اکنون هر روز، آسمان شب ما میزبان یک ستاره مهمان خواهد بود.
ستاره‌شناسان و ستاره‌شناسان در سراسر جهان همچنان به صورت فلکی تاج بوریالیس در فاصله ۳۰۰۰ سال نوری از زمین نگاه می‌کنند، جایی که انتظار می‌رود ستاره‌ای که مدت‌ها مرده است در انفجاری چنان قدرتمند دوباره شعله ور شود که برای مدت کوتاهی با درخشش قطبی، ستاره شمالی رقابت کند. جسد ستاره ای آخرین بار تقریباً ۸۰ سال پیش روشن شد و تا ۸۰ سال دیگر دوباره شعله ور نخواهد شد و این یک تجربه تقریباً یک بار در زندگی است.
در حال حاضر، باقیمانده ستاره‌ای، یک کوتوله سفید به نام T Coronae Borealis که از مواد یک ستاره غول سرخ در نزدیکی خود می‌نوشد، افت روشنایی آشکاری را نشان داده است که دقیقاً بالای آن چیزی است که قبل از فوران قبلی آن در سال ۱۳۲۴ بود. اخترشناسان هنوز به طور قطع نمی‌دانند که چه چیزی باعث این شیب می‌شود، اما می‌گویند قبل از اینکه نوا گرسنگی خود را سیر کند و به شکل یک نوا تماشایی منفجر شود، مسئله زمان است. ادوارد سیون، استاد نجوم و اخترفیزیک در دانشگاه ویلانوا در پنسیلوانیا، گفت: ‘ما می دانیم که این اتفاق خواهد افتاد – این بسیار واضح است.’
این رویداد قابل توجه نه تنها برای تماشاگران آسمان اهمیت دارد. اخترشناسان زمان ارزشمندی را صرف مجموعه‌ای از تلسکوپ‌های زمینی و فضایی کرده‌اند تا تمام جزئیات ممکن را ثبت کنند و درباره نوواها بیشتر بیاموزند؛ پویایی این اجرام به دلیل تنها چند طغیانی که در طول دهه‌ها رصد شده‌اند، همچنان مبهم است. T Coronae Borealis، یا به اختصار T Cor Bor، جزء یک گروه ویژه از ده نوواِ تکرار شونده است که در کهکشان راه شیری، که کهکشان خانگی ماست، شناخته شده‌اند و به ستاره‌شناسان فرصتی نادر می‌دهد تا از نزدیک جسد یک ستاره را در حین بلعیدن مواد مطالعه کنند، تا جایی که غار کرده و در نتیجه به طور شدید منفجر می‌شود.
به گفته اخترشناسان، بینش‌های حاصل از این رویداد در نهایت به مدل‌هایی از نحوه عملکرد ستارگان باز خواهد شد.
تی کور بور توسط تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی ناسا هر روز – و در بیشتر مواقع، هر چند ساعت یکبار زیر نظر گرفته می شود. به محض فوران نوا، پرتوهای گاما در کنار یک سنبله مشابه در روشنایی نوا به آسمان بلند می‌شوند و به اخترشناسان اجازه می‌دهند تا چگونگی گرم شدن مواد را بلافاصله پس از فوران و سرعت دور شدن آن مواد از کوتوله سفید رمزگشایی کنند. اخترشناسان همچنین مشتاق هستند تا بیشتر در مورد چگونگی عبور امواج شوک در فضا در لحظات پس از انفجار، که جزئیات آن به خوبی درک نشده است، بیاموزند.
الیزابت هیز، دانشمند پروژه تلسکوپ فرمی، گفت: معمولاً اتفاقی که با این ستاره‌های کوتوله سفید می‌افتد آنقدر طول می‌کشد که دیگر هرگز آن را نبینیم.
آهنگ طغیان های تی کور بور در طول زندگی معمولی انسان، آن را به یک مطالعه موردی منحصر به فرد تبدیل می کند، که با این واقعیت که ۸۰ سال پیش هیچ تلسکوپ پرتو ایکس یا پرتو گاما در فضا وجود نداشت – که آخرین باری بود که نوا فوران کرد.
هیس گفت: ‘من بسیار هیجان زده هستم که ببینم چگونه به نظر می رسد – اولین های زیادی در اینجا وجود دارد.’
علاوه بر تلسکوپ فرمی، تلسکوپ فضایی جیمز وب، تلسکوپ فضایی سوئیفت و INTEGRAL و همچنین آرایه بسیار بزرگ زمینی در نیومکزیکو از برنامه رصدی معمول خود برای تماشای رویداد در اوج و در طول آن هدایت خواهند شد. سقوط در ورطه فضا آنها با هم برای اولین بار نوا را در طول موج های مختلف می گیرند. هیز گفت: وقتی اتفاق جالبی بیفتد، همکاری زیادی وجود دارد.
این رویداد فقط برای چند روز اول با چشم غیرمسلح، برای چند ماه برای تلسکوپ های پرتو گاما و ایکس و برای سال های آینده برای تلسکوپ های رادیویی قابل مشاهده خواهد بود. چنین مشاهدات طولانی‌مدتی از پیامدهای انفجار می‌تواند چگونگی گسترش فوران‌ها در طول زمان و تعامل با ستاره غول سرخ همراه را نشان دهد. اخترشناسان همچنین چگونگی فروپاشی فوران را از نزدیک مشاهده خواهند کرد. هیز گفت، هرگونه ‘برآمدگی’ در طول مسیر، سرنخ های جالبی را در مورد نحوه تعامل نوا با باد ستاره همراه خود نشان می دهد.
سیون گفت: و هر چقدر هم که انفجار شدید باشد، ‘به اندازه کافی دور است که روی ما تاثیری نخواهد گذاشت.’
بنابراین، ما فقط می توانیم به بالا نگاه کنیم و از نمایش کیهانی لذت ببریم.
