بالقوه ای که می توانند دارای حیات باشند، جستجو می کنند.
یافتن سیارات بیشتر شبیه زمین تنها آغاز کار است. ستاره شناسان همچنین می توانند از Landolt برای اندازه گیری نور ستارگان در حال انفجار دور به نام ابرنواخترها استفاده کنند که به محاسبه سرعت انبساط جهان کمک می کند.
در حال حاضر، کیهان شناسانی که انبساط جهان را مطالعه می کنند با یک چالش بزرگ روبرو هستند: آنها نمی توانند به یک مقدار واحد برای نرخ انبساط بسنده کنند. برخی از روش ها به یک مقدار منتهی می شوند در حالی که برخی دیگر به مقدار کمی متفاوت منجر می شوند. این معما می تواند کلید کشف برخی از بزرگترین اسرار جهان باشد، مانند درک نیروی نامرئی که جهان ما را از هم جدا می کند و ما آن را انرژی تاریک می نامیم.
ریچی-یوول گفت: «بنابراین واقعاً هر چیزی از سیارات کوچک و کوچک گرفته تا کل مقیاس کیهان به درک ما از ستارگان و میزان روشنایی آنها و نوع نوری که از خود ساطع می کنند متکی است. من واقعاً فکر می کنم که برای نجوم انقلابی خواهد بود.»
